Elk voorjaar gebeurd het weer bij mij. Vraagstukken die in de winter werden opgelost in het knapperige geknetter van een haardvuur, dienen zich rond april/mei weer in vol ornaat aan. Mijn meest prangende vraag deze lente is toch wel of Sinterklaas van pindakaas houdt. Voor veel mensen is Sinterklaas een typisch Nederlandse held en dat soort mensen schijnen groot te worden door (of met) pindakaas.
Het gevaar van vreselijke reacties, uitgeschreeuwd door duizenden midlife crisende vrouwen, neem ik op de koop toe. Want ik wil het eindelijk wel eens op papier hebben staan: Marco Borsato’s extremistische teksten zouden wat mij betreft net zo verboden moeten worden als oproepen tot jihad, jodenvervolging en holland-über-alles pamfletten.
Journalisten bestaan niet. Ik ben er nog nooit een tegengekomen. Iemand die niet links, niet rechts, maar exact opschrijft..ja wat eigenlijk? Ooggetuige is een journalist vrijwel nooit. Afhankelijk van persberichten, die hij, al dan niet naar links zwevend, van een eigen touch voorziet. Nieuwsvoorziening brengt geld op. Heel veel geld.
2004. We moeten er niet aan terugdenken. Het was oorlog in Nederland. Een vieze oorlog omdat vriend en vijand dagelijks van gedaante verwisselden. De geschiedschrijvers zijn er lange tijd niet uitgekomen wat de precieze oorzaak was en wie de schuldige. Eindelijk kan men nu een naam geven aan diegene die de wereld bijna vernietigden: de Hedonen.
‘Goedemorgen mijnheer!’
De begroeting is in orde bij het binnenstappen van het reisbureau.
‘Waarmee kan ik u helpen?’
‘Nou, ik kom op uw advertentie van gisteren. Illusies worden waarheid…droomvakantie binnen ieders bereik.’
‘Uhhh? Zegt u nu maar gewoon waar u naar toe wil.’
De dame in kwestie kijkt me meer kwaad dan vragend aan. Ik probeer het nog eens: ‘U adverteerde toch met het verwezenlijken van illusies en ook nog binnen ieders bereik?’
‘Dat zou kunnen, maar voor de advertenties zorgt de baas. Er stonden toch aanbiedingen bij?’
