Omgekeerd lege-nestsyndroom

In augustus liep ik een appartement tegen het lijf. Zomaar, vanuit het niets. Ik had het niet verwacht en was er daarom ook niet op voorbereid. Het was mooi, rustig. Precies wat ik zocht. Ik voelde me er direct thuis, een soort van ik-ken-jou-al-langer-dan-vandaag. Na kijken en keuren was het toch wel je van het en een week later zetten vriendlief en ik onze handtekening onder het contract. Per 1 oktober, staat op het papier. Direct bel ik mijn moeder op om het nieuws te vertellen. Haar stem klinkt blij en verbouwereerd tegelijk. Hoewel ik haar er een tijd geleden voorzichtig op voorbereid heb, zodat ze rustig aan het idee kan wennen. Vol enthousiasme heeft ze allerlei spullen ingekocht, variërend van een bestekset tot een frituurpan. Moeders heeft er duidelijk zin in. Ik zou er bijna meer achter zoeken, wat ik uiteraard niet doe.

Moeders heeft het er moeilijk mee gehad. ‘Ik heb last van het lege-nestsyndroom’ vertelde ze. Zal toch wel meevallen, mam? Vele malen hebben we erover gepraat. ‘Zou je niet een paar jaartjes gaan sparen?’ probeerde ze. Wat ik dan weer keihard afwees onder het mom van eigenwijze mensen gaan vanzelf wel op hun bek. Uiteindelijk kreeg ik het idee dat ze zich erbij neergelegd had. ‘Het is natuurlijk, het zou juist raar zijn als je hier zou blijven wonen’ vertelde ze. ‘ Wat uiteraard niet zegt dat ik je weg wil hebben, he!’

Terwijl de dagen langzaam slijten tot de dag van verhuizing, ben ik druk in de weer met spullen uit alle uithoeken van Nederland te halen. Marktplaats is een geniale uitvinding. Als ik mijn rustmoment heb, denk ik na. Terwijl moeder druk ratelt over wanneer zij kan komen klussen vormt zich een brok in mijn keel. Langzaam vullen mijn ogen zich met traanvocht en voor ik het weet biggelen ze over mijn wangen. Ik ga dit missen. Dit huis. Dit gezin. De warmte. De veiligheid. Wat mijn moeder een paar maanden terug voelde, voel ik nu. Ik heb last van het lege-nestsyndroom. Maar dan omgekeerd.