Muse versus ex

Iedereen heeft wel zo’n nummer waarbij allerlei gevoelens naar boven komen. Ik heb dat bij Apocalypse Please van Muse. Sterker nog, zoals mijn persoonlijkheid betaamd heb ik niet genoeg aan een liedje. Doe mij maar de hele cd. De intro zorgt ervoor dat ik aan mijn verleden denk en gestaag komen allerlei herinneringen om het hoekje kijken. Als de cd afgelopen is, zijn mijn hersenen moe en sluit ik de boel weer af. Ik zet dan doodleuk de tv weer aan, werk een zak chips op een gruwelijke wijze naar binnen en bekijk de 580.000e aflevering van goede tijden slechte tijden. Vol overgave, want de knop is weer omgedraaid. Wat dat betreft lijk ik net op een vent.

Tijdens het luisteren van een cd komen natuurlijk allerlei exen aan bod. Het kan niet gewoon gaan over het eerste doosje aardbeien waarop ik die ochtend stuitte in de Albert Heijn. Nee, de meest heftige emoties voeren de boventoon. En als ik in een extra zielige bui ben, zie ik mijn begrafenis voor me. Dat zorgt dan voor de nodige tranen. Uiteraard uit zelfmedelijden, want het is toch wat om op zo’n jonge leeftijd het loodje te moeten leggen. Als ik in die ellende zit, besluit ik altijd dat het liedje wat ik op dat moment hoor, op mijn begrafenis gedraaid moet worden. Want dat wordt een echte tranentrekker. Het gevolg is dat er een concert van 4 weken gehouden moet worden, willen alle nummers aan bod komen. Tja, en dat allemaal door een of andere kansloze ex.

Mijn exen. Ik heb er drie noemenswaardige gehad. De eerste was vrij lelijk, zat op fitness, had twee oorbellen en zat met grote regelmaat op een andere planeet. De tweede had veel vrienden, vond vooral zichzelf het meest belangrijk, zat op hockey en gebruikte te pas en te onpas zijn ratio. De derde en daarmee voorlopig de laatste, vond kwaadheid een slechte emotie, zat in een ontdekkingsfase, was ondertussen zijn ex aan het verwerken en hield van voetbal. Kortom een zooitje ongeregeld waar ik erg veel van gehouden heb en die uiteraard ook voor de nodige pijn hebben gezorgd. Mijn drie musketiers hebben me veel gebracht. Zij zorgden voor het grote woord Ontwikkeling en zijn mede debet aan een ingewikkelde maar mooie creatie.
Je kent dat wel. Zo’n creatie waar iedereen om moet huilen tijdens haar begrafenis, zo’n griet waarvan je blij bent dat je haar hebt gekend. Zo’n muze van Muse.