Het gevaar van vreselijke reacties, uitgeschreeuwd door duizenden midlife crisende vrouwen, neem ik op de koop toe. Want ik wil het eindelijk wel eens op papier hebben staan: Marco Borsato’s extremistische teksten zouden wat mij betreft net zo verboden moeten worden als oproepen tot jihad, jodenvervolging en holland-über-alles pamfletten. Als het rood van de werkelijkheid in een donker hoekje gelegd moet worden, de schakelaar op stand nul gaat en van je verlangd wordt dat wijn en rode rozen dan het leven zouden opfleuren, dan…ja dan ben je extreem bezig. Van een dik veertigjarige liedjesvertolker zou je een zekere rijpheid mogen verwachten in het gebruik van woorden. Maar gezien het tekstgebruik zie je dat er heel gericht op midlife crisende vrouwen wordt ingespeeld met als doel deze groep weerlozen een roze wereld voor te houden. Misschien wel om een stem voor de partij voor de dieren te winnen of een ander onderwerp met hoog knuffelgehalte. Zelfs zeehondjes doen het tegenwoordig nog altijd goed.

In mijn achterhoofd raak ik de gedachten niet kwijt dat Borsato misschien wel gesponsord wordt door de slagzin ‘omdat je het waard bent..’. Immers, “vandaag is rood de kleur van jouw lippen” laat weer hordes vrouwen naar drogisterijketens rennen om een nieuwe kleur lippenstift uit te zoeken. Van Jan Smit is zoiets te accepteren, maar wat beweegt een veertiger tot het uiten van dit soort onzin?
Nog een stukje uit Marco’s schitterende tekst: “kijk vooruit en met mijn laatste rooie cent koop ik een veel te grote bos met honderdvijftig rode rozen”. Let wel, dat lost dan de problemen op die hij eerder in zijn song heeft aangeduid. “Alle beelden op tv, van bloed en oorlog om ons heen” worden met een aantal rode rozen tot onwerkelijkheid gemaakt.

Als nuchtere vijftiger kan ik dan alleen nog zeggen ‘mag ik even kotsen!’ Was ik tien jaar geleden ook zo? Zag ik liefde als rood? Die enkel alleen onder een avondzon, hand in hand genoten kon worden. Mocht dat waar zijn – ik ben nogal goed in selectieve vergeetkunst – dan wil ik daar hier en nu in ieder geval afstand van doen.

Voor mij is rood het beeld van liefde en haat. Van hunkeren en afwijzen. Van warmte en eenzaamheid. Gevoelens van leven die veelomvattender zijn dan een vleugje snel genot dat kunstmatig verwekt wordt door een romantische tafel met kaarsen en een strijkkwartetje op de achtergrond.

Rood gebruik ik liever om net die ene blik in de ogen te creëren, net die gedachte die je uitwisselt en waar geen woord nodig is om elkaar te begrijpen. Waar zelfs elk woord afbreuk zou doen aan een liefde die altijd twee kanten nodig heeft om te bloeien. Niet alleen de positieve kant, maar net ook de negatieve, die zo belangrijk is om steeds weer het rood te vinden.

Vanavond bezoek ik mijn moeder in een verpleegkliniek. Zwaar suikerpatiënt, beide benen geamputeerd, lichamelijk uitgeput, maar geestelijk in een betere conditie dan ze ooit geweest is. Als ik vraag wat haar liefste wens is, antwoordt ze ‘dood’. Maar als ik dan met een kus afscheid neem, kijkt ze me toch weer dankbaar aan en zegt ‘fijn dat je weer aan me gedacht hebt’. Dat is rood.


8 reacties

pepe · 29 april 2007 op 17:38

Mooie overpeinzing en prachtig slot.

Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben wat betreft jouw niet-liefhebben van bepaalde songteksten. Ik vind zeker niet alles heel mooi hoor.

[quote] ik ben nogal goed in selectieve vergeetkunst [/quote] 😆

[quote]Als ik vraag wat haar liefste wens is, antwoordt ze ‘dood’. Maar als ik dan met een kus afscheid neem, kijkt ze me toch weer dankbaar aan en zegt ‘fijn dat je weer aan me gedacht hebt’. Dat is rood.[/quote]

Mooie zinnen, zoveel zeggend.

KawaSutra · 29 april 2007 op 21:07

Terug van weggeweest. Ik heb maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt jouw eerdere columns te lezen. Een eigenzinnige stijl met creatieve gedachtensprongen. Ik heb dat niet zo met ‘rood’ maar toch kan ik je goed volgen. De laatste alinea maakt verdere uitleg overbodig. Goed geschreven dus.

pally · 29 april 2007 op 21:32

Goed geschreven en apart idee. Ik heb bij rood andere associaties, maar dat doet er niet toe. Ik begrijp wat je wilt zeggen en de verpakking is goed. Mooie uitsmijter ook :wave:

groet van Pally

WritersBlocq · 29 april 2007 op 21:33

Midlife crisende vrouwen, geilweldug.

Die laatste alinea, dat is echt het fundament van deze column. Uniek om met zo’n einde binnen te komen.

Quinn · 29 april 2007 op 21:42

Je eerste alinea is naar mijn smaak eigenlijk een te harde binnenkomer. Maar de laatste drie alinea’s maken dat goed. Mooi, hard en eerlijk. En ergens denk ik dat wat je daar beschrijft niet zo ver af ligt van wat Marco Borsato bedoelde, ook al koos hij er misschien andere bewoordingen voor.

goofy · 29 april 2007 op 23:20

Die teksten zijn inderdaad het toppunt van meligheid. Ze suggereren emotie maar als je ze vergelijkt met jou laatste paragraaf is die emotie alles behalve echt. Ze zijn het muzikale equivalent van het stationsromannetje. En het Stationsrommannetje is een genre dat sterk gericht is op bepaalde verlangens bij vrouwen zoals porno bij mannen. Je mag het onzin en waardeloos vinden, maar er is een publiek voor. De maatschappelijke schade blijft bij Borsato ook nog binnen de perken vind ik. Ik stel voor dat hij zijn larie voortaan in het Engels zingt. De boodschap is identiek maar het stoort minder. Of nog beter, Italiaans.

Dees · 30 april 2007 op 09:15

Wat ik erger vind aan dat nummer is dat jankende auw dat overal tussendoor zit.

Het valt me trouwens wel op dat je dat van de vrouwen van zijn leeftijd accepteert (want dan zijn blijkbaar allemaal mutsen) en van Borsato zelf niet.

Wel vind ik dat je een mooie column hebt neergezt met je ergernissen over het oppervlakkige gehalte van een lied, afgezet tegen een persoonlijke belevenis.

SIMBA · 30 april 2007 op 15:34

Goeie column!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder