Muggenziften

Het is alweer twee uur ’s nachts en nog steeds val je me lastig met je gemopper. Al een paar keer heb ik subtiel geprobeerd je de mond te snoeren maar steeds als ik denk dat je nu eindelijk de moed begint op te geven, begin je weer van voren af aan, alsof er een ouderwetse LP blijft hangen op de platenspeler. Snap je dan niet dat ik hier geen zin in heb? Dat ik wil slapen en daarbij niet gestoord wil worden? Ik draai me om en hoop dat je de boodschap begrijpt maar je bent hardleers en je gebrabbel gaat door. Misschien moet ik je gewoon negeren en doen alsof ik je niet hoor…

Even is het stil en er groeit hoop in mij dat je mijn stilzwijgen begrijpt en ervoor kiest je mond te houden. Langzaam zak ik weg in een diepe slaap, totdat je besluit dat ik mijn recht op slaap nog niet verdient heb en je weer alles uit de kast trekt om mij wakker te houden. Mijn geduld begint op te raken en even overweeg ik hardere maatregelen. Misschien helpt het als ik je een goede klap verkoop maar de gevolgen daarvan kunnen behoorlijk ingrijpend zijn dus ik probeer jou en de gedachten in mijn hoofd weg te wapperen. Slaan is geen oplossing voor mijn problemen; de bloederige gevolgen kunnen het daglicht niet verdragen maar met jouw steeds maar herhalende gezwets in mijn oor, groeit mijn frustratie en kom ik steeds dichter bij mijn kookpunt. De agressie in mij borrelt er driftig op los en als ik me weer omdraai voel je de spanning en zwijgt voor een tijdje.

Als ik nu eens mijn handen niet gebruik, maar gewoon iets zoek om mee naar je hoofd te gooien? De klok tikt door en het moment dat mijn wekker moet afgaan komt steeds dichterbij. Snap je dan niet dat ik mijn nachtrust hard nodig heb? Dat jij een nachtbraker bent is toch ook niet mijn schuld! Waarom val je mij lastig met al je wensen, is de buurvrouw niet goed genoeg voor je?

Mijn handen jeuken om je eens flink de waarheid te “zeggen” maar mijn verstand is nog net iets sterker dan mijn impuls en ik beheers me. Blijkbaar heeft mijn woeste houding je angst ingeboezemd want de stilte duurt lang dit keer. Te lang. Ben je dan toch naar de buurvrouw? Ik kijk om me heen maar zie je niet in het donker. Eindelijk rust en de slaap krijgt de overhand. Maar als een ware strijder geef je niet op en net voordat ik mijn droomwereld betreed waag je het wéér om mij wakker te maken.

“Nu ben ik het zat!” Dan maar geen subtiele hints meer, voelen zal je! Ik doe het licht aan en kijk je recht in de ogen…

“hebbes!” Met een flinke klap maai ik je neer. De bloedspetters op de muur haal ik morgen wel weg. Voor de zekerheid geef ik de genadeslag, doe het licht uit en draai me weer om.

Rotmug…