Nasi Taal

Elke vrijgezel loopt het risico na een tijdje zonder partner minder aangepast en aangenaam te worden. Logisch aangezien er niemand is voor wie je deze toch vrij onnatuurlijke poses hoeft aan te nemen. Het maakt niet meer uit of je je die week geschoren hebt, dat de blouse die je draagt gestreken is, of dat de afwas gedaan is. Erger nog, je ziet het niet meer. Naast de socio-emotionele aftakeling, komt ook het culinaire leven op een laag pitje te staan. Zeker in het weekend. Zondag’s eet ik Chinees of patat-frites. Mings Palace op het pleintje is het afhaalcentrum voor mijn buurtje. Ze verkopen hele slechte Chinees. Het sausje dat over elk gerecht gaat is oranje en dik. Zelfs als het nog warm is, kun je het bijna met een mes snijden. Maar na een tijdje vrijgezel te zijn geweest, kom je erachter dat dit eigenlijk wel handig is bij het opscheppen.

Toch is mijn gang naar Mings een van die spaarzame lichtpuntjes in de week. Er staan twee meiden van een jaar of zeventien achter de balie. Chinese meiden. Mooie meiden. Egale gezichtjes, tengere lichaampjes en een gladde huid. Ze zouden ook best dertien kunnen zijn. Maar als je een tijdje vrijgezel bent, maakt dat je niet meer uit.

“Nasi totaal graag”
– “Mè ei?”
“Pardon?”
– “Mè ei?”
“Ja doe maar met ei”
– “ah euro, ja, dankewel”

Of het nu de uitdrukkingsloze smoelen of dat gehakkel van ze is, Chinezen komen op mij over als buitenaardse wezens. Ik kan ze niet peilen, ik begrijp niet wat hen drijft, ik kan hun ogen niet lezen. Die zitten natuurlijk ook goed verborgen achter twee paar samengeknepen oogleden. Spleetjes. Tijdens een alcoholgelach niet lang geleden, probeerde een vriend me wijs te maken dat het spleetje van Chineze vrouwen overdwars zit. Aangezien ik al een tijdje vrijgezel was, geloofde ik hem.

“Nasi ’taal, ‘neer.”

Om tijdens het wachten op mijn bestelling niet te veel van dat soort dwangmatige gedachten te hebben, blader ik meestal door de Panorama. Ik lees dan vluchtig de verhalen over de onderwereld en aan de drank geraakte profvoetballers. Vroeger bladerde ik sneller door, wanneer ik bij de plaatjes van halfnaakte vrouwen aankwam. Uit schaamte denk ik. Nu ik een tijdje vrijgezel ben, doe ik dat niet meer.

“Neer? Nasi ’taal voh u.”

Ik schrik op en kijk recht in een gezicht. Een van de meisjes is achter de balie vandaan gelopen en houdt een witte plastic zak voor mij omhoog. Juist nu ik de foto’s aan het bekijken ben die Bianca heeft laten schieten voor haar vriend Robert en de rest van Nederland. Het meisje kijkt naar mij en vervolgens naar de opengeslagen pagina. Normaal gesproken had ik het blaadje geruisloos weggemoffeld. Maar omdat ik een tijdje vrijgezel ben, kan ik alleen nog maar naar haar kijken. Ze giechelt.

– “Neer vij’zel.”
“Pardon?”
– “U vij’zel, toh?”
“Eh, ja… Oh je bedoelt deze foto’s. Haha, ja, nee. Ik was gewoon aan het bladeren.”
– “Nee, u gulp nu ah weeh los”