Mondje dicht

“Niets tegen je vader zeggen”, zei mijn moeder altijd tegen mij als zij iets gedaan had, waarvan zij van tevoren al wist dat mijn vader daar kwaad om zou worden. En dan zat ik in het ‘complot’. Voor iemand die het hart op de tong heeft een moeilijke opgave, vooral omdat het een geheimhouding betreft tussen mensen waar van je houdt. Toch koos ik altijd voor mijn moeder, want ruzie vind ik nog erger. Zo ging het ook die keer toen mijn moeder een pyjama van mijn vader verknalt had met bleekwater. Ik mocht niets zeggen en rap werd er een nieuwe zelfde pyjama gekocht. Alleen er was een klein probleem, de ‘nieuwe’ pyjama was een maatje groter. Daar wist mijn moeder wel raad op, het conflictobject werd te heet gewassen, keurig gestreken en op het stapeltje nachtgoed in de kast gelegd.
Nu wil het geval dat mijn vader vroeger veel op reis ging, en dat de ‘verknalde pyjama’ mijn vaders voorkeur genoot. Met een stalen gezicht van: “Wat niet weet, wat niet deert”, legde mijn moeder het gewraakte nachtgewaad in de koffer. Op deze reizen schreef mijn vader altijd lange brieven over zijn belevenissen en die werden door mijn moeder hardop voorgelezen. Ik moet zeggen mijn vader schreef niet onverdienstelijk, altijd vol humor. Ook die keer kregen wij een epistel met een cryptisch zinnetje: ‘Wat is er met mijn pyjama gebeurd?
Mijn moeder en ik keken elkaar veel betekend aan en ze siste: “Denk erom je houd je mond, ik verzin wel iets als hij er over begint”.
Nooit heb ik er meer iets van vernomen. Tot vele jaren later. We tafelden lang na en de gesprekken gingen over hilarische momenten uit vroegere tijden. In deze vertrouwelijke sfeer dacht ik dat ik het verhaal van de pyjama wel kon vertellen. Mijn ouders kregen alsnog met terugwerkende kracht een dijk van een ruzie. En alsof het niet erg genoeg was, kreeg ik in de keuken onder afwas nog een boze moeder over mij heen, omdat ik mijn mond voorbij had gepraat.
In een berichtje in de bijlage van de Volkskrant lees ik dat het eerste ruimtevaart hondje Laika, in de eerste uren van de lancering van de Sputnik 2 door stress en oververhitting om het leven is gekomen. En niet zoals Rusland altijd heeft beweerd, dat Laika na een paar dagen een pijnloze dood is gestorven door het koekje met gif. Het hondje werd slecht beschermd de ruimte in geschoten. Hij had geen speciaal ‘pyjamaatje’ aan, geen helmpje op om zijn hersentjes te beschermen tegen de druk. De Russen hielden 45 jaar lang hun mond.
Hoelang zal het gaan duren voordat de waarheid over de bestorming van het theater aan het licht komt. Weer 45 jaar?. De monden blijven voorlopig dicht in Rusland waar de leugen nog altijd regeert.

😡