Het is 2013 als ik op vakantie ga naar Indonesië. Eerst een week naar Bali, het Godeneiland in de Gordel van Smaragd. De reisgidsen beloven mij indrukwekkende tempels en uitgestrekte rijstvelden. Parelwitte bountystranden met wuivende palmbomen en een helderblauwe zee. Heerlijk eten en een kleurrijke liefdevolle bevolking, die ik na kennismaking voor eeuwig in de armen zal sluiten. Gecombineerd met een week op Lombok en een week op Java heb ik echt een geweldige reis in het vooruitzicht en ik ben erg benieuwd of mijn verwachtingen uitkomen.
Nu in 2015 denk ik terug aan de teksten in de reisgidsen: Indonesië gaat in je hart zitten en het land laat je nooit meer los. Al met al niet gelogen. Sterker nog, ik verblijf er nog steeds.
Maar om eerlijk te zijn, valt het alledaagse leven hier toch wat tegen. Het eten is vies en het ongedierte talrijk. De mensen zijn nors en autoritair en de plek waar ik nu zit, is overbevolkt. Mijn huidige accommodatie is verouderd, de elektriciteit valt vaak uit en stromend water is een unicum. Geld heb ik niet of nauwelijks, werk is er amper te krijgen en de lonen zijn sowieso minimaal.
Ik hoor u denken: waarom blijf je dan daar? Waarom ga je niet terug naar Nederland? Bouw dáár gewoon weer een leven op. Ik wil mijn geboorteland echter niet gaan idealiseren. Ook daar heb ik het nooit breed gehad. Vlak voor vertrek naar Denpasar betaalt een vriend mijn ticket en geeft me zakgeld mee, zodat ik de droomreis van drie weken kan maken. Bij terugkomst zal er ook nog een leuk bedrag op mijn bankrekening staan. Dat belooft mijn vriend. Nou ja, vriend. De zwager van een neef van een vroegere collega. Een vage kennis eigenlijk, maar als die vage kennis mijn reis wil betalen, neem ik uiteraard dat pakketje wel voor hem mee. Gewoon een cadeautje voor zijn oude moeder op Bali.
Ik ‘woon’ nu alweer een tijdje op een eilandje vlak onder de kust van Java. Het heet Nusa nog wat. Tenminste, zo noem ik dit oord. Het staat niet in de reisgidsen of in de folders, zoals Nusa Penida en Nusa Lembongan. Het is hier slecht snorkelen en cocktails en satéspiesjes staan er niet op het menu. Ik heb geen privéchauffeur voor leuke tripjes, geen villa met zwembad en ik ga niet op het strand zitten voor een betoverende zonsondergang.
Ik ben namelijk op Nusa Kambangan, ook wel het Alcatraz van Indonesië genoemd. Eilandhoppen is er voor mij niet meer bij. Wat mij nog rest is een blinddoek en een kogel. Tot die tijd vermaak ik me met mijn inmiddels stukgelezen Lonely Planet en droom ik van parelwitte bountystranden met wuivende palmbomen en een helderblauwe zee. Al doe ik nu een moord voor molens, kaas en drop.
6 reacties
Esther Suzanna · 19 december 2015 op 13:01
Sterk verhaal. Mooie opbouw en clou. Ik weet alleen niet of de doodstraf klopt. Volgens mij zit je eerder jaren weg te rotten met 30 mensen in één cel, wachtend op een ambassade die jaren moet lobbyen of zoiets…
Maar dit is natuurlijk helemaal dramatisch. Beschrijft mooi de naïviteit van veel drugkoeriers.
Mosje · 19 december 2015 op 14:17
Mooi verhaaltje, met plezier gelezen, en maar goed dat het fictie is
Meralixe · 19 december 2015 op 18:49
Even dacht ik ‘welkom op column x’ maar merkte dan toch dat dit uw tweede column is. Toen (5 februari) beloofde je een nadrukkelijke aanwezigheid. Geef toe, om de pakweg tien maand een column kan men toch moeilijk nadrukkelijk noemen he.
Een bezoek aan je fraaie website toont dan weer grote bedrijvigheid. Mag ik weten wat er schort aan de aanwezigheid op column x? Mensen met uw kwaliteiten kunnen we naar mijn mening nochtans bijzonder goed gebruiken.
Deze column? Ik merk uiteindelijk wel je leeftijdsverschil met mij, oude knar van 65 jaar. De opbouw en het tempo… Maar, uiteraard goed meegegeven.
Krijgen we de volgende column nog voor 2016?
Wayan · 20 december 2015 op 04:55
Goede column. De auteur schetst de naïviteit van mensen die pakjes willen brengen naar een ander land voor boeven.
@esther suzanna : de doodstraf klopt. In 2013 : 4 executies, in Januari 2015 : 6 executies, in april 2015 : 8 executies.
De 8 mensen in april dit jaar werden samen neergeschoten. Voor elke terdoodveroordeelde zijn er 12 soldaten, waarvan 3 echte kogels hebben. De terdoodveroordeelde krijgt een wit papier opgespeld zodat de soldaten weten waar zijn/haar hart is. De terdoodveroordeelden mogen kiezen : op een stoel vastgebonden, dus zittend, of aan een paal vastgebonden, dus staand. Ze hebben ook de keuze tussen met of zonder blinddoek.
Wayan · 20 december 2015 op 05:04
Sommige soldaten missen het doel, en dan leeft de terdoodveroordeelde nog. De officier geeft hem/haar dan een nekschot. Zelfs wanneer zij recht door het hart schieten duurt het nog 3 tot 5 minuten voor zij dood zijn, en dat is zeer pijnlijk.
Mattinga · 21 december 2015 op 20:32
Hartelijk dank voor de leuke reacties.
Inderdaad zijn er recent nog mensen geëxecuteerd en op een gruwelijke manier ook. Een verkeerde keuze kan verschrikkelijke gevolgen hebben en er zijn helaas nog steeds mensen, die denken dat ze er wel mee weg komen. Overigens zijn mijn vriendin en ik in september een paar weken naar Bali geweest en hebben toen een heerlijke vakantie gehad.
@Meralixe: daar heeft u gelijk in, maar soms zijn er teveel dingen die ik tegelijk wil doen en kom ik niet overal aan toe. In dit geval geen afstel, maar wel een uitstel van tien maanden. Ik ga proberen de frequentie in 2016 wat op te voeren 😉