Neuken is niet meer wat het geweest is

Voor de reünie denk ik veel aan Jonathan. Want wat was ik verliefd op zijn blonde krullen en groene ogen. Ook de dag dat Jonathan me inwijdde komt levendig voorbij. Naast de klimrekken, zijn onverhoedse vraag:
“Wil jij met me neuken?”
“Ja hoor”, zei ik.
Ik wist niet wat het was, maar ik wist wel dat ‘neuken’ kwam uit het rijtje ‘kut’ en ‘lul’, woorden die je niet op de stoep mocht krijten, tintelwoorden.

In de grote pauze was het zover. We woonden in dezelfde straat en liepen samen richting huis, via het bospad. In de bosjes deed Jonathan zijn broek naar beneden en zei dat ik dat ook moest doen.
“Moet mijn onderbroek ook uit?”, vroeg ik. Jonathan weifelde even.
“Nee, dat hoeft niet”.
“Je moet je armen om me heen slaan”, zei hij.
Met de armen om elkaar en de broeken op de knieën stonden we daar even stil. Toen maakte hij zich los.
“Zo, nu hebben we geneukt”, zei hij me. Ongemakkelijk keek ik van hem weg.

Het is bij die ene keer gebleven.

In de reüniezaal herken ik direct zijn krullen, zij het grijzer dan verwacht. Zijn lachrimpels wijzen zonnig omhoog. Ze benadrukken het groen waar de tijd geen vat op heeft gekregen. We praten bij en gaan weer verder.

Later die avond als ik een biertje teveel heb gedronken, beland ik naast hem op de bank. En ik kan het niet laten.

“Neuken, Jonathan!?” zeg ik met een plagerige grijns.
Jonathan springt op als door een wesp gestoken en zegt iets over zijn vrouw en kinderen.

“Nee, wacht”, probeer ik nog. “Het was een grap, ik doelde op die ene keer dat wij in de bosjes…”. Mijn zin ketst af tegen zijn afkeurende verdwijnende rug.

Neuken is helaas niet meer wat het geweest is.