Ze gaat naast me zitten en vraagt of ik alleen ben. Gezien de gigantische drukte in de tent, een overbodige vraag dus antwoord ik er maar niet op.
Met haar ogen flirt ze naar me. Eigenlijk flirt ze met haar hele lichaam. Na twee minuten weet ik dat ze gescheiden is, van Mexicaans eten houdt en drie keer per week gaat joggen. En ook dat ze hier voor de derde keer is en mij hier nog nooit gezien heeft. ‘Mensen zeggen dat ik er best goed uitzie voor mijn leeftijd’, zegt ze.
Terwijl ik een slok van mijn baccardi neem bestudeer ik haar onopvallend. Duidelijk geblondeerd en rimpels die opzichtig zijn weggewerkt onder een laag cement.Een hesje met lange mouwen om de rimpelige armen te verbergen.
‘Je zou me geen 39 geven,he?’, gaat ze verder.Haar ogen eisen een bevestiging.
‘Nee’, antwoord ik.’Dat zou ik je zeker niet geven’
Ze lijkt tevreden met het antwoord dus zeg ik maar niet dat 49 een stuk dichter bij de waarheid komt. Ze is aardig, laat haar in de waan.
‘Wil je wat drinken?’, vraagt ze, de machteloosheid van het ouder worden onderstrepend en de neerwaartse spiraal bevestigend waarin zij is terechtgekomen .Want eigenlijk moet het omgekeerd te zijn. Ik hoor haar iets aan te bieden.
‘Doe maar een glas melk’, zeg ik.
Ze pakt een nootje uit een bakje op de bar. Zo’n nootje waar je je slokdarm aan verbrandt als je hem in een keer doorslikt.
Ze doet haar best om een gesprek gaande te houden maar dat is verspilde moeite bij mij. Mijn gedachten zijn heel ergens anders en de vele Baccardies helpen niet echt om dat te veranderen.Het glas melk trouwens ook niet.
Na een kwartier staakt ze haar pogingen:’Goh, is het alweer zo laat, het is al bijna sluitingstijd, ik zal maar eens opstappen’
Gelijk heeft ze want om drie uur gaan de lichten aan en dat is TL licht. Zelfs iemand van 25 ziet er dan uit als een terminale patiënt, laat staan iemand van 39. Over iemand van 49 zal ik het maar niet hebben want die vervalt tot stof als het TL licht aangaat. Dat zal bij mij dus niet lang meer duren..
Als ze weg is mijmer ik over het bizarre van het leven.Als een vrouw tegen de vijftig loopt moet ze een strijd op leven en dood leveren om een man binnen te halen. Bij een man ligt dat over het algemeen een stuk simpeler. Waarom eigenlijk?
Ik ben nog niet uitgedacht of er komt weer een vrouw naast me zitten. Uit mijn ooghoek loerend schat ik haar op 30. Bij nader inzien en de waas voor mijn ogen wegwrijvend, blijkt ze 35 want het is mijn ex. Mijn grote liefde.De liefde van mijn leven die mij verliet.
‘Hallo,Kees’, zegt ze.’Hoe gaat het met je?’
‘Goed’, lieg ik en neem een slok melk dat naar uitgeperste strontvliegen smaakt.
‘Ik kon echt niet meer met je leven,Kees. Ik kon je gewoon niet volgen maar ik houd nog steeds van je’.
‘Praat wat zachter’, zeg ik. ‘Anders hoort je nieuwe vriendje die daar verderop staat te loeren je nog. En ik ben niet in de stemming voor jaloerse jochies’
Gekwetst kijkt ze me aan maar ik wacht het niet af. Ik smijt wat geld op de bar , geef haar een zoen vol op de mond hopend dat jochie het ziet en loop naar de uitgang.
In de garderobe staat de vrouw van 39 zich in haar jas te hijsen als plotseling de TL-verlichting aanfloept. Ik zie dat mijn inschatting van 49 fout was . 59 komt dichter in de buurt. Ze lacht verlegen als ze me herkent en ik leg een arm om haar schouder. Samen lopen wij de donkere maar warme nacht in.En het zweet vermengt zich met het vocht op mijn wangen..
Categorieën: Algemeen
2 reacties
viking · 21 augustus 2003 op 14:50
Wacht maar tot je naast haar wakker wordt… 89!
O, o, Kees, ik heb met je te doen.
Kees Schilder · 21 augustus 2003 op 21:33
Zo ver kwam het niet.ik werd wakker naast mijn hond.Ik geef toe dat je de dag op betere manieren kunt beginnen maar in dit geval hoor je mij niet klagen 😀