‘Wat een kutavond’, dacht Nico, toen hij alweer de zesde afbeller wegdrukte op zijn mobiele telefoon. Zaterdagavond, slingers aan het plafond, koelkast gevuld met bier en lekkere hapjes en toch weer eenzaam en alleen zijn verjaardag moeten vieren. Moedig om het toch weer een kans te geven, want van de afgelopen 20 jaar kwam er ook al niets van. Zijn laatste verjaardag mét gasten in huis dateert van 1988, toen hij in zijn pas ingetrokken woning een groep kakkerlakken achter het fornuis ontdekte. Eerste instantie enigszins geschrokken leerde hij het al snel te waarderen. Kakkerlakken zijn namelijk gek op taart. En hier had hij wederom veel van over. De volgende ochtend leek het dan ook of er inderdaad een feestje had plaatsgevonden. Niets was minder waar. Maar ook dit over het algemeen ongewaardeerde insectensoort is in de verste verte te bekennen om alsnog wat van zijn inmiddels 46e verjaardag te maken.
Sinds het overlijden van zijn kat Tinus, valt er überhaupt weinig meer te halen voor ongedierte. Door het ontbreken van braaksel en uitwerpselen in de huiskamer, is het minder interessant geworden voor insecten. Eigenwijs dat Nico was, vond hij een kattenbak niet nodig, dan werk je volgens hem tegen de natuur van diergedrag in. Dat hij vier hoog in een afvallige flat woont deed er niet toe. Toevalligerwijs wilt hij er dit jaar juist dolgraag een. Sterker nog, op het verlanglijstje voor zijn verjaardag staat het met markeerstift geschreven. Hierdoor vallen de overige wensen, geschreven met een doodgewone pen, vrijwel in het niets. De reden van dit naarstige verlangen heeft niets met het onderhouden van een kat te maken. Verre van zelfs. In een artikel van de ‘Lonesome’, een psychologisch blad waarvan hij niet weet hoe het abonnement op te zeggen, las hij twee weken terug dat het hebben van een kattenbak in huis, net zo verleidelijk werkt als een kinderwagen in de hand. De vrouwtjes zullen smelten van sympathie en interesse.
Och, wat zou het leuk zijn wanneer er weer een vrouwtje geïnteresseerd in hem raakt. Dat dit niet echt wil vlotten heeft hij grotendeels aan zichzelf te danken. Hygiëne heeft nu eenmaal geen prioriteit in zijn leven en sinds zijn besluit geen gebruik meer te maken van douche of bad (hij voelt zich dan zo naakt), hangt er een typische odeur rondom zijn persoon die sterk vergelijkbaar is met een combinatie van riolering-, varkensmest- en zure melkgeuren. Daarnaast heeft hij de neurotisch tic niet náást iemand te kunnen lopen. Hij zal en moet achter diegene lopen, daarbij exact dezelfde passen makend en continu de afstand van minimaal 5 meter te behouden. Het houdt overigens niet op bij lopen. Zo viel zijn laatste date volledig in het water door in een zo goed als lege bioscoopzaal twee rijen achter zijn date plaats te nemen. Verontwaardigd verliet ze vroegtijdig de bioscoop. Nico zag dit, maar bleef zitten. De popcorn had hem 4 euro gekost en was nog zo smakelijk warm.
Daar zit ie dan. Alleen, onzeker en met een onaangebroken kersentaart voor zich. Hij zou er graag van willen snoepen, ook al kan hij het met niemand delen. Maar laat hij nou bovenop alles ook nog eens allergisch zijn voor kersen. Keus had hij verder niet. Het was bijna sluitingstijd bij de bakker, de overige smaken waren al verkocht. Dan maar zijn enige trouwe kameraad benaderen. Er komt niks tussen de relatie die hij inmiddels heeft opgebouwd met de afstandsbediening. Deze band is zo hecht, dat er nog net geen romantiek aan te pas komt. ‘Mensen zijn vaak wispelturig en hebben een eigen mening, afstandbedieningen en andere apparaten zullen nooit opdringerig en eigenwijs zijn. Als de toekomst echt een dominantie van machines voortbrengt, heb je aan mij een goede. Ik kan het prima met hen vinden en dat is vooralsnog ook wederzijds. Denk ik.’ Zonder blikken of blozen zorgt zijn maatje voor beeld op de televisie. Starend naar het scherm, hoopt hij dat deze avond snel verloopt en hij weer een kan zijn met deken en kussen.. Die nacht heeft hij namelijk gedroomd. Het was een droom die zo intens was, dat hij niet kan wachten iets soortgelijks te beleven. Voor het eerst in tijden is hij hoopvol over de nabije toekomst, ook al betreft het slechts een paar uur verder. De laatste keer dat hij uitkeek naar een moment in de toekomst dateert alweer vijf jaar terug.
Nico maakte zich zorgen over zijn fysieke gesteldheid. Met zijn 1 meter 62 was een gewicht van 125 kilo gewoonweg te zwaar. Gemotiveerd dat hij was, ging hij op zoek naar manieren om af te vallen. Met internet binnen handbereik stuitte Nico al snel op de Wehkamp site. Geduld was vereist. Sinds zijn ontdekking van het downloaden van pornografische videobestanden, was de verbinding nu eenmaal trager geworden. Dit werd hem meerdere malen verteld door buurvrouw Thea, die, ondanks het belijden van een downsyndroom, behoorlijk uit de voeten kan op het gebied van computers. Desondanks staat Nico erop niks te verwijderen. Hij voelt een emotionele band ontstaan met de betreffende actrices. Vriendschappen kunnen moeilijk gesloten worden, dat beseft hij, maar er wordt wel degelijk meer uitgewisseld dan slechts wat fysieke prestaties. Zo erkent hij ook, misschien wat naïef, dat de oogcontacten richting de camera erg persoonlijk aanvoelen.
Inmiddels al een uur verder heeft hij eindelijk iets gevonden en besteld. ‘Met deze ‘saunabelt’ hoef ik me niet in te spannen, maar val ik toch af’, waren de eerste gedachten die in Nico opkwamen. Zonder zich ook nog maar een haar te bekommeren over zijn wanstaltige onderhuidse vetopeenhoping, kon hij de tijd tussen bestellen en verkrijgen gemakkelijk weg eten. Twee weken lang nam hij niet de standaard dubbele porties bij MacDonalds, Burger King en KFC, maar trok hij er gerust een paar uur voor uit om middels meerdere menusamenstellingen de uiterste puntjes van het gehele darmstelsel te vullen met junkfood. Wegspoelend met liters suikerbehoudende frisdranken, kwam hij vlak voor het arriveren van de saunabelt maar liefst 25 kilo extra aan.
De deurbel ging. Steunend en kreunend rolde hij uit z’n bed. Zwetend en klevend gleed zijn hand langs de trapleuningen naar beneden. Geen zorgen dacht hij, vanaf vandaag komt daar verandering in. De leverancier was al bijna vertrokken toen hij eindelijk de deur open deed. Na een korte krabbel nam hij zijn aanwinst in ontvangst en sloot de deur. Enthousiast dat ie was deed hij op geheel eigenwijze een vreugdedans. Na vier heupbewegingen plofte hij uit vermoeidheid neer op de bank. Alsof hij een uur lang uitgehongerd op zoek is naar eten en er uit het niets een gebraden kip voor z’n neus getoverd wordt, scheurt hij zijn, aan zichzelf geschonken, cadeau open. Zelden zie je Nico zo blij. Het moment is eindelijk daar. Handleiding en overige informatie negerend grijpt hij de saunabelt bij zijn lurven. Het heeft veel weg van zijn laatste wanhoopsdaad een 1.90 meter lange, met beenhaar bezaaide Roemeense dame het hof te maken. Wat dit laatste betreft gaat hij alleen al voor de verbeelding op de knieën. Knarsend en piepend zoekt de belt een weg lang zijn vochtige, begroeide lichaam. Helaas voor hem zou het ene uiteinde de andere nooit vinden. Nico stierf ter plekke aan een hartaanval. Drie maanden later zou hij pas gevonden worden. Stankoverlast zorgde voor beklaag van de buren bij de politie.
Categorieën: Maatschappij
4 reacties
klapdoos · 5 november 2008 op 14:06
Zo een lap tekst voor je scherm is verre van lekker lezen of het verhaal nou mooi of niet is, ik heb afgehaakt bij de laatste ( en enige) witregel. In een boek toont dit anders, maar dit is een pc scherm. Dus hopelijk is je volgende column wat doorspekt met enkele witregels?
Groet van leny
arta · 5 november 2008 op 16:43
Je beschrijft een heel triest persoon karikaturaal, waardoor het de lading mist, die jij waarschijnlijk mee wil geven.
Schrappen, alinea’s toevoegen en de spellingscontrole erover is mijn advies, want er staan zeker leuke dingen in!
Prlwytskovsky · 5 november 2008 op 18:48
[quote]koelkast gevuld met bier en lekkere hapjes en toch weer eenzaam en alleen zijn verjaardag moeten vieren[/quote]
En dat ligt natuurlijk aan Nico.
Verder met voorgaande reacties eens: Please ….. meer witregels. 😉
Mien · 7 november 2008 op 09:04
Je hebt potentie … maar …
Veel te weinig wit en te omvangrijk.
Maak het wat kleurrijker en bind het bijvoegelijk naamwerk wat in.
Beluister ook het verjaardagslied van de Belgische onvolprezen smartlapkoning [b][url=http://www.guidobelcanto.be/]Guido Belcanto[/url][/b], getiteld Mijn verjaardag (album: Plastic rozen verwelken niet).
Mien