Bij ingrijpende gebeurtenissen of grote rampen weet iedereen altijd waar hij of zij op dat moment was. Ik ben van een generatie die de moorden op John en Robert Kennedy heeft meegemaakt. Het eerste beeld dat ik mij overigens van onze Loewe Opta televisie herinner, is de uitvaart van Paus Johannes XXIII. Dat komt weer terug als je decennia later in Rome, in de catacomben van de Sint Pieter, langs zijn tombe loopt waarop nog altijd verse bloemen worden gelegd. Dat graf blijft het symbool van de gestorven hoop, de remmende voorsprong, van vooruitstrevende katholieken. Op het netvlies blijft ook de hongersnood in Biafra, waar de lokale politiek zo’n gemene hand in had. Waar was je op elf september 2001, de dag waarop door Al Qaida het meest cynische grapje met het alarmnummer van de Verenigde Staten werd uitgehaald? Ik was op de treasuryafdeling van de bank waar ik werkte en stond de onbevattelijkheid van het gebeurde te bekijken terwijl de dollarkoers op de Reuters amok maakte. Voor de meesten is het ver weg en de referentie van de plek waar je was of wat je op dat moment deed, is maar een anker in de tijd. Ik lag vanmorgen in bed, toen ik dacht aan hen, wier kinderen tijdens een gezellig pintje of een fanatieke quiz in het stammineke gisteravond rond negen uur, bleven steken in hun jonge leven op een pechstrook in Zwitserland. Het is zo’n ondragelijk moment waarin het ‘nu’ eeuwig wordt.
Robert
14 maart 2012
www.robertbeernink.nl
1 reactie
Harrie · 21 maart 2012 op 11:34
Zolang je er maar bij bent! Letterlijke en figuurlijk. Leuke column.