Muntslaan

In de parkeergarage gebeurde iets opmerkelijks. Ik wierp een plastic munt in de gleuf en na betaling rolde een metalen uitrijmunt in de teruggavebak. Hoe maak je van een euro twee euro. Die vraag zet mij vaak aan het denken. De garage werkt met muntjes waarin een chip zit verstopt. Vroeger waren de schijfjes van metaal, nu van kunststof. Metaal is kostbaarder dan plastic. Ik keek in mijn hand, voelde het koele metaal van de uitrijmunt.

Ik parkeerde op straat, pal buiten de garage. Daar staan nog van die ouderwetse kaartjesautomaten. Ik wierp een euro in de gleuf en luisterde naar de geluiden die de vallende munt maakte. Vol verwachting drukte ik op de teruggaveknop en deed een greep in de retourbak. Teleurgesteld keek ik naar de munt in mijn handpalm. Mijn eigen euro.

Opnieuw wierp ik de munt in de automaat. Pakte hem er weer uit. En nog een keer. Ik begreep niet wat ik fout deed. Achter mij begon zich een ongeduldig morrende rij wachtenden te vormen. Nogmaals wierp ik de munt in de automaat. Nu ging het lukken. Ik voelde het.

Ik deed drie dingen tegelijk, ik werd hier al aardig handig in. Ik drukte op teruggave, hield een hand onder de retourbak en keek triomfantelijk over mijn schouder naar de mensen achter mij. De blikken van onbegrip negeerde ik. Ik wist beter.

Ik fronste. Drukte nogmaals op de knop, draaide mij terug naar de automaat. Ik gaf er een klap tegen. Rammelde nerveus op de teruggaveknop, alsof ik met een ring tegen een winkelruit tikte waarachter een bekende stond die mij maar niet wilde zien. Het bleef stil. De bak leeg. Met hangende schouders en een euro armer liep ik naar de auto.