Nieuwsberichten

Er zijn mensen die mij ervan betichten buiten de samenleving te staan. Ik ben raar. Kan nergens over meepraten. Interesseer me niet voor de wereld. Wie weet wat ik in mijn vrije tijd doe. Waarschijnlijk ben ik crimineel. En mijn vrouw dan? Allemaal conclusies, vragen, die op me afgevuurd worden omdat ik geen televisiekijker ben. Het feit dat ik daar geen echte verklaring voor heb wordt me nog kwalijker genomen dan het sec niet kijken. Uiteraard heb ik wel een verklaring, maar die durf ik niet te uiten. Ik ben romanticus. Zelfs met een ietwat Bourgondische inslag. Een Bourgondische romanticus hoort helaas niet tot de doelgroep van de televisiemakers. De light producten verkopende mediagoeroes die aspartaam als opperste geneugte voor hun levensgodsdienst hebben verheven kiezen hun slachtoffers doelbewust. Bovendien ben ik getrouwd én houd ik als man gewoon van vrouwen, mijn vrouw in het bijzonder. Daarmee zou ik nog enige kans kunnen maken om bij de publieke omroepen als doelgroep in aanmerking te komen. Bij de commerciële omroepen kan ik het shaken.

Als dat mijn enige afwijking zou zijn, was er een klein kansje nog ergens vrienden te kunnen maken. Er is echter veel meer. Ik lees de krant. Helemaal. ’s Morgens voor mijn werk. De koppen sla ik meestal over. Die worden niet geschreven, maar geregisseerd door dezelfde goeroe die ’s avonds het televisieprogramma maakt. Daar wilt hij me niet als doelgroep, dus ’s morgens komt hij er bij mij niet in. Zo pak ik hem flink terug.

Zodra de, naar mijn gevoel, vier generaties jongere collega mij overdag trots het laatste internetnieuws komt vertellen, lig ik er wéér uit. Ik kan hem van repliek dienen. Kan hem vertellen waarom dat nieuws tot stand is gekomen, waardoor hij het nu pas weet en wat er dus waarschijnlijk morgen gaat gebeuren. Zelf zou ik dus ook niet in conclaaf gaan met zo iemand als ik. Die jongere collega is nergens bang voor, dus die probeert het elke dag opnieuw.

Er zal een dag komen dat hij me verslaat met de nieuwsvoorziening. Steeds opnieuw zie ik de tendensen van de nieuwsvoorziening stukje bij stukje veranderen. Nieuws is een feit dat de link legt tussen een denkbeeld en een zaak zoals ze is. Daar zit een zekere flexibiliteit in. Als het denkbeeld veranderd zal ook het feit veranderen dat aanleiding geeft om als nieuws genoemd te worden. Bij mij zit het ware nieuws in al wat niet genoemd wordt, niet in de krant, niet op televisie. Het nieuws maak ik dus zelf.

Daarom schrijf ik hier mijn eerste column. Omdat ik me even wou voorstellen en omdat ik ervan overtuigd ben dat hier meer nieuws gemaakt wordt dan in alle actualiteitenrubrieken tezamen.

John van Leverdingen