Allesverslindend was onze verliefdheid en de relatie die daaruit ontsproot. Mooie en slechte dingen wisselden elkaar met een extreme intensiteit af. Wij bouwden op een ruïne van uitersten, maar op een ruïne kun je geen kasteel bouwen. Mijn lichaam werd een vacuüm verpakking die gedachten en gevoelens buitensloot en alleen ruimte bood aan handelen en doorgaan. Er kwam een moment dat ik de hoop op leven in plaats van overleven had opgegeven. Op dit moment sprak Eamonn:
“Als je mijn vrouw was, dan zou ik je geven wat je verdient. Hij kan het niet.”
“Ach jij, een katholieke Ier met zogenaamde normen en waarden, je weet niet waar je over praat!”
“Lúister. Onopvallend heb ik jullie meerdere keren backstage geobserveerd. Hij is niet slecht, maar wel slecht voor jou.”
Ik wilde hem en de incidenten die hij noemde wegwimpelen – zoals ik vaker had gedaan – maar Eamonn kwam binnen. Hij prikte een gaatje in mijn vacuüm en ik kreeg lucht. Pas toen voelde ik hoe benauwd ik had geleefd.

Eamonn, de drummer van het Ierse ‘Something Happens’, transformeerde ons in twee exen. Met een paar simpele, rake zinnen roffelde hij bij me binnen. Vijf dagen later greep ik de parachute die hij had aangereikt en sprong ik in het diepe onbekende, weg van jou.

Inmiddels zijn er vijftien jaren verstreken. Met vallen en opstaan ondervonden jij en ik dat wij onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Samenwonen zullen wij, maar met andere partners. Emotioneel niet, maar relationeel zijn wij van elkaar gescheiden zoals een postzegel van een envelop. Tegenstribbelend, omkrullend en nog naklevend lieten wij elkaar los. Wij weten, voelen en erkennen dat dit eenmalig is. Het zal nooit weer terugkomen, het is goed zo.

Mensen om ons heen snappen het niet. Wij begrijpen hen wel, maar kunnen niet uitleggen dat ons bindmiddel niet relationeel, maar een aaneenschakeling van gedeelde ervaringen is. Een paar keer per jaar kruisen onze wegen en stappen wij in een boek dat nooit meer dichtgeslagen zal worden. Heerlijke en afschuwelijke oude tijden herleven, niemand raakt er ooit over uitgepraat.

Een gevaar voor jou en je relatie ben en word niet. Ik neem het jouw vriendin niet kwalijk dat zij het anders ervaart, maar betreuren doe ik het wel. Zonde is het toch, dat zij niet kan en wil inzien dat jij mede door mij bent wie je bent? Wat diepgeworteld ligt laat zich immers niet door een dikke laag asfalt vereffenen. Het baant wel de weg vrij, zodat een ander dat pad kan betreden. Dat is toch geweldig!

Eamonn ben ik nog steeds dankbaar voor de woorden die mij de kracht gaven om te durven leven. Ik had jou niet willen missen schat, maar het leven zonder jou ook niet. Ons wens ik het allerbeste toe, met wie dan ook, waar dan ook, wanneer dan ook. Ik weet en voel dat dit wederzijds is.

Categorieën: Liefde

Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

13 reacties

Wright · 7 mei 2005 op 08:17

[quote]Hij prikte een gaatje in mijn vacuüm en ik kreeg lucht. Pas toen voelde ik hoe benauwd ik had geleefd.[/quote]

Wat een bloedstollend mooie column, WB!
Echt!

Louise · 7 mei 2005 op 09:25

Ik zag deze in de preview en was zeer onder de indruk…

pepe · 7 mei 2005 op 09:33

Je IK verloren, zo erg dat je zelfs geen ik schrijft in je column, waar het wel zou horen;-)

Goeie column en alleen mierenneukers missen dat ene woordje:-P

Eddy Kielema · 7 mei 2005 op 10:10

[quote]Take your parachute and jump, you can’t stay here forever[/quote]
Deze column is minstens zo goed als ‘Parachute’ van Something Happens!

champagne · 7 mei 2005 op 10:41

[quote]Tegenstribbelend, omkrullend en nog naklevend lieten wij elkaar los.[/quote]

[quote]Een gevaar voor jou en je relatie ben en word niet. Ik neem het jouw vriendin niet kwalijk dat zij het anders ervaart, maar betreuren doe ik het wel. [/quote]

Dat zo’n contact kan blijven bestaan is voor sommigen moeilijk te verteren. Mooie column, meissie!

Mup · 7 mei 2005 op 10:43

[quote]Een paar keer per jaar kruisen onze wegen en stappen wij in een boek dat nooit meer dichtgeslagen zal worden. [/quote]

Zuinig zijn op dat boek! Ik ben dol op een Neverending Story. Een mooie persoonlijke column,

Groet Mup.

WritersBlocq · 7 mei 2005 op 13:22

[quote]Een gevaar voor jou en je relatie ben en word niet. [/quote]
Waar ik mijn ‘ik’ in deze zin oprecht vergeten was, liet ik hem toch symbolisch zo, ten 1e omdat ik mijzelf in die relatie ook vergat en ten 2e omdat ik anders de red-actie wéér zou moeten stalken.
Ja Eddy, idd Parachute, maar ook nog zoveel andere mooie songs van deze band.
Ik ben stil van jullie lieve reacties. Hmmm… lèkker!

Kees Schilder · 7 mei 2005 op 13:41

Petje af!

Li · 7 mei 2005 op 14:47

[quote]Een paar keer per jaar kruisen onze wegen en stappen wij in een boek dat nooit meer dichtgeslagen zal worden. [/quote]

Wat mooi WB. Helaas is dat niet voor iedereen weegelegd. Zucht.;-)

Li

Ma3anne · 7 mei 2005 op 15:56

[quote]Emotioneel niet, maar relationeel zijn wij van elkaar gescheiden zoals een postzegel van een envelop. Tegenstribbelend, omkrullend en nog naklevend lieten wij elkaar los.[/quote]
Super!

KawaSutra · 7 mei 2005 op 16:08

[quote]Wat diepgeworteld ligt laat zich immers niet door een dikke laag asfalt vereffenen.[/quote]

Heel diepzinnig, zoals je hele column. Ik heb hem al vijf keer gelezen. Lees hem straks weer……

Dees · 7 mei 2005 op 17:32

Mooi hoor! Ik had hem ook al in de sneak preview gezien en je niet herkend. Maar het is een prachtexemplaar.

bert · 10 juni 2005 op 18:56

[quote]Wij bouwden op een ruïne van uitersten, maar op een ruïne kun je geen kasteel bouwen.[/quote]

Dit is volgens mij gewoon wat een column moet zijn, en ik heb er pas enkele gelezen en nog geen geschreven. Voor mij heb je het helemaal.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder