Het is donker. Ik voel jouw warme lichaam tegen mijn koude lichaam aan. We zijn samen, maar ik voel me alleen. Ik kan niet slapen. Je fluisterde “ik hou van je”, maar waarom ga je dan morgenochtend weer weg? Waarom blijf je niet een keer? Telkens als je hier bent voel ik me mooi, gewild en aantrekkelijk. Telkens als je weg gaat voel ik me afgewezen en in de steek gelaten. Je had kaarsjes aangestoken en je fluisterde lieve woordjes in mijn oren. Je bent gevaarlijk, je kent me te goed. Door en door. Maar ik begrijp niets van jou. Je bent een groot raadsel. Ik weet niet wat je voelt, ik weet niet wat je wilt. Als je zegt dat je verliefd bent op mij, smoorverliefd, dan weet ik niet of ik dat kan geloven. Want wat voel je morgen?
Hoe lang kun je hier nog mee doorgaan? Hoe lang laat je mij nog onzeker achter? En hoe lang laat ik dit nog toe. Wanneer word ik eens verstandig en laat ik jou niet zelf vertrekken, maar schop ik je de deur uit? Het zit er niet in denk ik, je kunt alles maken. Ik vergeef je alles met liefde. Met heel veel liefde. En eigenlijk verdien je dat niet.
10 reacties
Ma3anne · 18 oktober 2006 op 07:44
Op zich niet slecht geschreven, maar persoonlijk zit ik niet op al dat liefdesverdriet te wachten dat de laatste tijd in hoge frequentie voorbij komt op CX.
Ik zie toch liever iets pittigers van je.
pally · 18 oktober 2006 op 10:12
Ja, natuurlijk mag iemand schrijven over zijn liefdesleed enz.
Maar de valkuil is toch dat je snel in cliche’s vervalt en het voor anderen niet zo interessant meer is.
Ik ben het met M3anne eens dat het love-gehalte van de columns wel erg groot is op dit moment.
🙁 🙁 🙁
Eddy Kielema · 18 oktober 2006 op 10:58
Meer een dagboekoverpeinzing dan een puntige column.
KingArthur · 18 oktober 2006 op 11:00
Stelletje mutsen (als ik even zo vrij mag zijn) :-), worden er niet te veel gedichten geplaatst, dan zijn er wel te veel ‘love stories’. Laten we niet te veel op de stoel van de redactie plaatsnemen of ga er deel van uitmaken.
Nu m.b.t. de tekst (waar het om draait). Als het goed is Chantal bevat deze tekst voor jou veel lading. Dit komt op mij niet over. Je werkelijke gevoel ligt nog te diep verborgen in deze zinnen waardoor het eigenlijk tot een ‘oppervlakkig’ verslagje wordt. Probeer mooie/aansprekende vergelijking te vinden, stapel cliche op cliche tot iets orgineels of overdrijf je gevoel tot in extreme. Dan wordt het verrassender voor een lezer en daarmee aansprekender.
DriekOplopers · 18 oktober 2006 op 11:07
Persoonlijk vind ik het wel een mooi opgeschreven hartenkreet, Chantal. Moeten wij ons al zorgen gaan maken?
Driek
Shitonya · 18 oktober 2006 op 11:22
Mja, dat is het probleem van gedichten en halve gedichten zoals deze. Schrijven over het verlies van iemand of over liefde. Er is al zoveel over geschreven dat je niets origineels meer kunt verzinnen en het daarom niet meer aanspreekt. Veel mensen houden inderdaad niet van zoete koek, behalve de vrouwelijke bevolking die kotsromannetjes leest van frequen of hoe heet het..
Ik ga liefde en verlies verhalen ook maar eens uit mijn creativiteit bannen, want je creativiteit en schrijverskwaliteiten komt gewoon niet naar voren over dit soort onderwerpen, omdat er al teveel over geschreven is. Schrijven over liefde mag natuurlijk als het iets persoonlijks is, maar niet voor zo’n groot publiek als hier. Of, zoals iemand al zei, je moet het met wat betonnen muren overdrijven, dan leest het nog wel lekker weg.
Ma3anne · 18 oktober 2006 op 11:39
Shitje, ik denk dat je de spijker op de kop slaat. Maar stoppen met schrijven erover zou ik niet doen. Ik denk dat er niets is, wat meer inspiratie geeft dan liefdesverdriet. Maar om er iets nieuws en origineels van te maken vraagt om creativiteit.
Ik heb hier schitterende originele columns gelezen over dit onderwerp, waardoor ik wel geboeid raakte. Het kan dus wel!
Shitonya · 18 oktober 2006 op 16:50
mua ja, alles kan, maar het wordt wel steeds moeilijker. Ik heb ook tig stukken geschreven door m’n liefdesverdriet, maar iets creatiefs? Neuh, niet bepaald. Als je schrijft vanuit je emotie/hart, dan moet je niet rekenen op iets van orde, grammatica, iets wat lekker wegleest en creatief is. Dan heb je andere dingen aan je hoofd dan daarop te letten. En dat maakt het zo moeilijk om erover te schrijven, omdat je emotie ervoor zorgt dat alle gedachtes toch cliché worden.
KawaSutra · 18 oktober 2006 op 21:43
Ongetwijfeld met heel veel liefde geschreven maar persoonlijk lees ik ook liever een sfeertekening waarin de beschreven omstandigheden eigenlijk de boodschap vertellen.
Nana · 19 oktober 2006 op 13:45
Over je column is eigenlijk alles wel al gezegd. Maar over die mannen met kaarsen en lieve woordjes: die deugen niet. Zoek een poldermodel… 😀