Oma Arta?

“Mam, je bent oma geworden!”
Even kijk ik Bram aan of hij gek is geworden. De blik in zijn ogen is serieus en bezorgd.
“Wil je me alsjeblieft helpen? Ik wil graag alles goed doen met mijn kindjes.”
“K..kindjes?” Met een stralend gezicht vertelt hij mij dat het om een tweeling gaat, die via reageerbuizen verwekt zijn. Langzaam druppelt de waarheid bij me binnen: Ik ben oma! De volgende dag besluit ik eerst maar eens bij Tatsuni en Yagoni op kraambezoek te gaan. Vertederd tel ik teentjes en vingertjes. Het feit dat ze er een paar tekort komen deert mij niet. Dit zijn mijn kleinkinderen en dus de mooiste baby’s van de hele wereld. “Wie is eigenlijk de moeder?” vraag ik mijn zoon. “Moeder? Die heeft een baby toch helemaal niet nodig? Ze hebben mij, dat is genoeg.” Het antwoord op mijn vraag blijft hij me schuldig.

“Wil jij ze eten geven?” Trots biedt hij mij een van zijn kindjes aan. Onhandig pak ik hem over. Overduidelijk heeft Yagoni lucht tekort gehad bij de geboorte. Hij ziet nog steeds een beetje blauw. “Wat eten baby’s tegenwoordig, jongen?” vraag ik verbaasd, terwijl mijn zoon poeder en vocht tot een grijze substantie mengt. “Plantenpoeder en water, dan zijn ze in twee weken volwassen.” In één beweging giet hij het goedje naar binnen.

De hele dag is hij met zijn kindjes in de weer. De gezondheid wordt met behulp van internet zorgvuldig in de gaten gehouden. Precies op tijd krijgen ze hun natje en hun droogje. Binnen één dag zijn de baby’s al centimeters gegroeid. Ik kan mijn ogen niet geloven.

Even ga ik terug in de tijd. Jarenlang stond het krijgen van een broertje boven aan mijn Sint-verlanglijstje. Ieder jaar werd ik weer teleurgesteld door hem. Gelukkig is ook Sinterklaas met zijn tijd mee gegaan. Nooit eerder heeft hij voor nageslacht kunnen zorgen. Tot dit jaar. Ik mag mij nu gelukkig prijzen met twee kleinkinderen. Oké, het zijn dan wel geen mensen, maar ach, op je 38e oma worden van twee [i] ‘Testtube Aliens’ [/i]is toch geweldig?