Dit is echt de laatste keer. Als ik het nu niet doe, komt het er nooit meer van. Hoeveel jaar is de laatste keer geleden? Vijftien jaar? ‘t Zou kunnen, maar zou ik het nog kunnen? Ik doe het gewoon. Punt uit.
Met een vastberaden blik in mijn ogen zit ik aan de keukentafel en slijp het ijzer totdat het vlijmscherp is. Ik moet in één keer goed kunnen toeslaan. Als ik met mijn nagel wil voelen of het al scherp genoeg is, snij ik me in mijn verdomd stomme poten. Mijn blik wordt grimmiger. Nu weet ik het zeker. Ik doe het? Op zolder zoek ik mijn bivakmuts. Waar is die sjaal gebleven die erbij hoort? En de handschoenen? Ik wil wel fatsoenlijk op pad. Toch maar eerst op buienradar kijken of het echt het geschikte weer wordt. Ik ben overtuigd. Ik kijk nog eens naar het koude staal waarin mijn verbeten blik wordt weerkaatst. Om mezelf moed in te schenken, sla ik een borrel achterover. Morgen zal het gebeuren.
De volgende ochtend ben ik al vroeg op pad, het is nog stikdonker. Niemand die me kan zien met die muts over mijn hele gezicht getrokken. De koude rillingen lopen over mijn rug. Mijn humeur zakt tot onder het vriespunt. Zo overmoedig als ik vanochtend was, zo onzeker word ik nu het uur der waarheid aanbreekt.
Aan de kant van het water maak ik me klaar. Met een doodsbange blik kijk ik naar de moordwapens in mijn handen. Mijn blik glijdt over het zwarte oppervlak. Doorzetten, fluister ik mezelf moed in. Zet het nu door, en volgende kans krijg je niet meer.
Mijn te dikke buik zit in de weg, ik krijg amper de haken van mijn nieuwe ijzers dicht geklipt. Mijn ijzers zijn ondergebonden, het voelt goed. Vol zelfvertrouwen sta ik op, kluun naar het ijs en zet de eerste schaats op het gladde stuk. Als vanouds rijd ik zo weg, ik ben het niet verleerd. Ik kan het nog. Handen op de rug, scherp afzetten, vaart opbouwen en schaatsen maar.
Twee uur later is het licht geworden. Voor en achter me zie ik een enkeling die doorbuffelt, net als ik. Maar of ik al die elf steden aandoe en het volhoud? Daar ben ik nog niet zo zeker van.

Categorieën: Actualiteiten

Suma

Een oud-docent Gezondheidskunde en Huishoudkunde, Mbo scholen, maar helaas nu in de WAO. Mijn hobby is: schrijven, ik werk aan drie manussen tegelijk. Af en toe een gedicht er tussendoor, heerlijk. Als ik maar op een stoel kan zitten, mijn vingers nog kan gebruiken, blijft mijn hoofd wel werken.

6 reacties

Boukje · 10 februari 2012 op 11:41

Op zich een leuk stukje maar ik denk dat je het jezelf te moeilijk hebt gemaakt, als je het tè goed wilt doen krijg je zinnen als deze;[quote]Om mezelf moed in te schenken, sla ik een borrel achterover. [/quote] 😀 :pint:

Meralixe · 11 februari 2012 op 15:53

Inderdaad, nog meerdere zinnen wegen te zwaar door. Moordende messen en een muts waardoor men onzichtbaar wordt klinken vreemd. Ik vraag me zelfs, daar ook ik in een ver verleden een fervent schaatser was af of dat U wel een schaatser bent, al heeft dit natuurlijk niets met de column zelf te maken. Zelf schaatsen slijpen lijkt me totaal uit den boze en als men wil weten of dat er “nog snee” op zit moet men met de nagel van de hand voorzichtig van boven naar onder bijna loodrecht naar beneden over de linkse of de rechtse braam schuren om zo te zien of er al dan niet een soort fijne schavelingetjes van de nagel geschraapt worden.
Dat uw buik in de weg zat om de schaatsen aan te binden leek me dan wel realistisch.
Maar, al bij al toch een :pint: op deze zaterdag zonder Elfsteden……..

Mien · 12 februari 2012 op 22:04

Hee, je had me tukkie.

Wat een verademing, dit soort berichtgeving, in ’t kielzog van de tocht der tochten.
Knappe column. :duimop:

Mien koelt Deelstra

Suma · 16 februari 2012 op 21:39

En die zin kwam er zomaar uitrollen, zonder na te denkn over enige dubbelzinnigheid.

Suma · 16 februari 2012 op 21:41

:geslaagd: dank je wel.

Suma · 16 februari 2012 op 21:44

Ooit heb ik inderdaad fervent geschaatst met een bivakmuts over mijn gezicht getrokken waardoor niemand mij herkende/kon zien. 😕 Zo vreemd is dat toch niet? Enfin, DTDT ging uiteindelijk niet door en de column zou wel actueel zijn geweest en klaar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder