Monsterlijke liefde

Als het eerste benevelde ochtendlicht
De grauwsluier van de nacht verdrijft
En de stralen van de nieuwe dag
Droom voor realiteit verruilt
Besef ik dat de plaats waar jij steeds lag
Nu slechts beslapen wordt door de vlagen van herinnering
Van hoe het had kunnen zijn Jij was een roos tussen alle cactussen
Mooi maar prikkelbaar tegelijk
En ondanks al je doornen
Die mij wel degelijk hebben verwond
Ben ik blij met de littekens die jij achterliet
Want ze staan gekerfd in mijn hart en ziel
Als bewijs van de pure oprechte liefde
En de eenheid van twee personen
Die ik bij jou heb gevoeld

Zal ik ooit nog zo over jou kunnen denken als ten tijden dat ik dit gedicht schreef. Hoeveel bedrog en leugens kan een mens ondergaan tot ware liefde veranderd in een allesoverheersend gevoel van leegte en verlies.

Men zegt vaak dat met het vergaan der tijden de scherpe randjes aan herinneringen vervagen tot voor onze hersenen aanvaardbare proporties. Een mens heeft daarin een zelfgebouwd protectie systeem om rauwprocessen na verloop van tijd onder ogen te kunnen komen zonder het risico te lopen ten tweede malen gevoelsmatig kapot te gaan. Een schoft wordt door dit proces in de loop der tijden een boefje en een kreng een niet zo’n lief meisje, maar hoe geld dit voor de buitencattegorie personen die je hart letterlijk en figuurlijk uit je lijf hebben gerukt om het te gebruiken als hoofdgerecht tijdens een intiem diner met haar nieuwe geliefde, klinkend met een zoet gekoelde chateau van jouw bitter verspilde tranen.

Jij kwam als een engel mijn leven binnen om er als een duivel uit te verdwijnen, en deze metamorfose heeft zich al die tijd in een blind gezichtsveld van mijn gevoelsleven kunnen nestelen om als een bedorven vlinder uit zijn glinsterende cocon te ontpoppen. Maakt liefde dan echt zo blind dat een mens leugens en bedrog als plaatsvervangers van vertrouwen en liefde accepteerd, of prefereert men de onbetrouwbare schaduw der geliefde eerder naast zich dan de leegte van slechts herinneringen.

Ik hoop dat ik ooit de vergevingsgezindheid in mezelf zal kunnen ontdekken om jou als volwaardig en van scherpe randjes ontdane herinnering te kunnen accepteren, maar voor nu zal ik je moeten verbannen uit mijn gevoelsleven want de pijn die ik nog steeds voel omarmd mijn alreeds verkleumde gemoed als een klamme deken.