Het is 1971, Janis Joplin staat in de Top Veertig.
Ik maak mijn eerste vliegreis, vakantie naar Torremolinos.
We zijn jong, officieel verloofd en al een eind op weg naar een huwelijk met alles erop en eraan.
Ik heb de foto’s nog eens uitgebreid bekeken. Prachtig weer, mooi strak in mijn vel, veel strandfoto’s, een ezelsafari naar Mijas en foto’s ’s avonds in de kroeg. Iedereen rookt en ik drink dan nog Martini on the Rocks. En toch als je goed kijkt, met de wetenschap van nu, zie je de breuklijntjes in de relatie.
De twee blonde zussen die we dagelijks op het strand treffen bezoeken andere kroegen en vieren een geheel ander soort vakantie. Dat horen we van ze als we uitgestrekt op de strandstoelen liggen en waar zij vooral bijtanken van nachten doorhalen. Mijn verloofde heeft grote belangstelling voor de dames, hij bewondert hun manier van doen. Eigenlijk had hij graag in hun kroeg gezeten.
Geen twijfel mogelijk, eind dat jaar lijdt onze relatie schipbreuk. Mijn aanstaande verkiest de vrijheid en kan ik hem daar, achteraf gezien, geen ongelijk in geven. Het is slikken, de ring gaat af, trouwplannen zijn van de baan en ik zie het leven als vrijgezel nog niet helemaal voor me.
Uiteindelijk raap ik mezelf bij elkaar en de regel uit Janis Joplins song: Me and Bobby McGee, ‘Freedom ‘s just another word for nothing left to lose’, zet me op het goede been.
Van mijn spaarcenten koop ik een tweedehands Austin Seven. ‘Het karretje loopt als een tiet’, zegt mijn broer die me bij deze belangrijke aankoop adviseert.
Ik zeg mijn werk en de bovenverdieping op en solliciteer in het Academisch Ziekenhuis Groningen naar een baan als verpleegkundige.
In die studentenstad beleef ik de jaren zeventig en maak er vrienden voor het leven.
Uitdaging van de maand
Pokémon Oxymon en Pokémon Oxymoron samen op pad
Pokémon Oxymon en zijn vriendje Pokémon Oxymoron staan op een bijzonder kruispunt van hun leven en staren met ontzettend grote ogen op steeltjes naar de straatweg die zich links van het kruispunt bevindt, alwaar wat Lees meer…
10 reacties
arta · 19 december 2014 op 08:39
In driehondetd woorden een verhaal geheel veteld aan de hand van een wonderschone zin van Janis Joplin.
Mien · 19 december 2014 op 09:18
:yes:
Meralixe · 19 december 2014 op 09:26
Leeftijdgenoot? Ongeveer… 🙂
Bij mijn weten is de drang naar vrijheid voor Janes Joplin niet al te best verlopen, dit even ter zijde.
Het waren woelige tijden.
Enerzijds kreeg je van de gevestigde waarden maar één uitkomst: Huisje, tuintje, boompje…
Anderzijds was de nieuwe wind een weg, weg van het grijze huichelachtige dat de vorige generaties via rare machten in stand trachtten te houden.
Zoeken naar de eigen identiteit verliep zelden over rozen.
Uw bijdrage zette me even terug in die tijd. :-))
Dat van die Austin Seven zal Troubadour wel recht trekken. (denk ik) :laugh:
troubadour · 19 december 2014 op 12:09
Wauw! Zo een laatste zin kunnen schrijven in de wetenschap dat hij topzwaar is van de prachtige herinneringen. Neen Meralixe, noch een Austin Seven, noch een Fiat 500 leggen dan ook maar een enkele restrictie op. “Mooi strak in mijn vel”, daar kan ik op kauwen!
Meralixe · 19 december 2014 op 13:55
Ik goochelde eventjes naar het type auto en kwam terecht bij een auto daterend uit het jaar 1922. Ik keek als leek voor auto’s raar op maar nu, nu merk ik dat Ferrara de Mini Cooper bedoelde. Zo blijft haar verhaal geloofwaardig.
Echt, ik heb ‘het’ nog gedaan in een Fiat 600. Dat waren nog eens tijden. Zonder autoradio en zonder condoom. 😀
troubadour · 19 december 2014 op 19:04
Wauw Meralixe, jou zoiets te zien schrijven! Da’s nog eens wat anders dan een duimpje! Met zo’n Ferrara heb je geen Maserati nodig..
Pierken · 19 december 2014 op 13:45
Jouw jaren zeventig inclusief thema! Astenblaft. Torremolinos, Groningen, even scheiden tussendoor. Net zo makkelijk… Zo’n boek in 300 woorden schrijven gaat je prima af, Ferrara. Dit is al je tweede in een maand tijd. Nu nog een uitgever vinden van hele dunne boekies 😀
trawant · 19 december 2014 op 15:05
Niets zo goed als een Austin seven om weer op gang te komen.
Mooie combi van een stukje uit het leven en een song.
Spencer · 19 december 2014 op 19:39
:yes: Kan zo in de Viva. Favoriete Joplin nummer. En die ene zin zit voor altijd in m’n hoofd. Maar als je niets meer te verliezen hebt, kun je altijd nog je leven verliezen. Hoewel, wie heeft er spijt van z’n eigen dood?
Ferrara · 21 december 2014 op 13:04
Het gaat snel hier, ik heb de achterdeur alweer bereikt.
Dame en Heren, hartelijk dank voor jullie positieve reacties, daar kan geen uitgever tegenop. :-))