Nachtmerrie

Rillingen lopen over m’n rug, en nee, niet van de kou. Een wurggreep, niet van de deken; een nachtmerrie omklemt me.
Ik zit gevangen in een droom.
Een stroom adrenaline raast door m’n lichaam, op weg naar de plaats van delict: het hart, dat alvast uit het ritme klopt.
Nee, niet weer iemand verliezen aan dat onontkoombare genaamd
De dood. Met een schrik word ik wakker geschud, ik ben uit de droom gered. Als ik m’n ogen open zie ik een waas. Ik draai me om, naar de veilige muur en blijf dan verstijfd liggen. Ik wil bellen of het echt zo is wat ik gedroomd heb, maar ik durf me niet meer te bewegen.
De ergste dingen gaan door m’n hoofd: hoe ze gevonden zal worden, ’s ochtends om negen uur, donker; gordijnen nog dicht, koud; verwarming uit. En dan de lege stoel, die voor altijd leeg zal blijven……
De slaapkamerdeur zal opengebroken moeten worden, en wat ze daar zullen aantreffen zal een groef in ieders herinnering zijn.

Ik sluit m’n ogen weer.
En ik droom vervolgens over de nachtmerrie; ik droom iets dat zal uitkomen ,,ja het was een voorspellende droom”.
De schrik komt me weer wekken. Even komt het “nuchtere”zelf(vergeleken met de dromen) over de bedrand kijken; zelfs de dromenvanger stelt me nu al teleur; na vier jaar trouwe dienst “weigert”het ding. En de wierrook is ook al bull.

En zo, ’s nachts, bibberend in m’n bed, denk ik aan vroeger, toen de nachtmerries zich beperkten tot enge mannen in Mercedessen die me wilden ontvoeren, maar toch wist ik elke keer te ontsnappen.
Letterlijk wist ik ook te ontsnappen aan enge dromen: ik sprong uit m’n bedje en ging met kussen onder de arm naar m’n moeder toe, waar ik braaf verder snurkte.

Zinkend in “het vroeger” val ik in slaap.
De nachtmerrie is eindelijk ook uitgeput.
En het blijft gelukkig bij een nachtmerrie.