Met mijn neus tegen het raam gedrukt, voel ik de druppels tegen de andere kant van het glas kletteren. De waterige slakkensporen trekken koude strepen over mijn huid. Ondanks de kilte, die onvermijdelijk vanaf het reukorgaan door mijn lichaam trekt, houd ik het uren vol. Na échte kou zal de komende warmte nog beter voelen.
Elk jaar vanaf eind januari begint het te kriebelen. Zoet verlangen. Door de jaren heen heb ik een engelengeduld ontwikkelt, maar elke ochtend kijken of het ‘zover is’, hoort bij mijn laat-winterse ochtendritueel. Ik sleep mijzelf door de dagen heen. Zwaar door mijn knieën zakkend, voorovergebogen, doe ik alleen dingen die écht moeten. Mijn vrije tijd wordt gevuld met dromen over een winterslaap, hangend voor een pruttelend televisiescherm. Pantoffels aan, dekentje in de aanslag. Laat mij maar gaan.
En dan, meestal ergens in maart, gebeurt het. Een wonder. De weervrouw heeft het niet aangekondigd.
Vóór de wekker besef ik al, door een zonnestraaltje dat tussen mijn gordijnen doorpiept, dat dit weleens dé dag kan worden. Onder de douche probeer ik mijn aria weer eens uit, pak het eerste zomerjurkje uit de kast dat ik zie en laat het over mijn melkwitte lichaam glijden. In mijn woonkamer aangekomen gooi ik alle ramen open. Ik noem het er niet meer ‘koud’, maar ‘lekker fris’.
Ergens in de middag –De lucht is blauw met schapenwolkjes- loop ik, gewapend met een kop koffie en een klapstoeltje, naar buiten. Eenmaal zittend kijk ik omhoog en laat de zon mijn gezicht liefkozen – mijn ogen dicht- en absorbeer de warmte. Mijn lichaam zindert na de maandenlange hunkering.
Een schaduw schuift de warmte aan de kant. Een enorme zwarte schapenwolk heeft alle witte verjaagd. Een dreigende druppel valt op mijn voorhoofd, maar niets kan mijn euforie verdrijven.
Vloeibaar geluk.
De lente komt er aan.
10 reacties
Mien · 13 januari 2015 op 07:21
Mooi, mooi, mooi, deze prelude op de lente. Gelukkig valt Carnaval dit jaar vroeg. Polonaise van het licht. :yes:
troubadour · 13 januari 2015 op 10:01
Ik ken het gevoel Arta maar je hebt het niet gemobiliseerd. Dat ligt niet aan de column, maar omdat er nog steeds een doos kerstballen op de trap staat.
Berlijntje · 13 januari 2015 op 12:23
Heel herkenbaar Arta. Bij mij begon de column te leven toen je de eerste lentedag beschreef. Het moment waarop je wakker wordt en aan het licht en de geluiden kunt afleiden: het is zover!
Prachtig ook: vloeibaar geluk!
En terwijl ik dit schrijf, breekt hier de zon door en werpt een soort van onwerkelijk licht naar binnen. Ik hunker met je mee!
Pierken · 13 januari 2015 op 17:48
Top UvhM’dje, arta. Hierin herkent menigeen zich in en je verwoordt het op een wijze waar ik vrolijk van word. Beetje dik aangezet, maar dat contrasteert precies goed dat verschil in seizoengevoelens. :sun:
pally · 13 januari 2015 op 22:12
Lekker vet aangezette lentekriebels. Precies volgens de opdracht, Arta. en toch ook weer niet zo vet dat je ze niet mee kan voelen. De juiste dosering, daar gaat het vaak om. :yes:
Ferrara · 13 januari 2015 op 23:07
Arta, knap staaltje mooischrijverij.
Wat heb ik zin in het ontbijt in mijn achtertuintje, maar vandaag was het alleen maar dit. :rain:
Yfs · 13 januari 2015 op 23:10
“een pruttelend televisiescherm” Heel mooi gevonden.
Een genot om te lezen Arta. Heerlijk geschreven ondanks alle beperkingen van de uitdaging.
“Mijn lichaam zindert na de maandenlange hunkering”
Dat heeft bijna iets erotisch, maar dat zal het “dartele” zijn wat de lente met zich meebrengt haha! :yes: :rose:
trawant · 14 januari 2015 op 12:10
En kijk eens het Journaal zegt het al;
De eerste lenteboden wringen zich uit de aarde.
Krijg je nu al een beetje je zin.
Mooi fysiek stukje uitdaging!
La_vie_en_rose · 14 januari 2015 op 21:38
Je column barst van positiviteit, en dat gun ik je echt, Arta!
Gerardinho · 15 januari 2015 op 09:05
Ik kijk naar buiten maar zie het niet, maar nu lees ik het wel: de lente komt eraan.