Een tijdje geleden zag ik ineens het nut van netwerken in. Gewoon op de juiste plaats op de juiste tijd met de juiste persoon aan de praat raken. Dat overkwam me toen ik een paar weken geleden op een feestje met een wildvreemde aan de praat raakte. Van het één kwam het ander en voor ik het wist was ik uitgenodigd voor een persreis naar Madagaskar. Want diezelfde ochtend had dagblad Metro afgezegd en was er dus een plaatsje over. Leuk! Jaaa! Euh. Of niet? Misschien. Kweenie. Nee. Ik ga niet. Wat kan er in fracties van een seconde toch veel door je hoofd schieten. In ieder geval bij mij want als een kameleon verschoot ik van blij naar angstig tot boos en nog tienduizend keer terug. Waarom? Reizen is mijn passie, mijn eerste opleiding en tweede natuur dus ik zou zoooo’n ontzettende sprong in de lucht moeten springen. Maar in plaats daarvan stond ik voor het eerst in mijn journalistencarrière met mijn mond vol tanden. Afkappen wilde ik natuurlijk niet, maar ook een toezegging kon ik niet over mijn lippen krijgen. Ineens voelde ik een enorme pijn in mijn buik. Vast iets verkeerds gegeten, dacht ik nog. Snel nam ik afscheid en rende naar buiten. Eenmaal in de auto besefte ik dat het door de uitnodiging kwam. Wat was dit in hemelsnaam? Zo kende ik mezelf niet. Was dat nou faalangst? Stress? Een acute zenuweninzinking? Het maakte me in ieder geval behoorlijk onzeker. Na veel verwoede maar tevergeefse sollicitaties had ik me er al bij neergelegd dat reisjournalistiek niet voor mij was weggelegd. En nu ik die droom stukje bij beetje in rook had laten opgaan, werd diezelfde droom me ineens in mijn schoot geworpen. Acht dagen exotisch Madagaskar op een presenteerblaadje. Voor mij. En nog acht andere, heel ervaren, doorgewinterde, gepokt en gemazelde en vooral erg kritische, scherpe reisjournalisten. Want de ANWB ging mee en natuurlijk Spits, Veronica, de Telegraaf. En Sandra Zuiderduin. Who the fuck is…? Ha. Ze zouden me uitlachen, negeren, verstoten of misschien daar wel achterlaten als ze dáár achter zouden komen. Ik, als groentje, nog maar net droog achter haar oren, mee op reis tussen al die rasechte reisrotten? Ik zou natuurlijk vreselijk afgaan en mijn reisverslag zou genadeloos mislukken. Nee, dank je. Ik zeg wel af. Ik blijf wel thuis. Lekker veilig. Dacht ik. Maar ja, je bent ondernemer of niet. En ik weet dat ondernemen vooral risico nemen is. Een kwestie van durven. Al loop je daarmee de kans om onderuit te gaan. Gewoon doen. Laat ik nou zo’n ondernemer zijn. Zo eentje die bewust voor het ondernemerschap heeft gekozen omdat ze zo eigenzinnig is. En altijd zo eigenwijs loopt te verkondigen dat je je nooit door je angsten moet laten tegenhouden. Dat ik dat in ieder geval nooooit zou doen. Ik met mijn grote mond. Nu moest ik wel. Dus ben ik gegaan. Tussen inderdaad heel ervaren maar ook erg vriendelijke medejournalisten die me bereidwillig een kijkje in hun keuken gunden. Goh, wat was ik trots op mezelf. Soms moet je kansen grijpen, soms moet je kansen krijgen, maar uiteindelijk gaat het erom wat je er zelf mee dóet. Ik kwam in gesprek, zag een kans en overwon mijn angsten. Ik ging de uitdaging aan met het risico om op mijn bek te gaan. En ik ging. Meerdere malen zelfs.

Categorieën: Algemeen

8 reacties

Mien · 13 juli 2011 op 12:23

Actueel, vlot geschreven en stijlvol.
Angst overwonnen. Chapeau.
Goede titel ook.
Klein kritiekpuntje.
Graag wat meer witregels.
Leest prettiger.

Welkom @ CX. Goede binnenkomer.

Mien

pally · 13 juli 2011 op 17:25

Goed geschreven, de faalangst en de overwegingen mee laten voelen. Maar, inderdaad, graag wat alinea’s of/en witregels. Op het scherm leest dat prettiger.
Mooie binnenkomer. Krijgen we nog wat van Madagascar te ‘horen?
Welkom hier,

groet van Pally

SIMBA · 13 juli 2011 op 17:47

Die verhalen over het op je bek gaan lezen wij hier natuurlijk graag 😀
Dan wel graag af en toe een enter!
Welkom hier.

Meralixe · 13 juli 2011 op 19:03

Inderdaad…..Witregels!!!
En, terug een stijl die me niet zo goed ligt, met alle begrip. Die Engelse woorden…. Kweenie….

Boukje · 13 juli 2011 op 23:40

Jullie hebben gelijk over de witregels…

Ik heb het stukje ademloos uitgelezen, geen witregel gemist!

Een pracht binnenkomer. :pint:

Fem · 16 juli 2011 op 10:05

Goed verhaal hoor!

szuiderduin · 12 augustus 2011 op 12:47

Jullie hebben helemaal gelijk, met witregels of alinea’s ertussen leest het makkelijker. Bedankt voor jullie opmerkingen!

szuiderduin · 12 augustus 2011 op 12:55

Hallo Pally,

Ik wil graag wat meer vertellen over Madagaskar, de reisreportage is inmiddels geschreven en gepubliceerd. Maar het is, denk ik, niet de bedoeling om een compleet reisverslag online te zetten of wel? Ben nog niet zo goed thuis in alle informatie en regeltjes van deze site;-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder