Na een schriftelijke stilte van bijna twee weken is er weer een stukje geboren. Wanneer dat gebeurt, voelt het ook echt als een geboorte en kijk ik met een wee gevoel in de digitale wieg die beeldscherm heet. Nu het weer loopt op papier vraag ik me af, waar die stilte in mijn hoofd vandaan kwam. Ook wil ik weten waar hij zich nu schuilhoudt, dan kan ik me tenminste verstoppen, de volgende keer. Deze periode van schrijfdoofheid heeft erin gehakt, meer dan me lief is. Bij elke poging tot schrijven, gaf mijn hoofd de geest. Als er al iets uit mijn hoofd voortkwam, bleven de letters als dikke stroop in mijn pen hangen, niet te smeren tot een lekker stukje. Geestelijk doofstom was ik geworden, arbeidsgehandicapt op de schrijversmarkt. Doodongelukkig voelde ik me, want als ik niet kon schrijven, wat kon ik dan nog wel? Was schrijven dan uiteindelijk toch niet datgene waarvoor ik dacht te zijn geboren?

Als een sneeuwbeeldje heb ik mijn gedachten deze week een voor een naar beneden laten dwarrelen. Woorden als wanneer, hoe, waarom, waarmee, spelen zich af in mijn hoofd als de tonen van een kapotte grammofoonplaat, die blijft hangen. Ergens uit het stilgelegde gebied in mijn hersencortex voel ik plots een beweging, die vanuit mijn axonen lijkt te komen. Terwijl mijn geest wakker schrikt, schieten er plots elektrisch geladen stroomstoten door mijn lijf en ik begrijp mijn blokkade.

Het is die schrijfmasterclass. Alweer. Hoe in hemelsnaam heb ik dat over het hoofd kunnen zien? Bij het inschrijven voor de tweede serie lessen ging er al een lichtje branden, meer nog, het was een zwaailicht mét sirene. “Doe niét, doe niét, doe niét.”
Nooit luister ik naar mijn gevoel, dus ik schreef me in. Het buikgevoel, dat me toen niet meer losliet negeerde ik, terwijl ik beter had moeten weten.

De eerste keer dat ik een dergelijke cursus volgde, raakte ik er geestelijk van in de war. Ik ging mezelf steeds opnieuw vergelijken met de kunsten van een ander. Een bij voorbaat kansloze actie. Een schrijfklas is niets voor mij, gevoelsmatig zit ik altijd in de verkeerde groep of les. Het bezorgt me overmatige stress, doordat ik mezelf wijsmaak dat ik er niets van bak en dat ik er beter mee kan stoppen, met dat schrijven. Onzin!

Diep van binnen weet ik best, dat ik kan schrijven. Die wetenschap verdwijnt echter direct op het moment, dat ik in een klas verdwijn. Ik ben gewoonweg niet geschikt voor klassikaal onderwijs. Standaard geef ik het foute antwoord op een verkeerde vraag en klasgenoten laat ik gratis spieken, onder het mom “ken uw netwerk”. Mijn eigen briljante antwoorden verbeter ik, terwijl ze vaak meer dan goed zijn.

Moge het mijn klasgenoten goed gaan. Met mij gaat het beter nu ik mezelf heb beloofd dat ik niet meer terug hoef. Afhaken voelt als breien: vooral af laten glijden.

Nu de juf nog inlichten.

Categorieën: Algemeen

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

4 reacties

Avalanche · 19 mei 2010 op 12:20

Ja, hier herken ik wel iets in, Ontwikkeling. En toch heb ik veel geleerd in mijn ‘klasje’ en vind ik het nog steeds heel prettig om zo nu en dan wat schrijfsels af te stemmen met ‘de juf’.

Mijn techniek wordt er beter van – denk ik – maar schrijfonderwijs zorgt inderdaad wel voor een inspiratiedip, zo nu en dan.

Chucky · 19 mei 2010 op 12:38

Herken wel een beetje wat je voelt , maar als ik geen inspiratie of een blokkade heb …………. dan ga ik gewoon mijn andere crea bea bezigheid oppakken, tekenen.
Een blokkade op beide heb ik namelijk nog nooit meegemaakt :hammer: 😆

LouisP · 19 mei 2010 op 17:14

Ontwikkeling….’t is geen stuk waar ge van mij bijval voor krijgt…maar….wat geef je met je ‘bekentenis’ een goed gevoel…gedeelde smart halve smart..en wat zie ik de blokkade ineens veel positiever…wat jij meemaakt met schrijfles heb ik ooit meegemaakt met schilderen….hetzelfde als wanneer je nieuwe kleuren koopt die je normaal niet gebruikt..of een totaal ander onderwerp wilt gebruiken bij het schrijven..dan stopt ’t….en…je ziet…je stukje zet me aan om te schrijven. Ik zou je nu wel tien kantjes kunnen schrijven wat dit stukje me doet……wat is schrijven leuk….zeker als het even niet is gegaan…..

groet,

Louis

p.s. Vincent van Gogh en Eugeen van Miegem kende dit ook…en toevallig bij dezelfde leraar op dezelfde academie…..

DreamOn · 19 mei 2010 op 22:41

O, wat verschrikkelijk herkenbaar… ik was ook verdrietig, als ik dan weer te horen kreeg; “Ja schat, kill your darlings,” “Show, don’t tell…” en al heb ik wel veel geleerd, ik heb voor mijn gevoel vooral hard moeten knokken om mijn eigenheid te ‘mogen’ behouden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder