Net als in een film….

Maandagavond half 6, ik roep naar een van mijn pubers dat ik boodschappen ga doen of een van hen zin hebben om mee te gaan. Tegen alle verwachting in hoor ik mijn middelste antwoorden: “Wacht even, ik ga mee”. Mijn mond hangt ergens op mijn knieën van verbazing tot ik achter me hoor vragen of ik dan meteen even langs de Mediamarkt kan rijden omdat hij toch nog een kleinigheidje voor zijn rapport uit mocht zoeken. Ik murmel gedesillusioneerd: “Ik ben toch niet gek?” maar begrijp uit de manier waarop hij de vraag stelt, ik eigenlijk geen keus heb.

In de supermarkt bepaald hij de snelheid, hij duwt het wagentje en als in een versneld afgedraaide film gooi ik de boodschappen in het wagentje. Zonder overbodige boodschappen en waarschijnlijk de helft vergeten, arriveer ik in een record tijd bij de kassa.
Slim als ik ben vraag ik hem vast de spullen in de auto te gooien, wat mij wat extra snuffeltijd oplevert bij de drogist. Als ik met mijn handen bij de kassa van de drogisterij sta, staat mijn lieftallige puber alweer naast me.
Er dringen wat heftige geluiden tot me door, geschreeuw, gegil. Ik kijk mijn zoon aan en zijn gezicht staat neutraal als hij zegt: “Vechtpartij zo te horen”. De kassiëre verlaat haar stekkie achter de kassa en als in een film loop ik, met mijn handen vol spullen achter haar aan de winkel uit, om te kijken waar de herrie vandaan komt.

Het lijkt wel een scène uit een film waar ik als figurant een bijrol in speel. Voor mijn ogen staat er een groepje jongeren in vechthouding te schreeuwen en te schelden. Ik blijf als aan de grond genageld staan als een van die jongens een mes te voorschijn haalt en op de andere insteekt. Ik hoor mijn zoon naast me zeggen: “Zoooo dat is een *jou-neem-ik-mee-naar-de-junglemes*. Mensen gillen en schreeuwen, maar eigenlijk doet niemand wat. Twee, driemaal wordt er ingestoken op de jongen die inmiddels op de grond ligt als ik eindelijk bij zinnen kom en mijn gsm pak om 112 te bellen.

Ik hoor een vrouw zeggen: “112, waar kan ik u mee van dienst zijn”? Achter in mijn hoofd schreeuwt een stemmetje, ik sta verdomme niet bij de bakker! Maar mijn mond weigert dienst en weer hoor ik die stem 112, waar kan ik u mee van dienst zijn?? Tot mijn verbazing trilt mijn stem niet en klinkt het vrij normaal als ik zeg: “Er is hier een steekpartij”. De vrouw aan de andere kant vraagt vriendelijk waar dat hier dan is. Ik beantwoord met enige moeite haar vragen, op zulke momenten schijnen mijn hersencellen niet echt alert te zijn namelijk.

Ik trek mijn zoon mee naar buiten en steek een sigaret op. Mijn zoon toch enigszins onder de indruk van wat hij heeft gezien zegt bezorgd dat ik in de toekomst daar geen boodschappen meer mag doen. Samen praten we er even over, hem de gelegenheid gevend om zijn gedachten op orde te krijgen en me te vertellen wat hij denkt of voelt. Tjeeee Mam, hij bloedde als een rund hè? Wat denk je Mam, overleeft hij het? Dit soort vragen worden me gesteld terwijl ik als “volwassene* kalm en rustig zijn vragen tracht te beantwoorden en hem gerust probeer te stellen.

Trillend start ik de auto, om toch maar naar de Mediamarkt te rijden. Mijn zoon naast me, belt meteen zijn vriendje op om het te vertellen. In gedachten verzonken hoor ik hem vertellen over vechten, messen, bloed.
Als hij opgehangen heeft, vertelt hij mij dat de wereld ziek is, ziek van geweld, ziek van dat mensen die elkaar niet in hun waarde laten en dat blijven communiceren met elkaar de oplossing is!
Trots naar mijn zoon kijkend trek ik even aan zijn oren, geef ik hem “the box” want een 15 jarige knuffel je natuurlijk niet meer.

Nog na gloeiend van trots over hoe mijn 15 jarige zoon, dit opneemt en relativeert kiest hij zijn cadeautje uit voor zijn goede rapport:………”World of Warcraft”.