Natuurlijk verloop

Tijdens een informatieve bijeenkomst zal de laatste stand van zaken worden doorgenomen. Speciaal voor dit doel is een collega van P&O opgetrommeld, die de procedure zal toelichten. Als er naar aanleiding van haar verhaal nog vragen zijn, zal zij deze meteen beantwoorden. Dat de organisatie door inkrimping van het ambtenarenapparaat en het natuurlijk verloop van de doelgroep – met een gemiddelde leeftijd van 72 jaar – mensen ‘moet laten gaan’ is al enige tijd bekend. Tijdens de ingetogen bijeenkomst wordt de vrees voor ontslag alleen nog maar eens zakelijk bestendigd.

Medewerkers in vaste dienst hebben vooralsnog niets te vrezen. Collega’s waarvan de functie wordt opgeheven worden herplaatsingkandidaat en kunnen zich op kosten van de zaak eventueel laten omscholen of krijgen, op verzoek, een intensieve sollicitatietraining. Uitzendkrachten en contractanten voelen echter subiet de koude trek van het gat van de deur in hun nek.

Onze organisatie heeft gekozen voor een afvloeiingsregeling met een gouden randje, legt de P&O-collega in vaste dienst uit. Dit geldt met name voor de vaste medewerkers, maak ik uit haar woorden op. Toch zullen de vaste krachten er ook aan moeten geloven, zoveel is zeker. Zodra de uitzendkrachten en contractanten op de keien staan wordt op den duur het LIFO principe op de vaste krachten toegepast. Last in, first out.

’s Middags blijkt het Arbeidsbureau van vroeger tot Centrum voor Werk en Inkomen te zijn omgedoopt. Ook hier heeft de automatisering tijdens een modieuze efficiencyslag zijn intrede gedaan. Alleen digibeten willen nog iemand spreken of bladeren door mappen met uitgeprinte vacatures. Want na inschrijving kun je het allemaal zelf uitzoeken, op www.werk.nl.

Uit de – het standaard verhaal opdreunende, niet van de wijs te brengen – mond van de receptioniste krijg ik reeds te horen dat ik een fase 1 cliënt ben. Wat zoveel betekent als: bemiddelbaar en zelf initiatief tonend. Zij belt een intaker voor mij, maar deze blijkt reeds in gesprek. Of ik nog even geduld heb.

Heb ik een keuze? Aan het einde van dit jaar wordt mij vriendelijk doch resoluut het gat van de deur gewezen; voor die tijd zal ik een nieuwe baan moeten vinden. Als een Centrum voor Werk en Inkomen van een middelgrote stad slechts één intaker heeft voor bemiddelbare cliënten, vrees ik het ergste voor het voortzetten van mijn werkzame bestaan.