Emoties tekenen, ze geven de lijnen in je leven weer, vormen de kleuren in de kleurplaat. We vullen dingen in met gevoel; we geven sfeer aan situaties, schenken zaken een luchtje en geven zo onze eigen betekenis. We geven personen ook zo een label van persoonlijke betekenis; ze krijgen waarde.

We claimen zaken als “onmisbaar” en “onvervangbaar” maar de door ons gelinkte gevoelens zijn om te vormen en zelfs te verplaatsen of op te lossen, in een grote massa van leegte.

Onthechting als sleutelwoord.

En als gevoelens weg zijn en het persoonlijke waardelabel eenmaal is verwijderd, is de stempel “uniek”gelijk ook nietszeggend, zelfs ironisch. Er blijft niets over dan een gevoelsdood, leeg object;

Het is vervangbaar.

Neem de passanten op straat: we lopen de onbekenden voorbij zonder enige aandacht te schenken, we kijken door elkaar heen, we bestaan niet voor elkaar.

Voelen is immers bestaan.

We kennen de diepere emotionele lagen van de voorbijgangers niet, er heeft geen interactie van gevoel plaatsgevonden: het waardelabel is leeg.

Natuurlijk voelen we wel emotie als we een ongeval op straat zien, maar dit komt louter door inlevingsvermogen: we denken aan een geliefd persoon dat gewond raakt en leven ons in die situatie in. Liever een onbekende dan een vriend…

Waardelabels kunnen heel heftig zijn; gevoelens gaan diep, zijn intens.

Houden van als climax.

Je denkt dat je van niemand zoveel kunt houden als diegene, dat je deze dimensie kunt bereiken, dat alles zo kan veranderen…

Maar het gevoel van vervangbaarheid werkt bevrijdend.

Angst om kwijt te raken heeft geen zin meer, het werkt zelfs averechts: labels worden afgerukt omdat ze te verstikkend werken. Wat dan overblijft is een pijnlijke pil, een stinkend restant.

Pijn.

Nee, het is fijn dat we kunnen switchen. We blijven bij onszelf, ontwikkelen onszelf en hierbij ons vermogen te voelen; we verdelen pijn en liefde zodat het onszelf niet meer schaadt.

De dynamiek van het leven nemen als voorbeeld;

Intens genieten van fijne momenten, ze koesteren en in je hart meenemen, maar verdergaan met de tocht

Levenswind.

Gevoelens mogen niet vast gaan roesten, ze moeten vitaal blijven.

Ik zie emoties als water: verschillende vormen; warm, koud, bevroren, maar het ontdooit altijd weer: hergebruik.

De pijn is verplaatst

Mijn liefde is verdeeld

Jij bent vervangen

Categorieën: Maatschappij

4 reacties

Arne · 20 februari 2007 op 20:18

wel mooi,

alleen heb alleen “the point” niet helemaal begrepen. die is me niet helemaal duidelijk geworden.

maar staan wel mooie zinnen in..!

KingArthur · 21 februari 2007 op 11:27

Voor mijn gevoel heb je hier een outline neergezet voor een psycho-analitisch boek dat je wilt schrijven maar zelf ben je nog op zoek naar de rode draad. Waarom dit stuk onder maatschappij is ingezonden snap ik ook niet helemaal.

Ik geef Arne wel gelijk dat er ook mooie zinnen tussen staan.

DreamOn · 21 februari 2007 op 21:12

Ik denk dat het over liefde gaat: je houdt eerst van een persoon, die liefde gaat over, en je komt een ander tegen.
Wel wat te vaag, maar inderdaad: het heeft zeker potentie. Nog een beetje schuren en schaven en dan heb je een schitterende column!

DriekOplopers · 22 februari 2007 op 00:47

Mooi opgeschreven en naar mijn mening ook compleet en af. Knap einde. En in vind het sowieso fijn om weer eens wat van je te lezen.

Driek

Geef een reactie

Avatar plaatshouder