Nooit leuk…

Dat iedereen liever zelf praat, dan naar die veel leukere verhalen van jou luistert.

Dat je schoonmoeder je na het lezen van je column vertelt hoe leuk de columns van Daphne Deckers zijn.

Dat mensen nog slechter lezen dan dat ze luisteren. Dat je het jezelf maar niet kunt vergeven dat je een paar keer in je leven niet zo slim was.
Dat je dat nog erger vindt, dan dat je meer dan de helft van je leven veel te braaf was.

Dat je je, op zoek naar een volgende fles wijn, te pletter valt van je wijnkeldertrapje.

Dat je na je 38e van cup B naar D groeit.
Dat je na vijf jaar nog steeds niet weet, wat je met al die extra ballast moet.
Dat je echt geen coltruitjes meer kunt dragen, omdat het lijkt alsof je twee, tijdens de Tour de France beklimmenswaardige ‘cols’ in je trui hebt.
Dat mannen soms je verhaal niet kunnen volgen omdat hun ogen vanzelf vijfentwintig centimeter onder je gezicht afdwalen.
Dat je hier nog af en toe misbruik van maakt ook.
Dat je zeker weet dat het 25 centimeter is, omdat je dat zojuist hebt opgemeten.

Dat je investeert in mensen die dat zonde van hun tijd vinden.

Dat telkens als ze op school je kind niet begrijpen, ze maar weer beginnen over de impact van een scheiding.
Dat je zeker weet, dat dit de rest van zijn leven als eerste logische blokkade wordt gezien.
Dat je dit mateloos irriteert, omdat hordes ongescheiden ouders, bergen minder respect voor elkaar tonen.

Dat je je soms al een slechte moeder voelt als het je niet lukt een eitje in de gewenste ‘halfzachtheid’ te koken.

Dat je soms het gevoel bekruipt dat je in het verkeerde stripverhaal bent beland.
Dat dit extra treurig is, omdat je niet van stripverhalen houdt.

Dat juist als je ze nodig hebt je veel minder nooit leuke dingen kunt bedenken dan wel leuke.