Mooie blik

Nooit heeft iemand gezegd dat ik mooie ogen heb. Ze zijn klein en van een onbestemd soort groen. Al op driejarige leeftijd moest ik ze van de oogarts verstoppen achter brillenglazen. Tot overmaat van ramp moesten die glazen ook nog eens beurtelings afgeplakt worden. Toen ik vervolgens over mijn bril heen ging kijken, verordonneerde de oogarts dat de afplakpleister voortaan direct over mijn oog geplakt diende te worden. Jarenlang ging ik als een eenogig meisje door het leven. Een eenoog met deels geëpileerde wenkbrauwen, want iedere avond moest de pleister verwijderd worden. Echt gebukt ging ik niet onder deze kwaal. Bril en afplakpleister hoorden nu eenmaal bij mij en ik werd er maar zelden om gepest. Bovendien was, toen ik twaalf werd, het leed geleden. Mijn rechteroog stond weer zo goed als recht en, klein wonder, ik kon zonder bril weer prima zien. Ongeveer dertig jaar en een schildklierkwaal later is mijn rechteroog weer terug in zijn vertrouwde hoek. En zo zachtjesaan begin ik te accepteren dat ik nu eenmaal rare, kleine, groene ogen heb.

Misschien wel juist doordat ik niet kan beschikken over prachtige kijkers, word ik zo gefascineerd door mooie ogen. Zoals die van mijn dochter. Grote, karamelkleurige ogen heeft ze, die onder invloed van licht veranderen van kleur. Toen V. mij zijn eerste foto stuurde, werd ik getroffen door zijn intense donkerbruine blik. In de loop van de afgelopen weken, heb ik al een hele verzameling foto’s van die mooie ogen en hun eigenaar, bij elkaar gesprokkeld. Natuurlijk verwachtte hij ook van mij een plaatje, zo nu en dan. Als ik me tot het uiterste inspan en mijn hoofd een klein beetje naar rechts draai, valt mijn luie oog niet heel erg op. En uitgerekend hij, met zijn prachtige ogen, noemde mij liefkozend: ‘beau regard’ en schreef dat hij mijn ogen zo prachtig vindt.

De ultieme test vond onlangs plaats. Want al kan ik op een foto nog wel het een en ander verdoezelen, tijdens een ontmoeting zal ik toch echt ‘met de ogen bloot’ moeten. Aan de twinkeling in zijn ogen kon ik zien dat ik deze ‘test’ met glans had doorstaan. Bij het afscheid maakten we een nieuwe afspraak. Toen ik ’s avonds mijn tanden stond te poetsen keek ik nog eens goed naar die rare groene oogjes. Ze straalden. En vlak voordat ik het licht uitdeed, lichte het scherm van mijn telefoon op: ‘Bonne nuit, beau regard.’