Naast je schoenen

Begrijpelijk hoor, ergens, dat je er niet zoveel zin meer in hebt. Het is best een lastige wereld om te snappen en soms ook een moeilijke wereld om je in thuis te voelen. Alles verandert ook zo hard. Het is verwarrend om het allemaal bij te moeten houden, de wereld met veranderende samenstelling en veranderende regeltjes. Voor velen blijkt het dan wel weer overzichtelijk genoeg, om de nieuwe trend te volgen. Dat verbaast me dan weer wel. Wat er al niet aan trend onderhevig is deze dagen.

Een kinderschoen blijkt zo geleegd. Vooropgesteld, wat mij betreft mag je doen met je leven wat je wilt. Als jij er een einde aan wilt maken, wie is een ander dan om te zeggen dat je daar niet het recht toe hebt? We leven tenslotte in een wereld waarin iedereen om zijn rechten stampvoet. En wat is die ik-heb-ook-rechten-assertiviteit waard als je niet eens behoorlijk aan de ultieme zelfbeschikking kunt doen? Toegegeven, in veel gevallen riekt het wel een tikje naar egoïsme en soms lijkt het zelfs een regelrechte kutstreek. Zo denk ik bijvoorbeeld nog vaak aan de man die mij vertelde hoe hij en de moeder van de inmiddels hersenloze, stuitten op een lading grijze cellensmurrie gespletterd op de muren, als morbide aankondiging van het feit dat moeder’s enige zoon het passend had gezien een vuurwapen tegen zijn schedeldak te zetten en af te vuren. Zijn afscheidsbriefje zat ook onder het bloed en andere lichaamsstukken. “Geen zin meer”, kon zijn moeder nog net onderscheiden door de vlekken heen.

Zij nu ook niet meer.

Dat terzijde, ben ik een groot voorstander van het bepalen van je eigen lot. Ik vind alleen wel dat je, als je dan zo nodig moet, je het netjes moet doen. Laat nooit je moeder je herseninhoud van de muren afschrapen, want wat mij betreft verdien je dan de heropstanding in eenzame opsluiting met een dwangbuis om die voortdurend hevige electrische schokken afgeeft, die iedere keer net te zwak blijken om je uit je lijden te verlossen.

Als ik dan nog een tip mag geven, dan wil ik er graag aan toevoegen dat jouw opvattingen en overtuigingen niet persé de juiste hoeven te zijn. Geen gat meer zien in je eigen toekomst hóeft kortom niet te betekenen dat jouw kinderen ook geen toekomst meer hebben. Kinderen behoren namelijk tot die eigen gemaakte producten, die prima zonder de makers verder kunnen voortbestaan. Overschat hun verdriet om jouw toekomstige verlies niet. Ja, door jouw daden teken je ze vast wel voor het leven, maar toch is dat minder drastisch dan het tekenen van hun doodvonnis. En laten we wel wezen; een aantal jaren later kunnen ze zelf weer kiezen of ze in jouw voetsporen willen treden. Geef ze gewoon die kans. Als ze op jou lijken zullen ze zelfstandig tot de juiste beslissing komen, vertrouw daar maar op.

Ik zou me overigens kunnen voorstellen dat je je toch zorgen maakt over de financiën van jouw kinderen. Maar gelukkig biedt de moderne, verwarrende tijd daar dan weer wel uitkomst voor. Want na het nieuwe leven te hebben laten beginnen in ‘het huis’, vindt John de Mol het best een optie om in het Big Brotherhuis eens iemand zelfgekozen te laten sterven. In je laatste restje levensmoed kun je vast wel bedenken hoeveel dat kan opleveren voor het voortbestaan van jouw kinderen. Denk er eens over. Denk eens goed. Ja, zie je het voor je?

Kassa. Win-win. En trippelende kinderschoentjes op jouw crematie. Of begrafenis. Wat jij wilt. En door Talpa gefilmd met jou in de hoofdrol. Leuk voor het nageslacht!