Neuskeuteltherapie

Hij was sinds enkele dagen vrijgezel en de wanhoop nabij. Na jaren samenwonen stond hij min of meer op straat. Verslagen en doodongelukkig stond hij aan mijn voordeur: ‘Mag ik een paar dagen bij je wonen?’ Meer dan een sporttas had hij niet bij zich. Het zou dus maar een paar dagen duren. Het werd zonder meer een van de gezelligste (mijn excuses voor dit woord) perioden uit mijn leven. De eerste dagen dat hij bij me woonde werd natuurlijk vooral veel gepraat over de afgelopen jaren met zijn ex. Hij vond haar nog steeds heel aardig enz. enz. maar was om onverklaarbare redenen diep ongelukkig. Het wás ook een heel aardig meisje. Ik vond dat ze nogal jongensachtig uitzag. Droeg geen make-up, had kort haar en had de charme van een poel modder. Haar kleding droeg ook bepaald niet bij aan het beeld dat ik graag van een vrouw heb. Gelukkig werd dat beeld ooit sterk gecorrigeerd toen ik het genoegen had haar eens zonder kleren te zien. Het lichaam, dat al die jaren onder hobbezakken was verborgen, bleek goddelijk. Dit meen ik echt. Ik had nog nooit zo’n mooi lichaam gezien. Om je een beter beeld te geven van het meiske mét kleren: ooit vroeg iemand in de kroeg: ‘wil je neefje ook iets te drinken?’, wijzend op zijn vriendin.

Het was dus ‘uit’ en er werd veel gepraat en van praten krijg je dorst. Er werd dus ook veel gezopen. Statistisch gezien waren we al alcoholisten, zoals alle studenten, maar nu was er ook nog een reden om te drinken. Ik bedoel, dit was toch wel het serieuzere werk. Er werden hier gevoelens geuit. Hier werd geleden. Een hart was gebroken, verscheurd. Nee, er werd niet gejankt. Hij had een heel andere manier om uiting te geven aan zijn frustraties en verdriet. Neuskeutels ketsen. Je leest het goed. En dat de hele dag door.

Of hij nu zat te lezen, tv te kijken, te fietsen, te eten, te ouwehoeren… het ging de hele dag door. Thuis, in de kroeg, op straat, bij Appie Happie. Joe neem it. Zijn vingers pulkten en boorden de godsgansedag door. Ik heb me vaak afgevraagd wanneer hij zijn lobus frontalis, zo heet dat geloof ik, zijn voorhoofdshersenkwab, mee naar buiten zou trekken. Je kon er iets over zeggen, geïrriteerd of niet, hij pulkte lekker door. Hij keek je dan aan, lachte zijn typerende lach en stak zijn vinger dan nog een paar centimeters dieper. Zo leek het. En om te onderstrepen dat jouw mening echt niet ter zake deed, trok hij er op zeer opzichtige wijze een lading snot uit, bekeek deze zeer aandachtig, er voor zorgend dat jij het ook goed kon zien en begon deze dan demonstratief tussen zijn vingers te rollen – Je vraagt je op een gegeven moment af waar die onuitputtelijke voorraad vandaan komt – en net als je denkt dat het ergste achter de rug is, vormen zijn duim en wijsvinger de bekende katapult en schiet hij het drooggerolde projectiel je huiskamer in. Of je keuken. Het ligt er gewoon aan waar hij zich op dat moment bevindt. En hoe ongeloviger, kwader of verontwaardigerder je reageerde, hoe meer lol hij had. En hij zat tenslotte in de put. Dus vanwege de therapeutische werking laat je hem zijn gang maar gaan en lacht een eindje mee.

Na een week of wat klopt mijn huisbaas aan mijn deur. Hij woont op de verdieping onder mij en is manisch depressief. Zwaar geval. Ik verwacht dat ik op een dag, terwijl ik achteloos de trap af loop, tegen zijn verhangen lichaam aan bots. Zijn gezicht voorspelt niet veel goeds. Hij kijkt me aan of hij me wil vragen een handje te helpen bij het beëindigen van zijn miserabele leven. Het valt mee. Mijn vriend moet het huis uit. Hij meent dat mijn vriend, gezien de hoeveelheid kratten BAV die we er dagelijks doorheen jagen, het volume van de muziek, ons dronkenmansgelal en de stemming in huize Haviklaan in het algemeen, wel over zijn verdriet heen is en dus maar weer eens moet verkassen. Hij, mijn huisbaas, verdraagt het niet langer dat wij het leven een beetje luchtiger leven dan waartoe hij zelf in staat is. Ik overweeg hem neuskeuteltherapie aan te bevelen maar besluit gewoon eens te doen wat me gevraagd wordt.

Wanneer mijn maat ’s avonds thuis komt vertel ik het slechte nieuws. Het is niet anders. En dus vertrekt hij binnen een paar dagen. Ik zit weer alleen en ik baal er stierlijk van.

Na een paar weekjes weer gewend te zijn het appartement voor mij alleen te hebben besluit ik de sporen van zijn verblijf eens op te ruimen. Na wat heen en weer gesmijt van spullen besluit ik de stofzuiger ook nog maar eens ter hand te nemen. Het kan al goed een half jaartje geleden zijn dat die voor het laatst uit de schoonmaakkast is geweest. Ik zet het ding aan en het apparaat begint te snorren. Boven het snorren uit hoor ik nog een geluid. Tikketikketikketikketikketikke. Verbaasd hou ik het mondstuk op z’n plaats maar laat de stofzuiger draaien. Het geluid is weg. Wanneer ik verder ga met zuigen begint het weer. Tikketikketikketikketikketikke…

Neuskeutels. Het zijn opgedroogde neuskeutels. Mijn hele woning ligt er vol mee. Nog nooit heb ik zo vlijtig stof gezogen. Nog nooit heb ik de laatste tastbare herinneringen aan een vriend zo snel uitgewist.