Grote beroering is mijn deel.
Fantastisch hoe ik in elkaar steek. Ledematen die wandelen, armen die omhelzen, handen die koffie zetten, vingers die over het toetsenbord glijden … Heerlijk!
Ogen, twee cameraatjes die duizenden beelden moeiteloos gadeslaan, oren en mond die geluiden en smaken waarnemen . Bovenop dit alles dat besturingssysteem, die hersenen die al die beelden geluiden en smaken omzet tot eigenzinnige meningen van de persoonlijke ik. Die grijze massa waarvan, althans dat beweren de wetenschappers, de mens er maar een klein deel van gebruikt.
Wetenschappers! Evolutie? Breng mij niet aan ’t lachen!
Erfelijkheid! Karakters die generaties ver doorlopen. Families met een eerder opgewekte eigenschap naast families met een kort lontje. Rode haren, zwarte haren, groot, klein, dun, dik, eerst vermengt bij de daad maar dan eigenzinnig doorgaand met de vroegere bouwstenen van het DNA…
En, grote emotie is mijn deel.
Het kunnen vreugde en pijn voelen, gedachten verwerken, leven! Wat als dat er niet zou zijn? De grote dingen des levens, het ontdekken van de liefde, de voortplanting, aanzienlijke momenten in een mensenleven.
Maar, ook de aandacht voor het geluk bij de kleine dingen: De eerste sneeuw, de bloem in de wei, de stuntelige pasjes van het kind, de vriendschap, dit alles netjes geklasseerd in het brein…
Maar ook grote dankbaarheid is mijn deel.
Wat me noch het opperste geluk schenkt is niet één of andere zonsondergang hier of daar op deze aardkloot de wisselende seizoenen of de staart van een walvis.
Dat mijn kroonjuwelen, die miljoenen kernachtig verpakte cellen geschikt voor een niet te tellen aantal Meralixjes keurig in een zakje zitten, dit vervult mij met een niet te meten verheugende dankbaarheid. Geef toe, het zou toch geen zicht zijn steeds met één van de handen te moeten zorgen voor hun veiligheid en de garantie voor het nageslacht?
9 reacties
Mien · 19 januari 2015 op 17:51
Ja, ja, het geluk zit vaak verstopt in een klein hoekje. Je moet het natuurlijk wel zien. Willen zien. Jij doet dat mooi in deze column. :yes:
Spencer · 19 januari 2015 op 19:24
:yes:
trawant · 19 januari 2015 op 20:52
Mooie ode aan de kleine dingen, vaak denk ik wandelend of fietsend of met mijn vingers op de gitaar: ‘Toch lekker dat alles het doet’ …
En al die kleine Trawantjes, nou een paar was genoeg hoor.
Ferrara · 19 januari 2015 op 23:08
Hoe klein de dingen ook zijn, ze zorgen wel voor grote beroering, grote emotie en grote dankbaarheid. Mooie column.
La_vie_en_rose · 20 januari 2015 op 11:51
Mooie titel, mooie boodschap.
De kleine dingen zinnen vaak inderdaad net de mooiste.
Vandaar dat ik ons kind “ons klein groot geluk” noem.
Maar eerlijk is eerlijk: er zitten een aantal zinnen in die niet zo lekker lopen, zoals:
“Bovenop dit alles dat besturingssysteem, die hersenen die al die beelden geluiden en smaken omzet tot eigenzinnige meningen van de persoonlijke ik. ”
En: “Het kunnen vreugde en pijn voelen, gedachten verwerken, leven!”
Soms ontbreekt er een werkwoord om de zin net iets vlotter te doen rollen.
Mien · 20 januari 2015 op 12:09
Ik vermoed dat Meralixe dit wijdt aan de Vlaamse invulling van de Nederlandse taal.
Er zit soms ook verdubbeling in:
Die grijze massa waarvan, althans dat beweren de wetenschappers, de mens er maar een klein deel van gebruikt.
Meralixe · 20 januari 2015 op 12:41
En, eerlijk is eerlijk, inderdaad, had ik in die eerste zin na ‘alles’ een komma geplaatst, de zin was al grotendeels OK. En, ‘Het vreugde en pijn kunnen voelen (kunnen op een andere plaats) was ook beter geweest. 🙂
Mien · 20 januari 2015 op 13:35
In de eerste keer zin drie keer ‘die’ leest ook niet makkelijk. En als je verwijst naar ‘die hersenen’ dan is het gebruik van meervoud (omzetten) ook wenselijk. 😉
Berlijntje · 21 januari 2015 op 09:08
Hai Meralixe,
Eerst: dank voor de mooie boodschap. Na jaren van ongewenste kinderloosheid, heb ik mijn zoon Matteo genoemd: Godsgeschenk. Wellicht is dat de zegen van onvruchtbaarheid: je intens beseffen hoe bijzonder het leven is.
Ik vind het altijd heerlijk te lezen als andere mensen dat net zo ervaren. Mijn dank dus daarvoor.
Verder vond ook ik het door de taalfouten en de af en toe echt kromme zinnen erg lastig te lezen. Jammer. Dat leidt mij erg af.