Voor we echt beginnen propt Justin nog vlug een hamburger in zijn mond, en rookt zijn laatste sigaret. Wij met ons vieren praten er nog even op los en lachen om ter luidst.Want straks kan dat allemaal niet meer. En we hebben er dan nog zelf voor gekozen ook. 1 weekend lang, om dichter bij mezelf te komen. Lichtelijk vrees ik dat ik een tegenvallende ontdekking zal zijn. Maar we gaan er mee door. Eenmaal ons uitgelegd is dat we allemaal moeten doen is het enige dat ik mij herriner dat als ik het niet meer weet dat ik negen kansen op tien een hapyeong (een soort buiging) moet doen.
Daarna worden we in het grijs gekleed, een van de ergste verschrikkingen voor mij, ik word niet voor niks regenboogje genoemd. halsstarig blijf ik vasthouden aan mijn fluoroze riem en sokken, die gelukkig niemand ziet. Maar dan voel ik mij toch niet zo grauw.
En dan begint het schema, elke ochtend om drie uur opstaan, honderd en acht keer buigen naar boedha,1uur zingen met buigen zitten, en twee uur zitten, formeel ontbijt, werken, en twee uur zitten, formele lunch, en twee uur zitten. en dan eindelijk informeel avondeten, en rarara twee uur zitten, en dan nog is een uur zingen.
En ik heb hiervoor betaald!!!!
om dichter bij onszelf te komen mogen we niet praten, alles is tot in de puntjes geregeld. Om drie uur opstaan lukt mij nog wel, ik wil ook gerust tegelijkertijd eten en afwassen en dat alles in tien minuten en vogens de regels van de kunst. Maar twee uur in lotus houding mediteren, het lukt mij gewoon niet. ik heb noot geweten dat schouder- en kniepijn mij dichter bij mezelf brengt.
Zondagavond vlucht ik even met Justin weg om te praten. we verbreken 3 regels, we zijn niet in de zit meditatie, een jongen en een meisje mogen niet alleen op stap, en we praten!!! aj aj aj
Een weekend in een tempel heeft toch 1 iets voor mij gedaan, het leven buiten de tempel schijnt mij zoveel mooier toe.
10 reacties
Mosje · 7 maart 2004 op 20:29
Precies Eveltje, en daarom geloof ik dus niet.
Nu kan ik drinken, eten, roken, sexen met een x, en alle dingen doen die God verboden heeft!
En desalniettemin ben ik toch dicht bij mezelf…..
Ma3anne · 7 maart 2004 op 21:06
Misschien eerst eens beginnen met een uurtje meditatie in de week? Dan doen je knieën in elk geval minder pijn. 🙂
Wel een erg grote stap van fluorroze sokken en riem naar een grijze pij, om maar niet te spreken van de rest. Ik kan het me helemaal voorstellen.
Wel dapper, maar weinig effectief dus. Leuk beschreven!
Eftee · 7 maart 2004 op 22:05
Wel een ervaring om het een keer mee te maken. En nu weet je tenminste zeker dat het niets voor je is.
Mup · 7 maart 2004 op 23:00
Mijn kids zeiden ooit toen ze in een liedje hoorde: “Ik ben op zoek naar mezelf, en ik kom niet dichterbij” Wat stom mam, je kan jezelf toch helemaal niet kwijtraken. Aan die wijsheid hou ik me dan ook maar. Leuke column,
Groet Mup.
Farfalla · 8 maart 2004 op 07:29
Leuk! Lijkt me wel bijzonder om het een keer mee te maken. Wij kunnen binnenkort met een aantal mensen van school een weekend naar een klooster.
Kees Schilder · 8 maart 2004 op 08:08
Minimaal een keer per jaar in een klooster zou verplicht gesteld moeten worden.Ik doe het elk jaar.Dit jaar ga ik een week in mijn eentje op het uiterste puntje van Ameland bivakkeren.Alleen water,zand en Meeuwen.
viking · 8 maart 2004 op 09:10
[quote]Minimaal een keer per jaar in een klooster zou verplicht gesteld moeten worden.Ik doe het elk jaar.Dit jaar ga ik een week in mijn eentje op het uiterste puntje van Ameland bivakkeren.Alleen water,zand en Meeuwen.[/quote]
Alleen water, zand en meeuwen? Dan heb je het over de omgeving en niet over wat je daar inneemt of gaan we hier glashard staan liegen een dag zonder een goed glas wijn of bier te kunnen?
Kees Schilder · 8 maart 2004 op 09:43
had ik het al over mijn proviandering gehad? 😀
pepe · 8 maart 2004 op 15:07
[quote]Minimaal een keer per jaar in een klooster zou verplicht gesteld moeten worden.Ik doe het elk jaar.Dit jaar ga ik een week in mijn eentje op het uiterste puntje van Ameland bivakkeren.Alleen water,zand en Meeuwen.[/quote]
Dat lijkt me alles beter dan betalen voor een grijze pij en op gesloten zitten.
Een uurtje op je rug naar wolken kijken kan je heel dicht bij jezelf brengen en dat in de vrije natuur… dat geeft je in ieder geval een gevoel van vrijheid.
R@@F · 9 maart 2004 op 12:08
Zou het echt helpen zo een tempel? Kijk maar naar Paco 😉
R@@F