Negen op de schaal van niks

Even een nieuwe broek halen in Amsterdam-Noord. Dat doe je niet zomaar even één twee drie.Daar gaat een zorgvuldige planning en strategie aan vooraf. Niet bij iedereen natuurlijk maar bij mij wel. Winkelen staat bij mij negen op de schaal van niks en áls ik dan ook een broek heb gekocht dan draag ik hem tot hij echt helemaal gedesintegreerd is. Geldt trouwens niet alleen voor mijn broeken. Het gaat eigenlijk op voor alles dat ik in een winkel moet aanschaffen. Eerst begin ik op de ochtend van de expeditie met een serie ademhalingsoefeningen met het doel al mijn latente agressie en winkelangst te onderdrukken. Daarna zijn de lichamelijke oefeningen aan de beurt waarbij het langdurig op mijn hoofd staan centraal staat. Daardoor stroomt het lood uit mijn schoenen naar mijn hersens of wat daar voor door gaat en ik hoop daarmee wat winkelweerzin op te heffen. Het lijkt me duidelijk dat ik de schoenen aan houd tijdens deze oefening.
Tot zover de huishoudelijke rituelen.

Na mij in Amsterdam-Noord door een woud van hoofddoeken geworsteld te hebben, betreed ik overal om mij heen loerend een kledingwinkel. Casualshop for Men staat er op de gevel. Gezien de naam wordt dit pand kennelijk druk bezocht door Engelse consumenten.
God mag weten waarom tenzij men in de winkel, broektechnisch gezien, tegemoet heeft willen komen aan de natuurlijke linksdragendheid van de Engelse man.

Met een strak gezicht ren ik naar een rek met broeken.Ik red het net niet. Een inkomende brisantgranaat dwingt mij een duik te nemen onder een juist passerende toonbank. Door de levensbedreigende situatie ‘neem’ ik deze toonbank nogal gehaast zodat her en der wat kassa’s tegen de vloer smakken.Door mijn ademhalingsoefeningen blijf ik alert en begrijp ik al vrij snel dat het hier niet om een brisantgranaat ging maar de stem van ene Madonna die loeihard door het pand schalt.
Ik was even vergeten dat Casualshops er de gewoonte van maken om de muziek keihard aan te zetten zodat de klant razendsnel zijn casuals afrekent of deze nou passen of niet.

Na wat excuses over en weer met de casualshopmanagers ruk ik een broek maat 32/30 uit een rek, struikel een pashokje in en doe het gordijn dicht.

En jawel hoor, het gordijn komt niet tot de grond. Waarom doen ze dat toch altijd in pashokjes? Altijd te korte gordijnen! Dus als ik mijn oude broek uittrek heeft men een riant uitzicht op mijn behaarde kuiten.Wie wil daar nou mee geconfronteerd worden op de vroege ochtend?
Niemand toch? Wat is nou weerzinwekkender dan twee behaarde herenkuiten om 10.13 uur op een winderige dinsdagochtend?

Nog erger wordt het als ik mijn schoenen moet uittrekken.Ik draag geen sokken vanwege een sokkenallergie dus je kunt je indenken dat het een partij gaat zweten in die nepleren instappers.
Geloof me, ik ga zelf regelmatig over mijn nek als ik die dingen uittrek.

Dus zodra ik op mijn blote voeten onder de harige kuiten sta breekt er een stank los waarmee vergeleken een clusterstinkbom een onschuldig windje is.
Ik kan je verzekeren dat ,wanneer je de stank van mijn voeten zou opvangen en hoog in de lucht tot ontploffing zou brengen, je dan in één klap de terroristenmultinationals Al Quida en El Bush van de kaart zou vegen. Een zegen voor de mensheid ,daar niet van..

Hoe dan ook , de broek past en ik houd hem aan. Plotseling hoor ik iemand brand brand schreeuwen. Ik ren het pashokje uit en meng mij in het chaotisch naar buiten strompelende publiek.De rookmelders zijn afgegaan en een sprinkler spuit het water naar alle kanten.
Eenmaal buiten besef ik dat mijn schoenen nog in het pashokje staan. Wat ik ook besef is de damp die steevast uit mijn schoenen omhoog kringelt als ik ze heb uitgetrokken.
Het is beter dat ik verdwijn. Morgen maar nieuwe schoenen kopen.Naast de Casualshop is een shoeshop for men. Ik hoop dat ze er niet alleen linkerschoenen verkopen Dat wordt weer ademhalingsoefeningen morgenvroeg…