Stukje geschiedenis

2004. We moeten er niet aan terugdenken. Het was oorlog in Nederland. Een vieze oorlog omdat vriend en vijand dagelijks van gedaante verwisselden. De geschiedschrijvers zijn er lange tijd niet uitgekomen wat de precieze oorzaak was en wie de schuldige. Eindelijk kan men nu een naam geven aan diegene die de wereld bijna vernietigden: de Hedonen. De wereld is weer rustig. Nou, weer. Het is dan ook al veertig jaar geleden toen de eerste doden te betreuren waren in Nederland tengevolge van de Hedonische oorlog. Vreemd was de reactie indertijd van de Hedonen zeker te noemen. Dialogen gingen ze voeren, midden in een oorlog waar iedereen met handgranaten en boobytraps op straat liep. Geschiedschrijver A7X is een van de weinige Hedonen die het toen van nabij heeft meegemaakt en – belangrijker – overleefd heeft. Hier zijn verhaal.

Het begon allemaal met artikel 1 van de toenmalige grondwet: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.” Daar hebben de feministen ons op gepakt. Een vrouw moest de gelijke van de man worden. Het pijnlijke daarvan is dat eigenlijk geen enkele man daar tegen was. Vrouwen konden ook mannenwerk doen, kost verdienen, baas worden. Dus opeens zaten we met het dubbele aantal beschikbare werknemers. Gelukkig was de tijd geschikt en er werd werk gecreëerd. Het duurde niet lang of de prijzen van etenswaren, luxe artikelen tot zelfs huizen toe waren gebaseerd op de dubbele inkomens.
De man/vrouw combinaties werkten overdag en ’s avonds moesten gezamenlijk huishoudelijke klussen geklaard worden. Door de verhoogde prijzen bleven onbereikbare dingen ook voor tweeverdieners gewoon onbereikbaar.

Dit is het punt waar de Hedonen gevormd werden. Hedonen beoefenen het hedonisme, da’s logisch. Het ‘als het maar leuk is’ leefpatroon. Hedonen hadden geen geloof, geen ethiek en waren indertijd regelrechte ultraconsumenten met enkel materialistische doelen, Daar moest elk gevoel van beschaving voor wijken. Duidelijk herkenbaar was deze cultuur aan de opschriften op hun kleding: Nike, Versace, Diesel, Gucci, Adidas, Prada en zelfs Fubu en Lonsdale. Deze opschriften verwezen – naar latere verklaringen – enkel naar de geografische ligging van de fabrieken waar de verfoeide kinderarbeid wél getolereerd werd.

Hun hedonisme werd kunstmatig gevoed (dat duurde nog tot 2009) door een avondvullend programma dat door middel van radiografische golven op een scherm werd geprojecteerd. Hedonen hadden zelf geen tot weinig invloed op die programma’s. De beheerders hiervan waren al berucht uit de vorige oorlog. Hitler had nooit de impact gekregen die hij heeft gehad zonder ondersteuning van het immense propagandabedrijf Bertelsmann. Dit bedrijf is zelfs heel goed uit de toenmalige oorlog gekomen en richtte de zenders RTL 4 en RTL 5 op om directe invloed op de Hedonen te krijgen. De heidense en materialistische karaktertrekken van de Hedonen zijn later teruggevoerd op de hiervoor genoemde uitzendingen.

De uitzendingen op de Bertelsmann zenders predikten dag in dag uit het hedonisme:
– omdat je het waard bent!
– je hebt toch recht op je baan, je salaris, je auto en je welzijn?
– de regering doet niets aan het uitzetten van buitenlanders en de kampers laten ze ook nog staan!
– drugsverslaafden worden opgevangen in plaats van vernietigd. Dat kan toch niet?
DAAR HEEFT U RECHT OP HOOR!

Zo lang ze de boeiende, flitsende en alles onthullende televisie programma’s maar niet werden afgenomen, slikten ze alles. Ze accepteerden, ze zwegen, ze hedoniseerden…als het maar leuk was.
Dat ze daarvoor hun milieu moesten inleveren, nou ja. Dat ze daarvoor hun normen en waarden moesten inleveren, nou ja. Dat ze daarvoor hun beschaving moesten inleveren, het deed pijn, maar ja.

De gevolgen van wat deze Hedonen hebben aangericht, kennen we allemaal.
Ik, geschiedschrijver A7X heb het indertijd meegemaakt. De aller- allergrootste schurk was toen in mijn ogen iemand uit een film. Een James Bond film. Die schurk was altijd kaal. Had altijd een lapje voor zijn ogen. Had altijd een rode knop. Die knop was hetgeen waar alles op gebaseerd was. Stel je voor: één druk op die knop en…hele wereld naar de knoppen. Toen het eenmaal begonnen was na die aanloop in 2004 heb ik een jaar later vaak gedacht “het was geen schurk!”. Als IK toen ergens dat vermaledijde rode knopje had gevonden, had ik het ingedrukt. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.