Een tuintje van één bij twee meter. Vers aangeharkte aarde. Veel bloemen, die inmiddels hun eerste blaadjes verliezen. Een herfstblad dwarrelt neer en nestelt zich naast een rode roos. Het is alsof ik door de aarde heen kan kijken en jou zie liggen, mam. Ik heb je zelf mooi mogen maken voor je laatste reis. Je handen heb ik gevouwen, zodat het jouw handen waren. Ik heb je opgemaakt, je haar gekapt. Het was moeilijk, maar het maakte me vertrouwd met je dood. Zo koud. Zo mysterieus. Zo ver weg en toch zo dichtbij. Ik heb je nog even vast mogen houden en een kus op je voorhoofd gedrukt om je te bedanken voor alles.
Jij, uit wie ik ben voortgekomen, was als een kind in mijn armen. Totale onschuld, puurheid en weerloosheid. Zo mocht ik je lichaam teruggeven aan de kringloop van het leven.
Twee weken geleden stond ik bij de dierenarts met mijn dertienjarige hondje in mijn armen. Ook haar leven was ten einde en voor het eerst voelde ik de dood zo dichtbij. In rustige overgave is ze gestorven.
Mijn moeder en mijn hondje verloren, dertien dagen na elkaar. Het ene verdriet vloeide over in het andere. Het hondje bereidde me voor op gevoelens en handelingen die noodzakelijk waren om de dood van mijn moeder aan te kunnen, alles te regelen, voor pap te zorgen. Hoe wonderlijk kunnen dingen in elkaar grijpen.
We hebben de as van ons hondje in de tuin begraven tussen de wortels van onze kanstanjeboom. Die avond waren we verdrietig en ik zei tegen mijn kinderen: “Dit is zwaar, maar dit is nog maar ons hondje. Er staat ons nog een zwaardere klus te wachten.”
Zes uur later overleed onverwacht mijn moeder, hun oma.
Een tuintje van één bij twee meter. De bloemen zijn verdord. Herfstbladeren bedekken de verse aarde. Na al het geregel en georganiseer van de laatste weken, het inwonen bij pap om hem te verzorgen en op te vangen, al het bezoek, de begrafenis, nu eindelijk een moment voor mezelf.
Ik ruim de verdorde bloemen weg, hark de aarde aan en leg een verse rode roos neer.
Mam, bedankt dat je me door deze zware weken hebt geloodst. Je was dichtbij en hield mijn hand vast. Soms droogde je mijn stille tranen.
Zoals afgesproken, heb je me tekenen gegeven. Ik heb ze gezien, gevoeld en gehoord. Ze waren overduidelijk.
Verdrietig ben ik wel, want het is stil om ons heen zo zonder jou. Maar je hebt me veel geleerd over het mysterie van de dood op een manier zoals alleen jij dat kunt.
Rust zacht lieve mam, ik hou van je.
19 reacties
wendy77 · 27 oktober 2005 op 08:06
Tranen met tuiten hier…..zucht…
Li · 27 oktober 2005 op 09:47
Ontroerend om te lezen dit pure en liefdevol geschreven stukje. Ik heb vanaf het eerste woord tot aan de laatste punt met je meegevoeld.
[quote]Zoals afgesproken, heb je me tekenen gegeven. Ik heb ze gezien, gevoeld en gehoord. Ze waren overduidelijk[/quote]
Ja. zo is het. Net als de tulp van mijn vader!
Li
Fred · 27 oktober 2005 op 10:05
Tja… als ik er stil van ben…
Sterkte meid!
Louise · 27 oktober 2005 op 10:06
Helemaal stil ben ik.
Uit respect en bewondering voor dit stukje.
Soms, heel soms is het weggetje van hart naar toetsenbord zo vreselijk kort…
Dees · 27 oktober 2005 op 10:11
Ontroerend en meer.
Sterkte Ma3.
WritersBlocq · 27 oktober 2005 op 10:14
Sterkte Ma3, knuffel, Pauline.
Geertje · 27 oktober 2005 op 10:48
[quote]Mam, bedankt dat je me door deze zware weken hebt geloodst. Je was dichtbij en hield mijn hand vast. Soms droogde je mijn stille tranen.[/quote]
Ze zijn zo liefdevol, zo onvoorwaardelijk. Geen standbeeld, geen lawaai, geen pers. Maar zo onbetaalbaar voor wie haar heeft ervaren. De ‘liefde’ in al haar eenvoud. Juist in al haar eenvoud.
Kees Schilder · 27 oktober 2005 op 11:35
Puur! Ontroerend en om stil van te worden.
Mup · 27 oktober 2005 op 13:57
[quote]Zoals afgesproken, heb je me tekenen gegeven. Ik heb ze gezien, gevoeld en gehoord. Ze waren overduidelijk.[/quote]
:kiss: Mup.
melady · 27 oktober 2005 op 14:35
[quote]. Je handen heb ik gevouwen, zodat het jouw handen waren.[/quote]
Snotter.
En zo verschrikkelijk herkenbaar. 😥
KingArthur · 27 oktober 2005 op 16:46
Moeilijke tijden haalt het beste in mensen boven.
Sterkte Ma3.
Chantal · 27 oktober 2005 op 18:10
Kan me alleen maar bij alle reacties aansluiten. Wat ongelofelijk mooi geschreven. Sterkte
pepe · 27 oktober 2005 op 18:16
gewoon even stil…
… mooi
Raindog · 27 oktober 2005 op 18:37
Geen PB.
Respect.
bert · 27 oktober 2005 op 22:11
[quote]Jij, uit wie ik ben voortgekomen, was als een kind in mijn armen. Totale onschuld, puurheid en weerloosheid. Zo mocht ik je lichaam teruggeven aan de kringloop van het leven.[/quote]
Prachtig mooi beleefd en beschreven. Je hebt iedereen deelgenoot gemaakt van een moeilijk maar toch mooi moment uit jouw leven.
Bedankt en veel sterkte bij het verwerken van het gemis.
Trukie · 27 oktober 2005 op 23:34
Sterkte Ma3anne.
sistur · 29 oktober 2005 op 00:00
Lief geschreven. Je moeder zou er blij mee zijn. wat me nu bezighoudt is…welke ’tekenen’ heeft je moeder je gegeven? Dat zou ik heel erg interessant vinden om te horen. Want…’there is more between heaven and earth, etc.’daar geloof ik heilig in.
Ma3anne · 29 oktober 2005 op 07:43
Dank voor de lieve reacties, hier, via PB’s en per mail.
Ik heb geaarzeld deze te plaatsen, maar ben blij het toch te hebben gedaan. Recht uit het hart schrijven over de dood van een geliefd persoon maakt kwetsbaar. Ik waardeer jullie respect.
@Sistur: over de tekens die ik kreeg, schrijf ik misschien nog wel een keer. Eén wil ik wel noemen, omdat die erg veel voorkomt en ik vind hem wel grappig. De klok die plotseling stilstaat. Op de dag van de begrafenis bleef mijn horloge stilstaan op het moment dat mijn wekker afliep. Half acht in de ochtend. Drie weken heb ik mijn horloge afgedaan en af en toe gekeken. Hij stond nog stil. Ik dacht dat het batterijtje op was, maar was er nog niet toe gekomen een nieuwe te kopen. Eergisteren begon het horloge spontaan weer te lopen en hij doet het nog steeds.
KawaSutra · 31 oktober 2005 op 16:58
Een afscheid komt altijd te snel maar jij hebt het verdriet in een mooie ervaring om weten te zetten. Bedankt dat je dit met ons hebt willen delen. Heel veel sterkte.