Ik weet het nog precies. Papa zat met de iPad in zijn hand. Hij had mee geboden voor Serious Request. ‘Nog een minuut Roos en we hebben het gewonnen.’ Bij de laatste tien seconde bedacht ik dat het toch wel heel eng was. Maar we hadden het. Ik zou oog in oog komen te staan met Jim Bakkum. Met een grote lach belde ik me vriendinnen op. Na veel gegil en nog meer ‘oh-my-god’s gehoord te hebben bedacht ik me dat hij wel echt in mijn huiskamer zou komen.
Dezer dagen wordt in menig arbeiderscafé en in menige oranjeversierde volksbuurt pijnlijk duidelijk dat nogal wat aanwezigen waar het gaat om de edele voetbalsport de klok wel hebben horen luiden, maar in de verste verte geen idee hebben waar de klepel hangt. Reden voor mij om, vanuit mijn immer hulpvaardige inborst, een aantal voetbaltermen en -begrippen nader voor u te verklaren.
Even met het paleis gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Trix in de buurt?” De dienstdoende lakei geeuwde, en zei dat ik wel een tikkeltje aan de vroege kant was met mijn telefoontje. Maar ik wist zeker dat de weduwe Von Amsberg al wakker was, want ze moest koekhappen in Zeeland. Dus werd ik doorverbonden, en kreeg ik een duffe Majesteit aan de lijn, die informeerde waarmee ze mij van dienst kon zijn. Dus is stak van wal.
Er is voor iedere potentiële huurder al vastgesteld hoeveel vierkante meter hij maximaal mag huren, hoeveel een woning mag kosten en wanneer een urgentielijst van toepassing is. Huurhuizen zijn in blokken gebouwd voor dezelfde prijzen, bejaarden worden op elkaar gestapeld in een centrum met half zelfstandigen om hen heen om de zorg te centreren, studenten en starters worden bij elkaar gepropt waarbij ze de meeste overlast van elkaar hebben, of ze vinden zelf een plek waar een ander er nog meer last van heeft. Maar de Vereniging voor Nederlandse Gemeenten (VNG) vindt de huidige opties om de diversiteit in te perken nog lang niet genoeg.
Even met Gert-Jan Morsink gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. Mag ik je even storen?” Zo’n prijsvechter als Sandd wordt natuurlijk gekenschetst door een ‘platte organisatie’, vandaar dat de directeur van deze postbezorgingsbeunhaas zelf het toestel opnam. Handig, dat scheelde me weer een hoop gezeik met weerbarstige secretaresses. “Zeg Gert-Jan, kan ik via jou ook bombrieven en enveloppen met Antrax versturen?” Woedend vroeg de opperpostbode mij, waar ik deze aantijging op baseerde. Dat maakte ik hem snel duidelijk:
