Altijd maar die zorgen. Je verloor jezelf er wel eens in wanneer je me probeerde te behoeden voor, wat jij zag als onafwendbare rampspoed. Dagelijks lopen mensen in zeven sloten te gelijk en pikken ze, na een uitgebreide douche, hun leven weer op. Jij spande voor de eerste sloot in zicht was al kilometers schrikdraad voor mijn voeten en hoopte dan dat ik zou blijven waar ik was. Ik zocht er een weg onderdoor, omheen of desnoods doorheen. Ik raakte met een buikschuiver te water, terwijl ik er met een kletspoot vanaf had kunnen komen. Mijn misstappen zag je als jouw falen en je kon niet accepteren dat ik mijn eigen fouten heb moeten maken om in te zien wat jij allang wist. Van schrikdraad stapte je over op prikkeldraad en uiteindelijk bouwde je een muur. Steeds opnieuw trapten we samen in dezelfde val. Steeds werd de afstand tussen ons een stukje groter.
Met de komst van de kleine hebben we de afstand gelukkig kunnen overbruggen. ‘Wat lijkt hij veel op zijn vader’ zei je meteen. De blik in je ogen was zo liefdevol maar tegelijkertijd zo bezorgd, ik herkende hem gelijk. De blik waar ik me jaren tegen had verzet raakte me nu tot in het diepst van m’n ziel. Ineens begreep ik alles. In de strijd die ik nu nog regelmatig met mijn zoon voer heb je me vaak van raad voorzien.
Helaas heb je nog een strijd moeten voeren, een strijd die niet te winnen was. Ik heb zoveel aan je te danken en zoveel van je geleerd. Maar mam, waar je nu ook bent. Laat het zorgen maken vanaf nu maar aan mij over. Rust zacht, dat heb je verdiend.
4 reacties
Siebe · 9 februari 2008 op 15:15
Ik vind het altijd vervelend om kritisch te reageren op een column waarvan je blindelings na kunt gaan dat de schrijver er waarschijnlijk hard en met hart en ziel aan gewerkt heeft om het te maken tot wat het geworden is. Omdat het hem zo na aan het hart lag. Tegelijkertijd is dat ook precies de kern van mijn kritiek op deze column. Om zoiets persoonlijks bij ‘een publiek’ aan te laten slaan, moet het iets hebben waarmee dat publiek zich kan identificeren, herkennen of inleven vanuit de eigen situatie of uit eigen ervaring. Daarvoor is dan meestal een beetje meer afstand nodig. Die dingen, dat mis ik hier dus een beetje.
Gr.
S
adriaantje · 9 februari 2008 op 15:31
Een ontroerend verhaal over verstikkende moederliefde. Mooi beschreven en ook heel herkenbaar.
Dees · 10 februari 2008 op 09:52
Ik ben het met beide bovenstaande reacties eens. De eerste alinea is mooi.
Mosje · 10 februari 2008 op 19:55
Mooi stukje Yuri, ben benieuwd wat je ervan gaat bakken hier op CX.