Omdenken

Ik reis met spoed naar moeder Aarde. Op last van mijn chef aan de Andere Kant. Het jaar 2016 is zojuist begonnen. Gerekend in aardtijd uiteraard. Omgedacht naar galacticatijd spreken we over pakweg een triljoen lichtjaren geleden, heden of toekomstig. Ik weet het effe niet meer. Tijdbesef lijkt zo old school. En dat is not done. School en oud dat bekt niet goed, zoals dat op aarde in populaire termen heet. Iedere school behoort natuurlijk nieuw of op zijn minst vernieuwend te zijn. Niet oubollig.

Ik dwaal af. Niet echt handig in een ruimte die geen grenzen kent. Waarom die spoed naar moeder Aarde? Het heeft te maken met een apert fenomeen. Omdenken. En dan gaan de belletjes rinkelen in Galactica. Wat voor moeder Aarde wellicht overkomt als een modegril is voor Galactica een verzoeking. Er verandert al zoveel in onmetelijke ruimten. Het omdenken van aardlingen kan tot buitenproportionele gevaren leiden. Daarom moet er worden ingegrepen. Ik stuur mijn TARDIS richting lage landen.

Stuntelig land ik in een vreemde ruimte met TL-licht. Er lopen veel mensen rond. Ze tokken een beetje en schudden druk met hun hoofd. Niet van links naar rechts, dat is gekend, maar van voor naar achteren. Ze lopen druk en breed armbewegend naast en tegen elkaar. Ze schuifelen wat met hun voeten. Die lijken te zeggen. ‘Ga weg, aan de kant!’ De mensen zijn erg in zichzelf gekeerd en hebben duidelijk gebrek aan ruimte. De irritatie is voelbaar. Ik hoef niet lang na te denken wat hier aan de hand is. Ik bevind me in het hart van een journalistiek communicatiecentrum. Ze zijn bezig met omdenken. Dit is precies wat mijn chef van de Andere Kant bedoelde. Gevaarlijk.

Ik spreek een aantal mensen aan op hun gedrag. Ze kijken me stuk voor stuk stoïcijns aan en geven geen antwoord. Ook als ik hun vertel dat hun gedrag buitenaards is en nijgt naar omdenken, ik moet de boodschap voorzichtig brengen, het zijn immers aardlingen, valt het kwartje niet. Ik moet deze situatie nu toch zeer ernstig nemen. De Aarde zou zomaar kunnen kantelen. De grote schrik binnen universum Galactica. Omkantelen is een logisch gevolg van omdenken. Maar wat kan er dan zoal omkantelen door het omdenken? Een legitieme vraag.

Eindelijk heb ik een aardling te pakken die voor rede vatbaar lijkt. Zijn uitleg komt helder over. Het omdenken maakt van ja-knikkers nee-knikkers, van mannen vrouwen (en vice versa), energie groen, maar ook blue bleu en grenzen dicht. Het doet polen smelten en zet huizen onder water. Het maakt arm rijk, maar dan anders. Niet in geld. Het omdenken zorgt niet alleen voor omkanteling maar ook voor strop, voor stilstand, achteruitgang zelfs. Het werpt de mensheid terug naar de middeleeuwen. In een tijdmachine als de TARDIS geen enkel probleem, voor de aardling echter zeer verwarrend. De aardling komt met een lepe oplossing. Het omdenken, middels transitie, ombuigen naar denken en doordenken. Probleem opgelost. Hoe eenvoudig kan het zijn.

Ik dacht het niet. Ook denken en doordenken hebben hun beperking. Het is een ijdele vlucht voor zijn. Daar zit nu juist het gevaar. Een ijdele vlucht in transitie van omdenken naar denken en doordenken verwart de buik, het hart en de ziel. Laten we in 2016 niet meer omdenken maar omvoelen. Voor het gevoel kan de aarde gelijktijdig omkantelen en toch stil staan. Aardlingen happy, universum Galactica happy. Kortom iedereen happy. De aardling gaat akkoord en spreidt het woord. Voorlopig is het gevaar geweken. Ik rapporteer aan mijn chef. Mission impossible possible. Ik kantel mijn TARDIS en vertrek. Richting Galactica. Gelukkig geen druk verkeer vandaag. Ruimtefiles hoef ik niet te mijden.