Een grappig contrast eind vorige week. Daar waar de wereldleiders verhitte discussies voerden om het eens te worden over klimaatafspraken, probeerden we hier juist bar en koud winterweer het hoofd te bieden. De groten der aarde tegen opwarming van de aardbol en het kleine Nederland tegen kou en sneeuw. Veel sneeuw. Een paar dagen later is de conclusie dat zowel de regeringsleiders als de Nederlanders jammerlijk gefaald hebben in hun missie. In Kopenhagen hadden haantjesgedrag en ‘eigen volk eerst’ logischerwijs tot gevolg dat ze het daar niet eens werden over reductie van CO2-uitstoot. Gelukkig beloofden alle aanwezigen weer plechtig zich hard te maken voor een duurzaam milieubeleid. Helaas, top mislukt. Dat is natuurlijk erg, maar eigenlijk was het leed hier de afgelopen dagen veel groter. Er is doorgaans al weinig nodig om de Nederlander van zijn stuk te brengen. Is het niet dat we wat langer moeten gaan werken dan zijn het wel foto’s van een oma in de Playboy. Maar winterweer? Nee, daar kunnen we écht niet tegen.

Grinnikend aanschouw ik een auto, die met zomerbanden al glibberend een draai probeert te maken. Harder gas geven helpt niet, zou de bestuurder dat weten? Het maakt het aangezicht wel leuker. Fietsers fietsen hetzelfde tempo als bij normaal weer en winkelend publiek loopt gewoon op gympies. Kleine voorbeelden dat we ons geen houding kunnen geven als het weer even een ander patroon vertoont dan normaal. Het sneeuwt en wat ziet ons landje er dan toch mooi uit. Alles wit, ik mag er graag naar kijken. Maar zelfs ernaar kijken levert al problemen op. Want we loeren maar wát graag naar die kettingbotsing op de andere rijbaan. Met als gevolg een nieuwe file. Natuurlijk denken we allemaal dat we ons prima kunnen aanpassen aan gladheid en slecht zicht. Door bijvoorbeeld denken slim te zijn en bij hevige sneeuwval de trein te pakken in plaats van de auto. Gevolg is dat je in plaats van héél langzaam je helemaal niet meer op de plaats van bestemming komt. De kans op een kapotte trein of een vastzittende wissel is dezer dagen groter dan het mislopen van de jackpot van de Staatsloterij. En toch blijven we proberen om op de normale manier van A naar B te komen. Maar jongens, we kunnen dit gewoon niet. Waarom begrijpt niemand dat? Onze hobby’s zijn door de regen lopen en tegen de wind in fietsen en daar zijn we erg goed in. Waarom staat er nu geen minister op die beveelt dat we op noodrantsoen moeten en herhalingen van de soaps moeten gaan kijken? Een avondklok, of nee een dagklok instellen en een boete voor het overtreden daarvan. Net zolang tot het dooit en we weer onszelf kunnen zijn. Erwin Kroll voorspelt een witte Kerst. Gezellig!


2 reacties

LouisP · 27 december 2009 op 15:26

K.
best wel vlot geschreven, en zo leest het ook.
Misschien iets te oppervlakkig? En veel dat er in staat is al ergens geschreven…maar nogmaals, zeker niet vervelend om te lezen..vind ik.

Louis

KawaSutra · 28 december 2009 op 01:45

Dus? Ongeschikt voor…?
We, wie zijn we? Gelukkig sta ik nooit in de file. Ik verkeer in de prettige omstandigheid dat ik daar doorheen kan laveren. Heel aangenaam dan ook om me niet aangesproken te voelen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder