New York

Wat voel je als Tilburger klein in New York. Als Amsterdammer, Rotterdammer of Utrechtenaar waarschijnlijk ook, want ondanks dat ze het tegendeel beweren, zijn dat eigenlijk ook maar kleine boerengaten in vergelijking met dit. De sfeer die hier hangt, de geur van de metro, het geluid van langsrazende gele taxi’s, het galmen van sirenes tussen de hoge gebouwen. Straten als ravijnen van steen en beton. Er zijn al duizenden boeken geschreven over New York, en misschien nog wel meer columns, dus ik kan er niet veel aan toevoegen. Als Tilburgse jongen voel ik mij hier gewoon erg klein. Ik loop over 7th avenue, richting Times Square. Even staat alles stil. De mensenmassa begint weer te bewegen als het stoplicht op wit springt. Mensen nemen een coffee to go. Auto’s zijn de hele dag onderweg. Waarheen? Waar gaan al deze mensen naartoe? Lopend in een stad als deze bekruipt me toch een bepaald gevoel van onmacht. Ik loop hier tussen duizenden mensen en deze mensen, de New Yorkers, proberen het allemaal te maken. De een is daarin geslaagd en laat zich nu rondrijden door zijn chauffeur in zijn zeven meter lange Hummer. Een zwerver, volgens het bordje op zijn schoot Jean genaamd, kwam er niet zo goed van af. Hij ligt nu naast een prullenbak tegen een lantaarnpaal te praten.

De Amerikaanse Droom lijkt praktisch onbereikbaar voor een jongen uit het kleine Tilburg. Al deze miljoenen mensen werken hard voor hun bestaan. Ze zijn blij met een baantje als pretzelverkoper of serveerster in een deli. Misschien wilden ze wel meer, maar zijn ze hier blijven hangen. Miljoenen mensen, miljoenen dromen. Hoeveel zouden daarvan ooit uitkomen? De Amerikaanse Droom is misschien ook te hoog gegrepen voor een jongen uit Tilburg-Noord. Misschien dat de Nederlandse Droom wat makkelijker te bereiken is. Het is niet leuk als je met de keiharde realiteit geconfronteerd wordt. Misschien dat Jean dat ook aan zijn lantaarnpaal probeert uit te leggen.

Als een ware King Kong heb ik besloten het Empire State Building te beklimmen. Dat mag, tegen betaling van 14 Dollar en in ruil voor een half uur wachttijd. Gelukkig is het laat op de avond en staan er op het Observation Deck van de wolkenkrabber nog maar zo’n honderd mensen die mijn uitzicht belemmeren. Niet dat ik een hekel heb aan toeristen, maar ik heb gewoon een hekel aan toeristen. Voor 14 dollar extra kan ik blijkbaar ook naar de 102e verdieping van het gebouw. Dit vinden veel mensen blijkbaar teveel geld, want op de 102e aangekomen staan er maar vijf anderen van het uitzicht te genieten. Ik geniet mee en maak een praatje met de liftbediende Sam. Hij werkt al bijna zestig jaar als liftbediende in het gebouw en heeft nog steeds plezier in zijn werk. Zo kan het dus ook.

Als de laatste mensen weer met Sam de lift naar beneden nemen, blijf ik in mijn eentje achter op de 102e verdieping. Ik sta nu dus als enige Tilburger, nee, als enig persoon, op deze ongekende hoogte. En even bekruipt mij een warm gevoel. Ik sta voor een moment in m’n eentje op de top van de wereld. New York ligt aan mijn voeten. Onder mij de duizenden gebouwen, de lichtjes, de duizenden gele taxi’s. De miljoenen mensen die allemaal hun eigen ding doen. De stad die gebouwd is op een droom. Ik besef me dat misschien alles mogelijk is, maar dat ik gewoon onderaan moet beginnen, op de onderste trede.
Het belletje van de lift gaat en Sam schuift het ijzeren hekwerk aan de kant. “Where you wanna go, son?” vraagt hij.
“Take me to the ground floor, please,” zeg ik. “That’s a good start.”