Omgangsregeling

Het is een uur of half zeven in de ochtend. Terwijl ik mijn eerste kop koffie inschenk in het verder nog slapende huishouden zie ik buiten een vader tegen de wind in fietsen met zijn zoontje achter op. Voor hen is de drukke dag reeds begonnen.

Zijn vader heb ik niet eerder gezien, maar zijn zoontje heet Vincent en zit bij mijn zoon in de klas. Zijn beide ouders werken full-time, en Vincent wordt ’s ochtends vroeg al naar de buitenschoolse opvang gebracht.

De buitenschoolse opvang zal Vincent dan naar school brengen wanneer het tijd is. Tussen de middag blijft Vincent natuurlijk over, en aan het eind van de schooldag komt de BSO hem weer ophalen. Rond een uur of 7 zal ik zijn vader dan weer langs zien fietsen om hem op te halen. Thuis nog even snel eten en dan naar bed.

Ik wordt altijd een beetje verdrietig wanneer ik hier over na denk. Geen gezellige tussen-de-middag gesprekken met mamma of pappa, en geen eigen plek om na de drukke schooldag even tot rust te komen. Je zou bijna zeggen dat deze kinderen meer ‘werk’-uren draaien dan de ouders. Een compleet uitbesteedde opvoeding, waarbij de ouders een soort ‘omgangsregeling’ met hun kinderen hebben in het weekend.

Het kan niet anders, dat weet ik ook wel. Dat weet ook iedereen die wel eens heeft geprobeerd in zijn eentje een hypotheek rond te breien, dat weet iedereen die een voet in een supermarkt heeft gezet en ziet wat ze tegenwoordig voor een krop sla vragen. Maar hoe is dit zo gekomen?

Ik denk dat dit een kwestie is van vraag en aanbod. Omdat sinds de vrouwen emancipatie er steeds meer vrouwen werken, is het gemiddelde inkomen flink gestegen. Het vervelende hier van is, is dat de economie evenredig mee groeit. Wanneer je weet dat jouw klanten meer kunnen betalen, zie je automatisch dat de prijzen stijgen. Nu zijn we op een punt beland dat we ondanks de verdubbelde inkomsten weer op een zelfde besteedbaar inkomen zitten, maar zullen beide ouders aan de slag moeten.

Nu zeg ik niet dat de vrouwenemancipatie nooit had moeten gebeuren, maar wellicht hadden we het anders aan moeten pakken en hadden we het ‘huisman’ zijn meer moeten stimuleren. Tot nu toe lijkt Henny de enige te zijn die met trots het beroep uitdraagt.

Ik word verstoord uit mijn mijmeringen door de terugkeer van Vincents vader, deze keer met een lege bagagedrager. Thuisgekomen stapt hij van zijn fiets af, maar in plaats van zijn auto te pakken zoals gebruikelijk, opent hij zijn voordeur. Lekker, zo’n dagje vrij.