Een nee/ja- of nee/nee-sticker op de klep als je geen reclamefolders wilt ontvangen. Bewust vegeterende medelanders ontsieren de huisgleuf met plakwerk dat door een volgende bewoners alleen met een slijptol te verwijderen is. “Stop geprop!”, ligt de weinig rekkelijken voor op de bruin/wit uitgeslagen tong. Vitaminegebrek door smakeloos proviand uit de biologische vreetschuur. Winkels met exotische namen als De Weegschaal, Appetijt en de Lange Weg. Reclamemateriaal is milieuonvriendelijk, dwingt tot overdadige consumptie en grootgraaien. “Wij zijn anders!”, spreekt hun lichaamstaal, -omvang en -kleur. Hun trieste blik naar binnen gericht dus wat moet je met info die materialisme predikt. “Wij proppen alléén tijdens de gelimiteerde zesmaandelijkse wip. Met schurend glijmiddel op basis van zeldzame kruiden en esoterische oliën. Voorgeschreven door de wichelaar die bezweert dat een smeergoedje uit de reguliere apotheek de inwendige flora en fauna ruïneert en de zuurgraad om zeep helpt. Je weiniginbedgenoot staat al nooit stijf van opwinding. Tibetaanse klankschalen beroeren met zuiverende edelstenen geeft ook al geen climax. Hemelpiloten. Zo’n sticker komt bij mij nooit op de postbusklepper. TNT Post verblijdt mij sporadisch met geadresseerde verrassingen. Volgens een natte-vinger-schatting van Milieudefensie ontvangt een ongelovig huishouden per jaar 1.600 stuks knip- en vouwblaadjes. Dit komt neer op 74,96 pond papier dat per bouwjaar tussen de borstels doorglijdt. Blauwe enveloppen, agressieve aanmaningen of dreigbrieven van incassobureaus vullen eigenlijk alleen mijn brievenbus. Althans datgene dat er van over is na een bomaanslag rond Oud & Nieuw.
Valentijnskaartjes zijn mij volslagen onbekend na een halfjaarsverblijf in het Beverwijkse brandwondencentrum. Vochtige psoriasis maakt de cirkel rond. Hetzelfde geldt voor verjaarsuitingen: “Met droefheid geven wij…” Mijn talent om iedereen tegen de haren in te strijken en conflicten uit te vechten tot de dood erop volgt zal daar mee van doen hebben. Dolblij word ik dus van gleufspam. Ik maak mezelf wijs dat er toch nog iemand affectie voor me koestert. Favoriet bladerwerk: Aldi en Lidl. Deutsche grootgrutters met een schandelijke cao zijn onontbeerlijk wanneer je op de armoedegrens leeft of een tikkie eronder. Herkenbaar. Vestigingen van de voedsel-, zuip- en wasmiddelendiscounters zitten immer op een B-locatie. Want, lage huur = lage prijzen. In een ‘uitheemse’ omgeving zoek je je altijd de schompes om de gevulde dozen te traceren. De shoppende populatie is kleurrijk. Vooral zwart. Alles heeft tenslotte een prijs… Wanneer je van de bijstand je bloedjes van kinderen niet meer kunt voeden, kleden en soppen is er ook nog onderbetaalde arbeid in deze kashba’s voor armoedzaaiers: scheurhulp! Toch ben ik 12 van de 24 uur een gelukkig mens. Vaak zit het tegen, soms zit het mee. De meevaller is op doktersrecept een dozijn uren volstrekte bedrust. Een andere mijn genetisch bepaalde alcoholverslaving. Gevolg: bierproever van beroep. Schuimend edel vocht hevelen en nog euro’s toe. Mijn ‘opvoeders’ zouden blij geweest zijn met embryoselectie.
Nadat ik ’s ochtends een stukkie heb getikt spring ik op mijn fiets richting brouwerij. Gezien mijn inname ben ik zuinig op mijn rijbewijs. Heineken is de werkgever. Liever gezegd was. Heeft te maken met de kwaliteit. Niet van het bier, wel van het management. Ik was zelfs genoodzaakt een rechtzaak tegen die witte boorden/schuimkragen aan te spannen. Hebben ze prettig verloren. Ongehoord dat ze bij indiensttreding geen gezondheidsverzekering afsloten. Elke dag ongeveer 5 liter bier en dat 30 jaar lang. Na de dagtaak nog een kranige krat op de bagagedrager richting huis. Krijgen die heerlijk, heldere heren in 1e instantie van de rechter nog gelijk ook. Volgens hen was ik al zwaar alcoholverslaafd vóór in dienst treding. Ontkenning is zinloos. Die fase is doorlopen. Nu heb ik, in hoger beroep, toch gelijk gekregen. “Een alcoholist had nooit de functie van bierproever mogen krijgen”, stelde de rechter nuchter vast. Kassa! Heineken moet mij nu 36.400 euro schadevergoeding betalen. Mijn voormalige superieur: “Blijf jij morgen maar voorgoed in bed!” Slechte verliezers. Onder het genot van een schuimend godendrankje lees ik net de reactie van Hoegaarden op mijn sollicitatie. Daar hebben ze kwaliteitsproblemen. De kleur is niet geel genoeg; de smaak niet zo fruitig als wenselijk. Mijn kennis van zaken komt ze goed van pas, schrijven ze. Tja, België.
0 reacties