Nog één keer zou ze het proberen. Nog één keer zou ze al haar moed bij elkaar rapen om te vragen of ze wat te horen zou krijgen indien er iets met vader of moeder zou zijn. Maar hoe? Gisteren liep ze al met gebogen hoofd, niet wetende dat ze
letterlijk gebukt ging onder de leugens en de afwijzingen. “Wat is dat toch met mensen. Mensen die klakkeloos een ander achterna lopen en aannemen dat, wat vanuit jaloezie werd verteld, gemene verhalen, direct toegelaten wordt als zijnde de waarheid”.
Ach, wat had ze eraan om zich dat af te vragen. Het kwaad was geschied en er was geen weg terug. Ze voelde dat ze beefde.
Ja, daar liep ze. Alle moed verzamelend stapte ze kordaat op haar af. “Ik wil graag met je praten”, hoorde ze zichzelf nerveus zeggen. “En ik wil je toch nogmaals vragen of je me wil informeren als het met vader of moeder niet goed gaat”,probeerde ze.
En daar kwam het, het alles vernietigende antwoord wat achteraf niet onverwacht was geweest: “Jij, jij krijgt helemaal niets te horen”. “Jij hebt helemaal nergens recht op”. Haar tranen bedwingend keek ze op naar haar zus, haar zus die altijd jaloers was geweest. Jaloezie waar ze tot op de dag van vandaag niets van begreep. Ze draaide zich om en probeerde met
opgeheven hoofd naar huis te lopen. Haar huis, het huis die ze deelde met haar lief en haar kinderen. Nog geen jaar geleden hadden ze de woning betrokken. Nog een paar honderd meter moest ze het volhouden totdat ze de voordeur achter zich dicht kon trekken.
Ze hoefde niets te zeggen. Haar lief pakte de telefoon:”Goedemiddag, ik heb vanmorgen uw advertentie in de krant gelezen. Is de woning nog te huur?” Ze keek om zich heen en realiseerde zich dat ze er eigenlijk rekening mee had
gehouden. Het huis was niet af, niet helemaal ingericht. Haar tranend drogend bedacht ze zich dat het nu een stuk makkelijker zou zijn. Zoveel was er niet om in te pakken.
Met een leeg en vermoeid gevoel draaide ze de autoweg op. Ze merkte dat ze ondanks alles moest glimlachen. De kinderen zaten hun nieuwe slaapkamer al in te richten op de achterbank. Zoals kinderen reageren op situaties, zo zouden volwassenen dat ook moeten kunnen, dacht ze. Het zou goed komen.
Ze keek in de achteruitkijkspiegel met het besef dat ze nooit weer terug zou keren naar haar geboortestad…
8 reacties
Dees · 28 september 2009 op 18:31
Je stukje is en beetje bedekt en verdekt, het is dan ook een moeilijk onderwerp, of moeilijke thematiek. Voor de leesbaarheid mogen er een paar sluiers weg en die derde persoonsvorm denk ik uiteindelijk toch ook… Is dit je eerste? Iig, lees de volgende graag weer.
grt,
d
Momera · 28 september 2009 op 22:33
Ik zie dat ik de tekst niet echt netjes heb geplakt :oeps:
Momera · 28 september 2009 op 22:35
Sluiers? Inderdaad de eerste die ik op deze manier heb geschreven.
pally · 28 september 2009 op 23:44
Het is me niet echt duidelijk waar dit over gaat. Dat hoeft ook niet altijd. Het ademt wel de sfeer van teleurstelling en familieconflicten. Beetje jammer dat je niet de ik-vorm hebt gebruikt.
Toch wel intrigerend.
groet van Pally
Fem · 29 september 2009 op 10:48
Omdat ik eenzelfde situatie kortgeleden heb meegemaakt, raakt het me. Toch kan ik me voorstellen dat de sluiers voor “outsiders” iets te ondoorzichtig zijn.
Dees · 29 september 2009 op 14:40
Ja sluiers, in de zin van verhullend geschreven. En dat hoeft niets af te doen aan het begrip voor de situatie voor goede verstaanders, maar dit is een site voor schrijven en als stuk vind ik het om die reden minder goed dan het zou kunnen zijn als je een paar van die sluiers weghaalt en er directer over zou schrijven. Ik dacht dat dit je eerste column was, maarreh my bad was er even tussenuit. Tot de volgende iig.
klapdoos · 29 september 2009 op 15:51
Juist die sluiers is een kwestie van door de regels heen prikken en lezen, dat prikkelt de fantasie en tevens de werkelijkheid. Ik denk wel dat ik het begrijp, doordat sommige zinnen bij mij persoonlijk ook overkomen, goed stuk.
groet van leny
ddddd · 29 september 2009 op 16:34
De ik-vorm zou passender zijn inderdaad. Af en toe kan het wat scherper verwoord worden.
Verder moet je oppassen niet te als volgt de zin te beginnen:
Alle moed verzamelend
Haar tranen bedwingend
Haar tranend drogend
Maar verder best oké hoor!