Ontpopping – de zwarte spiegel

Eenzaam en verlaten doolde ik door het tochtige gangenstelsel van mijn eigenhandig geschapen labyrint. Door het wegvallen van perspectief waren de bakens volledig overhoop gegooid. Ik was niet meer bij machte de uitgang te vinden, te vluchten voor de herinneringen die donkerrood en confronterend door de metersdikke wanden sijpelden. De warmte die deze plek ooit bezat, leek voorgoed verdwenen met het verlies van mijn hart. Een zomer was verleden tijd, een kille winter in aantocht. IJsberend op zoek naar een oplossing voor het verdriet, bleven mijn gedachten in cirkels gevangen. Een draaikolk van emoties die mij reddeloos liet zwemmen in een smerige poel van negatieve gevoelens. Waanzin kreeg vat op mij. Op zoek naar structuur en overzicht vanuit de ivoren minaret kwam ik uit bij de inktzwarte spiegel in de dieperik van mijn chaotische ziel. Met een beschuldigende vinger wees de spiegel mij terecht. Instinctief graaide ik naar de hele hand. De spiegel voltrok het vonnis door mij, in een innige omhelzing, er doorheen te trekken. Bezinning in de beklemmende leegte van het zwart.

Het duister leerde mij m’n ogen te gebruiken. De waarde van bezit is niet te vinden in wat je ervoor laat maar wat je ermee doet. Wat kon ik met vleugels als ik geketend was? Met het inzicht kwam het uitzicht. Glazen tranen braken scherp maar helder met het verleden. Geen licht zonder duisternis. De waterval van verdriet brak het zwarte licht in de spiegel. Een wilde stroom voerde mij door de tunnel van de winter naar het venster van de hoop. Daar aanschouwde ik een waterkoude zon die mistroostig scheen over de benevelde vallei van vruchtbare gedachten, ver van hier. Buiten stak een ijzige wind op en tekende kristallen Orchideën op het raam, als een bouwtekening van een aanstaand voorjaar. De zon kleurde de bladeren in de tinten van de regenboog. In verdriet zit een kiem van schoonheid.