[i]”Ieder geluksmoment, hoe teer ook en miniem, pers ik uit tot de kiem, daarna wentel ik er in”.[/i]
Wat zou het mooi zijn om zo te leven. De realiteit is vaak anders.
De momenten waarop ik gelukkig ben geweest, zie ik pas achteraf.
Het leven bekeken vanuit de binnenspiegel. Toch poog ik dit wel eens te ondervangen. Rijdend over de A6, op weg van mijn vroegere thuis naar waar ik mijn nieuwe leven heb opgebouwd.
Een groter niets is amper te vinden in ons land. Hoewel een polder al lelijk is van zichzelf,
blijkt het toch te zijn gelukt om deze nog weerzinwekkender te maken.

Windmolens.

Als gigantische middelvingers, opgestoken naar het gepeupel. Ultieme wansmaak.
Erger kan je als volk niet worden veracht door je energiebedrijven. Of toch wel?
Johan Derksen schiet door mijn hoofd. Energiebedrijven die hun klanten aanduiden als “slapers”
en ze lachend te veel laten betalen.
Deze reclame, maar de keuze voor Derksen in het bijzonder, is ook een uiting van slechte smaak.
Matennaaiers zijn het. Toch is dat juist de reden dat ik de boodschap geloof.
Het maakt dat je ze bijna ziet zitten, schuddebuikend boven je energierekening.

Even voel ik de drang om boos te worden. Deze boosheid zou zich dan uiten in het dieper
intrappen van mijn gaspedaal. Maar ik weet dat dit alleen maar in mijn nadeel werkt.
Met het oog op het brandstofverbruik, probeer ik op lange afstanden mijn toerenteller
zo rond de vijfendertighonderd te houden. Een litertje benzine kost tegenwoordig al één euro vijfenzeventig.
Dat het leeuwendeel hiervan accijns is weet iedereen. Waarom dan niet de accijns verlagen bij
stijgende olie prijzen? Het antwoord hierop weten evenzoveel.

Eigenlijk zijn accijnzen voor de overheid wat windmolens zijn voor energiebedrijven.

“Goed, dat is wel weer genoeg” zou mijn vriendin zeggen als ik een dergelijk verhaal zou ophangen in haar bijzijn.
Ook zou ze zich ergeren aan het feit dat niet alles wat ik verkondig even steekhoudend is.
En mijn vriendin, zij is naar wie ik momenteel onderweg ben. Na een weekendje zonder haar, sluit ik haar straks weer in mijn armen.
De sms die ik stuur zal ze echter niet begrijpen.

[i]Schat, zet jij de pers alvast klaar? En een bad, groot genoeg om samen in te wentelen. X[/i]

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Libelle · 21 januari 2012 op 17:53

Leuk geschreven, jammer dat je twee onderwerpen in een verhaal perst, die het verdienen apart behandeld te worden.

WritersBlocq · 21 januari 2012 op 22:36

Ik ken je niet, en heb het idee je door deze column een beetje te leren kennen.
Een beetje; daar is het tenslotte een column voor.

Gaaf, en heel knap, hoe je hem aan het einde weer tot het begin breit en zo besnappelijk maakt.

Groetje, Pauline.

Yuri · 22 januari 2012 op 00:54

Wauw, dank je Pauline.
Een mooier compliment had ik niet kunnen krijgen 🙂

Harrie · 23 januari 2012 op 16:42

Goede column. Graag gelezen. Eens ook met commentaar van Pauline.

DACS1973 · 23 januari 2012 op 17:00

Goed stuk man, met die gedachtenstroom.
Maarre…sms’en achter het stuur? Daar moet ik een bekeuring voor uitschrijven. Rijbewijs en papieren graag! :politie:

pally · 24 januari 2012 op 09:53

Mooi rond stukje gepeins aan de snelweg, Yuri

groet van Pally

Mien · 26 januari 2012 op 00:06

Mooie gegoochel met zinnen.
Zinsbegoocheling heet dat geloof ik.

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder