Onderhuids

Tijdens mijn vakantie in Italië had ik zonneallergie gekregen, dus ging ik naar de apotheek. Daar zat een vrouw met een zonnebril op en een mobiel aan haar oor, tranen liepen over haar wangen. “Zeker ontstoken ogen”, dacht ik, maar ik sloeg er niet veel acht op, omdat ik druk bezig was om mijn eigen huid te redden. Uit het telefoongesprek dat zij met haar Nederlandse huisarts voerde, maakte ik op dat ze een recept voor crème nodig had. Nadat ze had opgehangen werd het papiertje overhandigd aan de Italiaanse apotheker. Deze begreep haar niet en kwam met een doosje aspirine aanzetten. Zij raakte zó overstuur dat ze niet meer uit haar woorden kwam. Ik vroeg haar wat de bedoeling was en kreeg als antwoord dat er een crème gemaakt moest worden van de opgekrabbelde bestanddelen. In mijn beste Italiaans legde ik dit aan de apotheker uit en het geruststellende “Si, capito” volgde.

Sussend nam ik haar mee naar een nabij gelegen kroeg en ik bestelde een flinke borrel voor ons. “Je bent enorm overstuur, maar het is toch in orde zo? Het recept ligt vanmiddag klaar. Hoe heet je eigenlijk? Ik ben Pauline” en ik maakte mijn arm even van haar los om haar zweterige hand te schudden.
“Lin, Linda eigenlijk, hoi. Alles komt weer boven, mijn jeugdtrauma is weer actueel”, snotterde ze. “Als zesjarig meisje kreeg ik uitslag rond mijn mond. Volgens de huisarts zou Purol het probleem verhelpen. Er werd gesmeerd met dit stinkende, plakkende spul, maar het werd alleen maar erger. Lachen en eten lukten amper, mijn mond ging bijna niet meer open van de pijn.
Mijn moeder nam mij weer mee naar de dokter, die nu constateerde dat het een uit de hand gelopen koortslip was. Zovirax werd het toverwoord en samen spoedden we ons naar de apotheek. Terwijl de apotheker zich over mij ontfermde, keek ik als lijdend voorwerpje rond.
Wachtende grote mensen keken mij aan. Ik had een vies gezicht, zij trokken er een. Ik had geen idee wat erger was: deze blikken, of die van de kinderen op school die hun tafeltjes van mij wegschoven, ondertussen roepend: “Juf, zij heeft schurft! Ik wil niet bij haar zitten, mijn moeder zegt dat ik het dan ook krijg!”
Een belletje van de apotheker naar de huisarts resulteerde in een spoedafspraak met de dermatoloog. De witte jas boezemde mij angst in, maar snel ontspande ik toen hij mij professioneel en geruststellend inspecteerde. “Meisje, jij bent gauw van deze narigheid af. Goed smeren en dan is jouw mondje na een paar dagen weer in orde”.
Kort daarna hoefde ik inderdaad niet meer met het kleinste theelepeltje te eten en mijn mond kon thuis weer afgeveegd worden aan de gezamenlijke handdoek. Er was voor mij een aparte handdoek ja, want hoewel de uitslag niet besmettelijk was, zag het er echt niet uit. Een andere school werd gezocht, want de uitslag verdween, maar het pesten bleef.
Na jarenlang rotzooi op mijn lippen gesmeerd te hebben, bouwde ik in overleg met de dermatoloog af naar vaseline. Dit werkte gelukkig en ik werd onafhankelijk van het agressieve smeersel. Nu heb ik tijdens deze vakantie weer last gekregen. Mijn oude trauma is hedendaags, machteloze frustratie beheerst mij. Eén week moet ik nog overbruggen, maar die tijd heb ik niet! Hopelijk werkt de crème…”

Samen slaakten wij een diepe zucht. Toeval bestaat niet: ik kwam precies op het moment dat Lin mij nodig had. De crème heeft zijn werk gedaan, maar wat zich onderhuids in haar genesteld heeft, is niet weg te smeren.