’n praatje

Mijn favoriete spot voor flauwekulletjes en aardigheidjes is de Spar bij ons in de buurt.
En het valt op, in zo’n kleine winkel heb je veel sneller aanspraak dan in de anonieme mega AH.
Voor mij als kletsmajoor bij uitstek vormen die toevallige ontmoetingen een constante bron van vermaak. Het is natuurlijk niet altijd raak, vriendelijk bedoelde opmerkingen vallen vaak in een zwart gat; mensen kijken me soms aan met zo’n peilloze leegte in hun blik dat alle ironie genadeloos naar me wordt teruggekaatst.
Maar vanochtend kwam ik een hoogbejaarde dame en haar dochter tegen,bij de kassa.
Allebei boodschappen gedaan en apart afrekenen.
De zak eigenheimers ,het pak speculaas en de kipfiletjes van moeder eerst.
‘Ma, je portemonnee’, sprak de dochter, een krachtdadig zakentype met design bril die waarschijnlijk even een uurtje van haar bureau was weggelopen om moeder te bevoorraden.
De oude dame, een grijs doorzichtig permanentje, waar ik van bovenaf op kon kijken, en alle jaarringen van het voorbijgevlogen lange leven in haar gezicht geëtst, tastte wijfelend in haar jaszak.
‘Ik.. weet niet ..of ik die bij me heb..’, zei ze breekbaar.
‘Jawel, niet aanstellen ma, je hebt ‘m net nog in je rechterzak gestoken.’
Ik schrok even van de toon waarop ze moeder benaderde. Was dit gebruikelijk binnen hun relatie of was ik hier getuige van de eerste fase van verbale bejaardenmishandeling.
‘Oh ja’, ze toverde een kleine beurs tevoorschijn.
‘Dat is een goeie smoes mevrouw ‘, zei ik.
Ze draaide zich om met twinkelende ogen en de mooiste glimlach van de dag.
‘Ach meneer, ik probeer het altijd even,wie weet trapt ze erin.’
Ze rekende af en voegde haar dochter en passant toe;
‘Als je maar weet dat het allemaal van de erfenis afgaat’.
En met haar hand voor haar mond besmuikt tegen mij;
‘Dat wordt straks geen erfenis maar ergernis, maar dat weten zij nog niet’.
‘Dat heb ik gehoord ,nou we schudden haar wel leeg hoor, daar kunt op rekenen,’ mengde haar dochter zich in de conference.
‘Ach , mevrouw , als ik u zo zie kunnen ze nog wel even wachten., zei ik, wijd en zijd bekend om mijn charmanterigheden.
‘Jawel, maar ik ben al 92 hoor.’
‘Dat is u niet aan te zien.’
‘Dat zeggen er wel meer,maar daar heb ik zo weinig aan als ik in de spiegel kijk.’
En voordat er nu klaagzangen over voortschrijdende ouderdom gingen ontstaan en ons praatje al te klef werd, maakte haar dochter er op magistrale wijze een einde aan.;
‘Kom op ma, niet te lang met vreemde mannen praten,we gaan.’