06.10, mijn telefoon begint te trillen en John Legend begint het prachtige nummer All of me te zingen, speciaal voor mij!
Tijd om op te staan pfffffff. Na 3x John onderbroken te hebben midden in zijn zin besef ik me dat hij toch echt graag wil dat ik opsta want na 5 minuten begint hij weer opnieuw te zingen. Wat een drammerig typje zeg!
Ooit sta je op met het gevoel van; Volgens mij ben ik met mijn verkeerde been uit bed gestapt! Aangezien ik altijd op dezelfde manier, en ook nog met 2 benen tegelijk uit bed stap, kan ik in deze theorie geen verklaring vinden voor mijn humeur!
Toch maar opstaan en even een blik naar buiten werpen om te kijken of ik vandaag een dikke wintertrui of mijn zomerjurk aan moet doen. Mmmm fijn, het weer heeft hetzelfde humeur als mij. Zwaarbewolkt en het ziet er niet naar uit dat de zon vandaag nog gaat schijnen.
Op naar de badkamer, na 1 blik in de spiegel te hebben geworpen werd ik ook nog geconfronteerd met mijn actie van gisteravond: “ook al is dit puistje nog niet rijp ik probeer het toch uit te knijpen”…..ik zie nu dat ik dat beter niet had kunnen doen!
Inmiddels is mijn dochtertje van 2 1/2 ook wakker, ons zonnetje in huis.
Oké, mijn humeur gaat van zwaarbewolkt naar lichtbewolkt.
Nadat ik aangekleed ben en ( met camouflage-strepen om mijn “ik had die puist niet uit moeten knijpen – wond” te verbergen) naar beneden ga loop ik direct naar het Senseo- apparaat .Eerst een stevige kop koffie en op zoek naar Duracell- batterijen want ik ben niet vooruit te branden vanochtend! Half slaapdronken, hangend op de bank, begin ik ongegeneerd te gapen waardoor mijn rechter oor dicht klapt, ook dat nog, links ben ik al doof en nu schiet rechts ook nog dicht.
Dan krijg je dus zo’n effect dat als je praat jij de enige bent die het hoort, alsof je in jezelf praat ( gezien mijn humeur misschien ook wel beter).
Mijn 2 zonen zijn inmiddels naar school, mijn man is ook de deur uit en mijn dochtertje zit zowat IN de tv, gefascineerd door het feit dat Dora alleen maar “Open Please” hoeft te zeggen en dat de deuren dan vanzelf open gaan.
Heerlijk toch om kind te zijn!
Na heel mijn riedel ( in slow-motion weliswaar) afgewerkt te hebben ( denk aan de hoopjes was, afgeklopte haartjes in wasbak gemengd met tandpasta-spuug enz enz. ) is het tijd om boodschappen te gaan doen. Altijd weer een uitdaging! Zoveel keus en zo weinig kooktalent.
Nog even bloemetjes halen, misschien dat dat helpt mijn humeur te verzachten, glazen flessen weggooien (ik besloot dat vandaag al mijn flessen wit waren), en nog even een zak oude kleding weggooien in de zak van Max.
Onderweg naar de auto, met een volle kar, kijkend of mijn dochtertje nog volgt, kwam ik voorbij een duo van werkmannen. Als ik ze net gepasseerd ben hoor ik “fietfieuwww”. Nee hé! Kom meid, snel die auto in want aan mijn humeur te voelen krijgen we dadelijk zware onweersbuien.
Daar heb ik dus echt zo’n hekel aan, mannen die fluiten naar alles wat voorbij komt dat ook maar iets weg heeft van een vrouw blehhh, wrs hun trouwring in hun portemonnee naast de foto van hun vrouw en kinderen! Door mijn camouflage-strepen van mijn “die puist had ik beter nog niet uit kunnen knijpen-wond” voelde ik me al strijdlustig dus DON’T PUSH ME!
En dan tijdens mijn boodschappen inladen ook nog blijven staren. Halloooo, heb ik iets van je aan? (dit dacht ik) . Nou, als ik hem zo eens goed bekijk zou hem mijn buik en billen corrigerende onderbroek van de Action niet misstaan gezien zijn uitpuilende buik en bouwvakkers- decolleté. Ach ja, geen aandacht aan geven, ik heb immers geleerd uit de opvoedboeken dat alles wat je aandacht geeft groeit! Dat staat volgens mij niet alleen in opvoedboeken. Zijn ego is al groot genoeg.
We vervolgen onze weg weer naar huis, met nog steeds 1 dicht en 1 doof oor, een neus die begint te lopen en een hoofd dat begint te bonken, er zitten nu toch echt geen olifanten in dat hoofd, eerder 3 zakken watten. Eenmaal thuis ruimen we de boodschappen op, maak ik nog wat puzzeltjes met mijn dochtertje, drink ik nog een kop koffie inclusief 2 ibuprofen, en is het tijd voor mijn dochtertje haar middagslaapje…..om 10.30!
ZO, even niets! Ik heb eigenlijk nog een hele to-do-list maar dat laat ik los voor vandaag! Gordijnen dicht, lekker de bank op met een dekentje en slapen maar. Dag wereld, ik ben vandaag nog niet klaar voor een nieuwe dag!
ZO, even niets! Ik heb eigenlijk nog een hele to-do-list maar dat laat ik los voor vandaag! Gordijnen dicht, lekker de bank op met een dekentje en slapen maar. Dag wereld, ik ben vandaag nog niet klaar voor een nieuwe dag!
20 reacties
troubadour · 10 mei 2014 op 12:19
Dit you do something worth writing? Of was het de avond te voren?
Wel enkele leuke zinnetjes.
Mien · 10 mei 2014 op 14:37
En nu nog een keer deze ‘dag uit het leven van …’ opschrijven. Maar dan vanuit het perspectief en de belevingswereld van de twee en een half jarige. Dan heb je me. Denk ik.
Suus · 10 mei 2014 op 19:09
Ik weet 100 % zeker dat ik het ook doe hoor, dus wil je alleen een zetje geven….
Ik merk dat mijn aandacht bij het lezen verslapt als ik veel tussen haakjes zie staan ( de zogenaamde grapjes) 🙂 en op de een of andere manier een beetje overdreven taalgebruik.
bv “op zoek naar Duracell- batterijen want ik ben niet vooruit te branden vanochtend”…
Ik lees liever gedrag zoals het ook daadwerkelijk is dan met toeters en bellen.
Mijn eerste column hier was hetzelfde….door weg te laten en taalkundig nog eens beter te bekijken werd het beter….alleen hier niet te zien meer helaas. Maar dat is voor mijn eigen plezier.
ik ben ook maar een beginner…vergeef me mijn opmerkingen, maar ik ben zelf ook blij met een kritische noot.
Succes hier en ik lees je graag tot nu toe…
trawant · 10 mei 2014 op 20:03
Eens met Suus, minder is meer in de schrijverij.. we kunnen het niet vaak genoeg zeggen..kill your darlings is er ook zo eentje.
Op zich is het een leuk idee, de ochtend van een hyperdrukke jonge moeder, maar je haalt er erg veel terzijdes en binnenpretjes bij. Genoeg stof voor meerdere columns in deze ene.. Niet al je kruit in een keer…, ga eens lekker vilein in op het ( afnemende) fenomeen van de fluiter..
Maar al met al met plezier gelezen hoor!
joyce23 · 10 mei 2014 op 21:05
Bedankt voor jullie soms zeer uitgesproken meningen 🙂
Ik vrees dat ik hier ook niet op mijn plek zit, vele van jullie schrijven hier al jaren prachtige columns en het ontgaat me niet om te zien dat er steeds dezelfde mensen reageren op geschreven columns die duidelijk al een band hebben met elkaar. Super voor jullie natuurlijk :yes:
Ik ben maar een saaie thuismoeder wiens wereldje niet zo groot is en zonder veel levenservaring. Tenzij het natuurlijk aankomt op opvoeden 🙂 Laat ik het maar gewoon bij mijn eigen blogs houden.
Maar ik vind jullie top schrijvers :yes:
troubadour · 11 mei 2014 op 06:15
Suus heeft gelijk Joice, dat clubje is een fenomeen dat je moet negeren. Wij springen soms op je om dat elders niet te doen. Een dubbel signaal weet je.
De motieven zijn niet altijd zuiver. IK smacht op kritiek van jou onder mijn stukjes. Gewoon in termen van: “ik vond het klote”
“Ik vond het saai” “Er was niet doorheen te komen”
Of bij een schrijver hier die zichzelf superieur vind; “Ik vond het aanmatigend”. ( Dit is ook dubbel, mij noemt hij fluiter)
Suus · 10 mei 2014 op 21:22
Neeeeeeeeeh. niet doen
het gaat om het leren…..het oefenen
De geile duimpjes krijg je van je vrienden
Je schrijft lekker
Je krijgt shit en bullshit en…….een hele wel waardevolle tips.
Aan joude keus wat je er mee doet….
Op een kut zaterdag ochtend
xx
joyce23 · 10 mei 2014 op 21:47
I like geile duimpjes 😉
En natuurlijk leer je hier heel veel! Maar ik wil ook eerlijk zijn ten opzichte van mezelf en toegeven dat dit te hoog gegrepen is voor mij.
De mensen die mijn blogs lezen kennen mijn karakter, mooie kanten, struikelblokken in mijn leven en kunnen zich verplaatsen in wat ik schrijf, ze zien er bij wijze van ook beeld bij als ze het lezen waardoor sommige situaties of uitspraken beter gesnapt worden. Snap je me nog? 🙂
Ik ben een moeder van 34 die haar werk heeft opgezegd om voor mijn drie kinderen te zorgen, ik ben een open zenuw, heb een poetsprobleem, heb een muursticker op mijn slaapkamer muur DEAR BRAIN PLEASE SHUT UP die ik iedere avond lees om mijn hersenen te waarschuwen dat ik geen zin meer heb in die nachtelijke hersenspinsels en heb de mooiste baan van de wereld…moeder zijn.
Toch bedankt voor de moeite om mijn 2 columns te lezen 😛 en iedereen nog veel schrijfplezier :yes:
Suus · 10 mei 2014 op 21:52
Heerlijk, en ik ben een 52, ben zomaar gegaan thuis, had ruzie met mijn kinderen. Heb mannen geneukt om te neuken en ben ontzettend op zoek geweest naar mezelf.
Daarom neuk ik nu minder…..
dat is jammer…
Jij?
Moet durven jezelf te geven..als moeder
Als echtgenote
Als jezelf
Kom op
pak je ballen en ga verder
joyce23 · 10 mei 2014 op 22:03
hahahahaha ik heb genoeg geneukt voor een heel leven om de drie kinderen te krijgen die ik nu heb 😛
Je woorden klinken bemoedigend, misschien als ik denk een hele goede column geschreven te hebben i.p.v een blog en hem hier nog durf te posten zul je hem wel voorbij zien komen.
groetjes
Suus · 10 mei 2014 op 22:09
Dat hoop ik
Mien · 11 mei 2014 op 01:10
Jammer dat je afhaakt. Want je kunt best wel schrijven. Van kritiek, zowel positief als negatief, kun je alleen maar groeien. Niet iedereen hoeft alles te begrijpen. Dat maakt het leven juist de moeite waard. Anders wordt het maar een saaie boel. 😉
Nachtzuster · 11 mei 2014 op 01:17
Ik wil een een-tweetje tussen jullie niet storen, maar doe het toch. Joyce, het feit dat je reacties krijgt wil al zeggen dat mensen je verhaal helemaal gelezen hebben en het de moeite waard vinden om er commentaar op te geven. Alleen dat gegeven zou al een aanmoediging kunnen zijn om door te zetten. Mits je deze site leuk genoeg vind natuurlijk. Over je column: het komt op mij een beetje hyper over en dat mag wat minder om het meer geloofwaardig te maken. Zoals al eerder aangegeven, less is more. Je hebt wel een vlotte pen, waarmee ik bedoel dat je een prettige stijl van schrijven (en lezen) hebt. Herkenbare situaties, maar pas op voor overdrijvingen. Wat trawant zegt: kill your darlings. Schrijf een bepaalde situatie wat meer uit en bewaar de andere gebeurtenissen voor een nieuwe column. En behoud je humor en zelfspot, want die heb je zeker.
joyce23 · 11 mei 2014 op 08:34
:yes: dank je wel voor je uitleg.
Meralixe · 11 mei 2014 op 19:39
Heerlijk, twee nieuwelingen die ik nog niet eens heb kunnen verwelkomen via mijn gewoonlijke (afgezaagde) groet ‘welkom op column x’ beginnen hier zo maar een spontaan babbeltje te slaan over de kern van deze site, het leren schrijven. Dat belooft! :laugh:
joyce23 · 11 mei 2014 op 20:19
bedankt voor je welkomstwoord :-))
Fem · 12 mei 2014 op 15:12
Oh, ik kan me zo voorstellen dat je afschrikt door het ‘ons kent ons’ gevoel, maar ik kan je verzekeren dat je daar gewoon even doorheen moet bijten. Ik heb hier uiteindelijk zo ontzettend veel van geleerd!
Wakker worden, ik heb er ook zo’n moeite mee…. :chic:
joyce23 · 12 mei 2014 op 15:37
Dank je wel voor je lieve reactie.
En voor het snappen van mijn column…denk ik 🙂
Het al gewonnen respect van de CX-ers onderling schrikt me inderdaad een beetje af evenals het soms aanvallende gedrag naar elkaar toe als ik sommige reacties onder columns of in het café lees.
Ik vind het wel geweldig om de columns hier te lezen, en zoals je zegt er van te leren. :yes:
Ferrara · 12 mei 2014 op 16:56
Joyce, zie het nog even aan. Geef jezelf de kans. Afhaken kan altijd nog als blijkt dat je het gevoel blijft houden hier niet op je plek te zijn. Je verhalen zijn leuk genoeg.
Iedereen is hier ooit eens begonnen en dat ons kent ons gevoel is ook maar betrekkelijk. Velen van ons hebben elkaar nog nooit ontmoet.
joyce23 · 12 mei 2014 op 17:11
:cute: afhaken kan inderdaad altijd nog.
Ook jij dank voor je reactie