Zijn er nog helden vroeg een band zich in de jaren 80 af? Het enige wat ik mij in de jaren 80 af vroeg was of er nog melk uit mijn moeders tiet kwam. Maar inmiddeld ben ik 19, en ik vraag mij nu hetzelfde af.
Zijn er nog helden anno 2004?
Volgens mij niet. Al mijn helden zijn dood, en leven niet meer voort in de huidige generatie.
De huidige generatie leeft op MacDonalds en Hollywood, internet en carriere maken,
computer muziek en olie.
Ik leef op brood en Chaplin, boeken en idealen, beat muziek en rond rijden op mijn fiets.
Zij kennen Chaplin van het mannetje dat stomme films maakte, ik ken hem van degene
die als eerste Hitler durfde aan te vallen (The great dictator 1940).

Ze zullen het vast wel snappen als ze “The great dictator” zien, hoe geniaal Chaplin
was, maar ze hebben tegenwoordig godverdomme geen tijd meer om 2 uur voor een beeldscherm
te zitten en wat op te steken. Om van goeie muziek maar te zwijgen, het moet knallen,
je moet er op kunnen stampen en om de 10 seconden moet het woord: MOTHERFUCKER
voorbijknallen. En alles moet vooral simpel blijven. Ik laat ze wel eens iets anders
luisteren, die jeugd van tegenwoordig (waar ik jammer genoeg zelf ook bij hoor).
Ik pleur dan bijvoorbeeld Dave Brubeck op de platenspeler. Het antwoord dat ik dan krijg:
Met wat voor computerprogramma heben ze dit gemaakt? Dan loop ik altijd snel naar de WC,
en daar laat ik dan een traantje, spoel door (zodat zij denken dat ik naar de Wc ben
geweest).

Het is niet makkelijk leven in een wereld zonder zwart wit films, zonder Beat generation
schrijvers, idealen, en helden.

Het leven gaat te vlug tegenwoordig, te snel en te onoverzichtelijk zeggen mijn ouders
(die opgegroeid zijn in de 60’s)
En dat te bedenken dat ik nog maar 19 ben. En die hele teringzooi nog moet meemaken ook!!

Categorieën: Maatschappij

11 reacties

Kees Schilder · 16 mei 2004 op 09:08

19?? Je gaat in ieder geval een grote schrijverscarriere tegemoet.

Shitonya · 16 mei 2004 op 10:31

Je bent 19 en dan hou je niet van die tering herrie? 😕 Hmm apart. Dat zie je niet vaak.
Ik bevind mij ook ergens in die leeftijd, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe nog wel van zulke “teringherrie” luister. Maar mijn muziek smaak is dan ook zo breed als de noordzee.

Leuke column! 🙂

Ma3anne · 16 mei 2004 op 11:36

[quote]Al mijn helden zijn dood, en leven niet meer voort in de huidige generatie.[/quote]

Gelukkig hebben we jou nog! 😉

Gave column!

Bakema_NL · 16 mei 2004 op 13:02

Beat generation? Oh, dat zijn mensen uit een vroegere periode, die nu aan de macht zijn zeg maar……………ja, die doen het goed die helden.

Ergens heb je gelijk natuurlijk, het concentratievermogen van de jongere behelst een minuut of 2, dus boeken lezen is er zowiezo niet bij. Ik heb best wel eens lange reacties en die worden vaak niet (helemaal) gelezen, gewoon omdat het veel woordjes zijn, dat is te moeilijk, de keuze of ze het wel op prijs stellen wat ik vermeld of niet word gewoonweg niet gemaakt omdat ze al teveel woorden zien. De muziek is inderdaad tragisch te noemen…….maar dan heb je het vaak over top 40, er is zoveel meer. En hierbij geldt ook dat smaken verschillen. En dan is het nog zo dat de gemiddelde mens muziek hoort, maar er niet naar luistert, dat zijn 2 verschillende dingen.
Charlie Chaplin kijk ik ook niet naar, vroeger wel hoor, maar ik vind er gewoon weinig aan, geef mij dan maar Laurel en Hardy, daar kan ik nog wat mee. En je vergist je ook in een deel van de jeugd. Oosterse films zijn nogal populair bij hen, haast een religie, ook de tekenfilms, het manga-gebeuren. Ik zelf vind er werkelijk geen ene hol aan, trek al dat wazige geneuzel en vechtpartijtjes aan draadjes niet, maar ze lopen er nogal mee weg……………en Hollywood kan weinig goeds doen…dus snappen ze het dan niet of misschien toch wel?
McDonalds is ook al overtrokken, vraag maar aan de gemiddelde jongeling of het te vreten is daar en ze kijken je aan of je wel lekker bij je hoofd bent…………en terecht, smeriger kan gewoon niet en dat heeft niets met het soort eten te maken, heel af en toe was het wel te doen, maar gewoon hoe het er tegenwoordig aan toe gaat……..niet in de laatste plaats te danken aan die jongere zelf.

Tijden gaan voorbij en dingen veranderen. En sommige dingen zijn niet erg om vergeten te worden. Maar je hebt gelijk dat een beetje kennis van vroeger en misschien wel waardering zeker geen kwaad kan, maar dat kun je niet afdwingen.

viking · 16 mei 2004 op 13:29

Om het maar bij muziek te houden: als ik de zoveelste achterlijke nikker of bleekscheet in een te grote non-fit jeans een slechte oerang-oetang imitatie zie doen, zie ik het zoveelste bewijs dat evolutie in reverse een feit is. Helden hoef je dus niet meer te verwachten. Als het zo doorgaat wordt Frans Bauer echt nog een keer in de geschiedschrijving gepositioneerd als een groot denker c.q. held.

ps
‘nikker’ is in deze als beledigend scheldwoord bedoeld maar niet tegen de gekleurde medemens in het algemeen.

Irma · 16 mei 2004 op 14:21

Jaaaa, Frans Bauer in het geschiedboek der helden…!
We gaan steeds verder van huis.

mooie column en verder ben je gewoon te laat geboren…

Dees · 16 mei 2004 op 15:30

Leuk geschreven. Vervelend is dat he, als je het idee hebt te laat te zijn geboren. No heroes. Toch is er af en toe nog wel eens een, maar daar moet je langer naar zoeken, op een andere manier naar kijken wellicht.

Ik deel je voorliefde voor Chaplin. Geweldig “The Great Dictator” en dat in een tijd dat media niet van vluchtige en voorbijgaande invloed waren.

Want laten we eerlijk zijn, ook al zou iemand het lef en de genius nu hebben om zulke statements te maken, het zou een weekje of twee in de top tien staan (als het dat al zou halen), om vervolgens weer in het enorme aanbod te verzuipen. Tsja.

Leuke column.

Eftee · 16 mei 2004 op 19:31

Goed geschreven![img]http://www.examedia.nl/columnx/images/subject/icon14.gif[/img]

Hans · 16 mei 2004 op 22:54

Luister maar naar de LP (dat zijn grote zwarte cd’s die je met een naald kan afspelen) van de Kinks. Everybody in showbizz. Daarop staat een wonderschoon nummer: Celluloid Heroes. Dat zijn helden Celluloid heroes never die…. Maar mijn held Ray Davies van de Kinks was ook knap cynisch. Zijn verhaal in Celluloid heroes had een extra dimensie. De echte helden zijn van vlees en bloed. Zelfs die celluloid heroes liggen nu op Hollywood boulevard. De echte helden zijn de mensen die zonder er geld voor te vragen in deze maatschappij aardig zijn. Als troost geef ik er nog een paar bij: Echte “Rock n Billies never die” Dus the Rock ‘n’ roll goes on forever. 🙂

rrobin · 17 mei 2004 op 15:54

Mooie column, al ben ik het niet helemaal eens met de inhoud 😀

Ik kan me herinneren dat in de jaren ’60 hetzelfde gezeurd werd over de hippies.. Elke generatie heeft zijn rebellen, en het is mooi om te weten dat enkele hiervan hun mond opentrekken en hun verhaal in een column gieten..

WritersBlocq · 11 oktober 2005 op 22:25

idd mooie column

Geef een reactie

Avatar plaatshouder